Ik ben de laatste tijd nogal bezig geweest met het analyseren van mijn meest recente relaties en ik ben tot een bedroevende conclusie gekomen. Blijkbaar slaag ik er de laatste jaren om mannen met in min of meerder mate psychologische problemen. Ik denk dat ik mezelf zie als de reddende engel die deze mannen eindelijk "het licht" zal laten zien. 1 probleempje: deze mannen zater er niet op te wachten om "gered" te worden en al zeker niet door mij. Zij vinden hun leven prima zoals het is, dus waarom veranderen?
Waarom ik dit doen? Geen flauw idee om eerlijk te zijn. Ik denk dat de voornaamste reden is dat het een beter gevoel geeft over mezelf. Wat ik wel keer op keer vergeet is hoe miserabel ik me voel als ik weer eens met mijn kop tegen de muur loop.
Omdat ik na de laatste keer mijn les wel heb geleerd, heb ik me voorgenomen om mezelf van de markt te halen. And miracles do happen, het lukt me wonderbaarlijk goed. Ik heb me neergelegd bij het alleen zijn, ben er zelfs zowaar aan gewoon geworden. Maar wat als er nu iemand "normaal" mijn pad kruist? Zal ik er op in gaan, hoewel ik weet dat "normaal" niet mijn type is?
Wednesday, June 28, 2006
Monday, June 26, 2006
Kritische geest
Het is altijd goed om je geest open en kritisch te houden. Daarom deze kanttekening bij de vorige blog. Zoals altijd, zal de waarheid ergens in het midden liggen. Aan u om zelf te beslissen wat of wie u gelooft..
http://www.broodjeaap.nl/boeing.html
http://www.broodjeaap.nl/boeing.html
Wednesday, June 21, 2006
9/11
Neem de tijd om naar deze film te kijken. Ik ben mij er ter dege van bewust dat media en internet feiten kunnen verdraaien en een verhaal dat volledig gelogen is toch als waarheid kunnen doen overkomen. Maar als nog maar een fractie van deze film waarheid en realiteit is, is dit gewoon weg shockerend. Kippenvel gegarandeerd en zorg dat je neer zit als je er naar kijkt.
http://video.google.com/videoplay?docid=7763546943852727250&q=loose+change+dutch
http://video.google.com/videoplay?docid=7763546943852727250&q=loose+change+dutch
Monday, June 19, 2006
Je bent er niet meer...
Hey Patrick,
Het is bijna 1 jaar dat je er niet bent. Soms is het nog altijd moeilijk om te geloven dat je niet meer zal terugkomen. Heel af en toe denk ik nog dat ik je stem in de gang hoor of je hoor zingen of fluiten of neuriën. Hoewel ik je goede humeur dikwijls vervloekd heb als ik 's morgens binnen kwam met een slaapkop, mis ik het nu enorm.
We missen je allemaal hoor. Je kennis, je grapjes, je stomme liedjes, je... alles eigenlijk. Steve heeft nog op de dag van je begrafenis een foto van je opgehangen in ons bureau. Ik zie er alle dagen recht op. In het begin was het telkens even slikken, maar nu ben ik er aan gewoon. Ik zou deze foto zelfs niet meer kunnen missen. Als ik het eens moeilijk heb of ik zie het niet meer zitten met het werk, moet ik maar even naar je kijken en het gaat weer stukken beter.
Vorige zomer heb je met zoveel geholpen met het toen nog nieuwe Fuji project. De machine wilde maar niet draaien en jij hebt je er dag in dag uit mee bezig gehouden en het zo mee mogelijk gemaakt dat we toch nog op tijd konden leveren. Ik hou mijn hart vast dat er deze zomer weer zoiets gebeurt. Wie gaat me dan helpen?
Steve en ik praten dikwijls over je, herinneringen ophalen. Zoals die keer dat je me zo hard hebt laten verschieten door met een boek op mijn bureau te slaan dat ik bijna zat te huilen. Steve vertelde me onlangs dat je je daar heel schuldig over voelde. Moet je niet doen hoor, dat is voor niks nodig. Of die andere keer, al een paar jaar geleden, toen je me op de kast hebt gejagen door te zeggen dat je op Anke Vandermeersch ging stemmen. Ze kwam toen op voor het Vlaams Blok en ging naakt poseren in de Playboy als ze genoeg stemmen kreeg.
Je kon met goed op de kast jagen, vooral over politieke onderwerpen kreeg je me gemakkelijk op mijn paard. Samen met Steve waar jullie onoverwinnelijk. Zonder jou lukt het Steve niet meer zo gemakkelijk. Het zou natuurlijk ook kunnen dat ik met ouder worden een beetje beter nadenk voor ik weer weg rij op dat paard van mij.
Wouter, je weet wel, die knul die Els heeft vervangen tijdens haar zwangerschapsverlof, is je opvolger. Hij doet dat niet slecht hoor, maar hij mist natuurlijk wel de nodige ervaring en know-how. Voor jou had geen enkele dop nog een geheim, geen enkele inlage was je onbekend. Wouter zal daar ook wel geraken, hij heeft gewoon de pech dat hij tegen jou moet opboksen. Hij heeft het zelfs nog niet over zijn hart kunnen krijgen om jouw spulletjes op je bureau op te ruimen. Al de frulletjes staan er nog altijd zoals jij ze hebt achtergelaten op je laatste werkdag.
Patrick, je bent veel te vroeg gestorven, maar 1 ding moet je mij toch ooit eens uitleggen. Hoe geraakt zo een grote man zoals jij in zo'n klein doosje!
Lieve kus en dikke knuffel,
Het is bijna 1 jaar dat je er niet bent. Soms is het nog altijd moeilijk om te geloven dat je niet meer zal terugkomen. Heel af en toe denk ik nog dat ik je stem in de gang hoor of je hoor zingen of fluiten of neuriën. Hoewel ik je goede humeur dikwijls vervloekd heb als ik 's morgens binnen kwam met een slaapkop, mis ik het nu enorm.
We missen je allemaal hoor. Je kennis, je grapjes, je stomme liedjes, je... alles eigenlijk. Steve heeft nog op de dag van je begrafenis een foto van je opgehangen in ons bureau. Ik zie er alle dagen recht op. In het begin was het telkens even slikken, maar nu ben ik er aan gewoon. Ik zou deze foto zelfs niet meer kunnen missen. Als ik het eens moeilijk heb of ik zie het niet meer zitten met het werk, moet ik maar even naar je kijken en het gaat weer stukken beter.
Vorige zomer heb je met zoveel geholpen met het toen nog nieuwe Fuji project. De machine wilde maar niet draaien en jij hebt je er dag in dag uit mee bezig gehouden en het zo mee mogelijk gemaakt dat we toch nog op tijd konden leveren. Ik hou mijn hart vast dat er deze zomer weer zoiets gebeurt. Wie gaat me dan helpen?
Steve en ik praten dikwijls over je, herinneringen ophalen. Zoals die keer dat je me zo hard hebt laten verschieten door met een boek op mijn bureau te slaan dat ik bijna zat te huilen. Steve vertelde me onlangs dat je je daar heel schuldig over voelde. Moet je niet doen hoor, dat is voor niks nodig. Of die andere keer, al een paar jaar geleden, toen je me op de kast hebt gejagen door te zeggen dat je op Anke Vandermeersch ging stemmen. Ze kwam toen op voor het Vlaams Blok en ging naakt poseren in de Playboy als ze genoeg stemmen kreeg.
Je kon met goed op de kast jagen, vooral over politieke onderwerpen kreeg je me gemakkelijk op mijn paard. Samen met Steve waar jullie onoverwinnelijk. Zonder jou lukt het Steve niet meer zo gemakkelijk. Het zou natuurlijk ook kunnen dat ik met ouder worden een beetje beter nadenk voor ik weer weg rij op dat paard van mij.
Wouter, je weet wel, die knul die Els heeft vervangen tijdens haar zwangerschapsverlof, is je opvolger. Hij doet dat niet slecht hoor, maar hij mist natuurlijk wel de nodige ervaring en know-how. Voor jou had geen enkele dop nog een geheim, geen enkele inlage was je onbekend. Wouter zal daar ook wel geraken, hij heeft gewoon de pech dat hij tegen jou moet opboksen. Hij heeft het zelfs nog niet over zijn hart kunnen krijgen om jouw spulletjes op je bureau op te ruimen. Al de frulletjes staan er nog altijd zoals jij ze hebt achtergelaten op je laatste werkdag.
Patrick, je bent veel te vroeg gestorven, maar 1 ding moet je mij toch ooit eens uitleggen. Hoe geraakt zo een grote man zoals jij in zo'n klein doosje!
Lieve kus en dikke knuffel,
Sunday, June 18, 2006
Triatlon
Vanaf vandaag ben ik een grote supporter van de triatlon. Versta me niet verkeerd, ik heb totaal geen behoefte om mezelf te gaan afbeulen in het water, op de fiets of met loopschoenen aan. Nee, ik doe het puur voor het oogplezier, want het is een zaligheid voor het vrouwelijke oog om al die knappe mannelijven in strakke pakjes te zien voorbij komen. Toegegeven, sommigen weten hun voor- niet meer van hun achterkant te onderscheiden als ze uit het water komen en als je ze dan ziet moeite doen om de ritssluiting van hun waterpakje open te krijgen, lijken het wel motorisch gehandicapten. Maar dat neemt het plezier niet weg om al die kontjes te zien passeren als ze aan hun looptocht zijn begonnen.
Maar soms is het leven toch ongeloofelijk sarcastisch (of beter gezegd: sadistisch). Aan de aankomst van de triatlon speelde een covergroepje. De stemmen van de zanger en de zangeres klonken mij bekend in de oren en toen ik hun naam zag, was ik wel zeker. Ongeveer een jaar geleden heb ik ze ook al eens bezig gezien tijdens een optreden aan de Gaarkeuken in de haven. Het was toen ook fantastisch mooi weer, net zoals vandaag. Alleen was ik toen in ander gezelschap. En dan slaat de werkelijkheid keihard in het gezicht. Ik ben iets kwijt door mijn eigen stomme koppigheid. Ik vraag mij af of hij af en toe ook nog eens aan de mooie momenten denkt.
Maar soms is het leven toch ongeloofelijk sarcastisch (of beter gezegd: sadistisch). Aan de aankomst van de triatlon speelde een covergroepje. De stemmen van de zanger en de zangeres klonken mij bekend in de oren en toen ik hun naam zag, was ik wel zeker. Ongeveer een jaar geleden heb ik ze ook al eens bezig gezien tijdens een optreden aan de Gaarkeuken in de haven. Het was toen ook fantastisch mooi weer, net zoals vandaag. Alleen was ik toen in ander gezelschap. En dan slaat de werkelijkheid keihard in het gezicht. Ik ben iets kwijt door mijn eigen stomme koppigheid. Ik vraag mij af of hij af en toe ook nog eens aan de mooie momenten denkt.
Wednesday, June 14, 2006
Borsten
Borsten zijn al eeuwen een onderwerp van plezier voor menig man, maar tegelijkertijd zijn ze ook een bron van ergernissen voor de vrouwen die er mee opgescheept zitten.
Het lijkt alsof een vrouw nooit tevreden is met de cup die ze toebedeeld kreeg door Moeder Natuur. Het is alijd wel te weinig of net te veel. In deze moderne tijden is dat nu zo geen heel groot probleem meer. Silliconen komen dezer dagen in alle maten en gewichten voor zij die 1, 2 of zelfs 3 of 4 maatjes meer willen. Voor de dames die net wat minder willen, hebben de plastisch chirurgen ook wel een oplossing. Plastische chirurgie kan iets moois zijn, maar waarom hebben ze nog geen afneembare borsten uitgevonden? Al naargelang de gelegenheid zou je dan kunnen kiezen welke cup je die dag of avond aan doet.
Maar wat als je niet in je vel wil laten snijden om aan een schoonheidsideaal te kunnen voldoen? Dan is het sakkeren en vloeken, want op tijd en stond zitten die borsten echt wel in de weg. Een voorbeeldje: je vindt het kleedje van je dromen. Je ziet in gedachten al hoe het prachtig rond je lijf zal zitten, alle overbodige rondingen verhullend, je vermoed dat ook het decolleté heel mooi zal zijn, maar dan pas je het aan en wat blijkt... Die stomme borsten zijn gewoon te groot en puilen er langs alle kanten uit.
Dames met een kleine cup uiten dikwijls een vorm jaloezie op mijn maatje meer, maar zij weten niet hoe gelukkig ze zijn. Zij kunnen ten minste af en toe van die leuke, goedkope BH'tjes kopen ipv lingerie die stukken van mensen kost enkel en alleen omdat het een maatje meer is. Vrouwen met grote borsten moeten ook niet tot hun 50ste wachten om de zwaartekracht zijn werk te zien doen. Nee hoor, vanaf dag 1 zijn die gevolgen duidelijk zichtbaar. Geen potloodtest voor ons, daar slagen we toch niet voor. OK, als je een stevige boezem hebt, zal je meer mannelijke aandacht krijgen, maar geloof me vrij, het is niet altijd even leuk als je merkt dat je mannelijke gesprekspartner denkt dat je ogen zo'n 30 cm lager dan normaal zitten.
Ach, ik mag er eigenlijk niet over zeuren. Ik ben nog altijd beter af dan dat meisje dat een badpak met voorgevormde cups ging kopen en toen ze uit het pashokje kwam zei de winkeljuffrouw tegen haar: "Juffrouw, u moet wel uw borsten in de cups steken". Het meisje haar antwoord was: "ZE STEKEN ER IN!!!!!"
Het lijkt alsof een vrouw nooit tevreden is met de cup die ze toebedeeld kreeg door Moeder Natuur. Het is alijd wel te weinig of net te veel. In deze moderne tijden is dat nu zo geen heel groot probleem meer. Silliconen komen dezer dagen in alle maten en gewichten voor zij die 1, 2 of zelfs 3 of 4 maatjes meer willen. Voor de dames die net wat minder willen, hebben de plastisch chirurgen ook wel een oplossing. Plastische chirurgie kan iets moois zijn, maar waarom hebben ze nog geen afneembare borsten uitgevonden? Al naargelang de gelegenheid zou je dan kunnen kiezen welke cup je die dag of avond aan doet.
Maar wat als je niet in je vel wil laten snijden om aan een schoonheidsideaal te kunnen voldoen? Dan is het sakkeren en vloeken, want op tijd en stond zitten die borsten echt wel in de weg. Een voorbeeldje: je vindt het kleedje van je dromen. Je ziet in gedachten al hoe het prachtig rond je lijf zal zitten, alle overbodige rondingen verhullend, je vermoed dat ook het decolleté heel mooi zal zijn, maar dan pas je het aan en wat blijkt... Die stomme borsten zijn gewoon te groot en puilen er langs alle kanten uit.
Dames met een kleine cup uiten dikwijls een vorm jaloezie op mijn maatje meer, maar zij weten niet hoe gelukkig ze zijn. Zij kunnen ten minste af en toe van die leuke, goedkope BH'tjes kopen ipv lingerie die stukken van mensen kost enkel en alleen omdat het een maatje meer is. Vrouwen met grote borsten moeten ook niet tot hun 50ste wachten om de zwaartekracht zijn werk te zien doen. Nee hoor, vanaf dag 1 zijn die gevolgen duidelijk zichtbaar. Geen potloodtest voor ons, daar slagen we toch niet voor. OK, als je een stevige boezem hebt, zal je meer mannelijke aandacht krijgen, maar geloof me vrij, het is niet altijd even leuk als je merkt dat je mannelijke gesprekspartner denkt dat je ogen zo'n 30 cm lager dan normaal zitten.
Ach, ik mag er eigenlijk niet over zeuren. Ik ben nog altijd beter af dan dat meisje dat een badpak met voorgevormde cups ging kopen en toen ze uit het pashokje kwam zei de winkeljuffrouw tegen haar: "Juffrouw, u moet wel uw borsten in de cups steken". Het meisje haar antwoord was: "ZE STEKEN ER IN!!!!!"
Subscribe to:
Posts (Atom)