Vorig weekend is Leo gestorven, reden: Alzheimer. Zijn is dood is ongeveer 3 jaar na de vaststelling van de ziekte en 3 maanden na zijn 65ste verjaardag gekomen. Weinigen onder jullie kennen hem, maar Leo was een standbeeld van een man. Ik herinner me hem als iemand die altijd goedgezind was, een harde werker en vooral een man met koolschuppen van handen. Het was raar om afscheid van hem te nemen, alhoewel ik hem de laatste jaren niet veel meer heb gezien, moest ik toch moeite doen om mijn tranen te verdringen. Bij zo'n gelegenheid moet ik altijd denken aan mensen die mij nauw aan het hart lagen en er nu niet meer zijn, Patrick en mijn grootvader.
Ik denk dat de voornaamste reden voor mijn tranen de idee was dat ik ooit ook mijn ouders zal moeten verliezen. Dat is nu eenmaal de loop van het leven. Hoewel ik misschien niet de allerbeste band heb met mijn ouders, er bestaan slechtere relaties tussen ouders en kinderen. Ik ben helaas nog niet klaar om mijn ouders al af te geven aan het vuur van de crematie-oven, maar ben je daar eigenlijk ooit echt klaar voor? Maar als het zo ver is, hoop ik dat zo ofwel op heel hoge leeftijd sterven ofwel heel snel weg zijn. Ik hoop dat ik niet een lijdensweg moet afleggen zoals de kinderen van Leo hebben gedaan, maar daar heb je nu eenmaal niet in te kiezen.
De enige manier om dit probleem te omzeilen, is dood te gaan voor mijn ouders dood zijn, maar dat zou wel heel egoïstisch zijn.
