Het is wel geweest met de doden deze week. Karel Van Miert, Farah Fawcett, WackoJacko en dan toch wel het ergste van allemaal: Yasmine.Toen ik gisteren om 17h30 het nieuws voor de eerste keer hoorde ging er een rilling over mijn ruggegraat. Ik had geen extra nieuws nodig om te weten dat ze er zelf een eind aan had gemaakt. Ik heb haar altijd een ferme vrouw gevonden. Sexy, intelligent, gedreven, noem maar op. Je kon er niets anders dan bewondering voor hebben dat ze altijd haar zin heeft gedaan met haar muziek. Niet iedereen zou het durven om liedjes van legende Leonard Cohen te coveren. Chapeau dat zij het wel heeft gedaan.
Wie haar de laatste weken op tv had gezien, kon duidelijk zien dat het niet zo goed met haar ging. Het magere gezicht, de doffe ogen, maar toch nog moeite doen om vrolijk en opgewekt te zijn. Het enthousiasme dat ze toonde tijdens de laatste editie van Zo is er maar één was echt, de liefde voor de liedjes en de muzikanten ook.
Hoe erg ik het ook vind dat ze zelf uit het leven is gestapt, ik kan er enkel maar respect voor hebben. Het vraagt moet om zoiets te doen en die moed had ze.
Dat ze nooit vergeten wordt en hopelijk nu de rust heeft gevonden die ze zocht.
