Brief aan mijn ex-lief

Wat begon als een kalverliefde tussen 2 tieners is uitgegroeid tot een duurzame vriendschap.
We hebben veel lief maar ook veel leed gedeeld. Wie had kunnen denken dat die kus op een onnozel fuifje onze verdere toekomst ging bepalen?
Ik zal nooit vergeten hoe je mij op Cuba verdedigde toen een animator mijn 2de graads verbrandde schouders vast nam. Of de dagelijkse telefoontjes naar mijn werk als jij al thuis was van je werk, gewoon om te horen hoe het met mij was en om je dag te vertellen.
Er zijn nog zo van die dingen die ik niet zal vergeten. Hoe je op een dag aan mijn school stond met 1 rode roos in je hand. Elke keer als ik voorbij mijn oude school kom, moet ik daar nog steeds aan denken. Ook de uren dat ik op tram en bus heb gesleten om de afstand van Hoboken tot Merksem te overbruggen omdat we geen van de 2 over een auto beschikten, zijn mij in het geheugen gegrift. Weet je ook nog die keer toen we door het rode licht overstaken en werden tegengehouden door de politie? Vandaag stak ik op dezelfde plaats over (de lichten zijn er nu niet meer wegens wegenwerken en ook de politie was nergens te bespeuren) en die herinnering kwam plots weer boven. Ondertussen weet jij ook wel dat bloemsuiker niet gemaakt wordt door bloem en suiker met elkaar te mengen. Dat was ook meteen het einde van je keukenavontuur voor lange tijd.
Naargelang we ouder werden, verdween de dolle verliefdheid en zijn we uit elkaar gegroeid. Een breuk was onvermijdelijk. De maanden en jaren die daarna kwamen, waren niet gemakkelijk, maar blijkbaar geloofden we allebei rotsvast in onze vriendschap. Het bewijs is er. We zijn een constante in elkaars leven, we zitten elk op een kant van de wipplank met een wankel evenwicht, maar we slagen er in om dit evenwicht te bewaren.
Binnenkort ga je trouwen en ik ben daar blij om, want ik weet dat dat een droom van je is. Eentje die je met mij nooit zou kunnen hebben omdat ik nu eenmaal niet marriage-minded ben. Ik apprecieer het enorm dat ik voor een stuk bij jullie huwelijk betrokken ben. Het bewijst voor mij nogmaals hoe belangrijk onze vriendschap ook voor jou is. Maar als je zou durven nog maar te overwegen om dit huwelijk niet te laten doorgaan dan kom ik je hoogstpersoonlijk voor het altaar slepen! En je weet dat ik daartoe in staat ben....

Auto

De meeste mensen zitten maar heel ongelukkig in hun auto. Ongelukkig is nog zwakjes uitgedrukt, nors is een beter woord voor de gelaatsuitdrukking van de meeste chauffeurs. 's Morgens kan ik dat nog begrijpen, ik ben nu zelf niet echt een zonnetje in de auto 's morgensvroeg. Je bent dan op weg naar je werk, misschien wel een job die je niet graag doet met een baas op wiens gezicht je niet graag ziet en je hebt al een half uur in de file gestaan nadat je de jengelende kinderen hebt afgezet aan de school/chrèche/onthaalmoeder/whatever. Allemaal begrijpelijke redenen waarom een mens niet echt breeduit lachend 's morgens in de auto zit. Maar 's avonds snap ik niet goed waarom je dan zo kwaad moet kijken. Ok, er zullen er wel een paar tussen zitten die, zoals ik, een norse uitdrukking op hun gezicht hebben als ze denken dat ze een neutraal gezicht trekken, maar toch niet allemaal zeker!
Mensen zijn ook heel wantrouwig als ze in hun auto zitten. Ze zien dat je hen iets wil vekopen (RK stickers in mijn geval) en ze zitten al van ver heftig te nee te knikken of met hun hand te wuiven dat ze niets moeten hebben. Alsof dat ik zo zot zou zijn om mezelf radicaal voor hun auto te gooien om toch absoluut 1 miezerig stickertje te verkopen. Of ze draaien hun raampje plotseling dicht alsof ik mijn hand met sticker en al er toch tussen zou duwen. Het zou natuurlijk ook wel kunnen dat ik er in mijn fluo jas er uit zie als een regelrechte car jacker... In dat geval moeten de mensen heel hard oppassen, want zo'n typkes lopen er wel meer op de baan de komende dagen.
Het is algemeen geweten dat de beste kopers de moeders in gezinswagens zijn, of de occasionele geite-wollen-sokken-drager in een 4de hands autootje en de slechtste kopers zijn de mannen met grote, chique BMW's, Mercedessen, Chryslers, etc... Gelukkig zijn er ook uitzonderingen zoals de man met zijn cabrio Ferrari die al van ver aan het wuiven was dat hij een sticker wou kopen. Heel handig zo'n wagen voor de verkoper, je moet je namelijk niet bukken om de chauffeur te kunnen zien. Je steekt de sticker gewoon langs boven in de auto en langs dezelfde weg ontvang je je centen.
Mijn goede raad voor alle automobilisten: kijk eens wat vrolijker als je in je auto zit en als je een verkoper aan een kruispunt tegen komt, een kort knikje met je hoofd volstaat om de mensen duidelijk te maken dat je niet geïnteresseerd bent.

Kunst

Soms komt iemand op het juiste moment binnen en denk je dat je in een sprookje zit. Helaas komt er altijd een moment dat iemand een naald in je fantasie steekt en alles ontploft. Dan slaagt de realiteit je kei hard in het gezicht. De kunst is om op te staan en verder te gaan. Wie verstaat die kunst en kan ze mij uitleggen?

Leven

Deze week zei een vriend van mij dat als hij nu zou sterven, hij ten minste geleefd zou hebben. Ik vind dat rare woorden voor iemand van 30 jaar. Als je op die leeftijd zegt dat je "geleefd" hebt, wat moet je dan nog verwachten voor de volgende 40 jaar? Nu, ik denk niet dat hij nog 40 jaar gaat leven, maar dat is een ander paar mouwen natuurlijk.
Nu heb ik wel mijn twijfels over de kwaliteit van dat leven waarover hij het heeft. OK, hij heeft veel gezien en gedaan, maar ik vermoed dat het meeste daarvan in een roes van alcohol zweeft en dat de herinneringen ofwel niet-bestaand ofwel heel mistig zijn. Gelukkig heeft hij andere mensen om hem aan sommige dingen te herinneren, daar waar hij zijn zwarte gaten in zijn geheugen heeft.
Liever dan toch een iets soberder leven, maar waar ik de controle over mezelf kan behouden, dan binnen 20 jaar te moeten zeggen dat ik misschien wel "geleefd" heb, maar het eigenlijk niet zo goed weet.

(Ramp)toerisme?

Hoe ver wil de rijke westerse toerist gaan om zijn droomvakantie te vinden? Heel ver blijkbaar want vandaag de dag worden er toeristische uitstapjes naar Tsjernobyl geörganiseerd. Een daguitstap naar het rampgebied kost algauw € 300! Je zou kunnen zeggen dat er een prijs op gezondheid staat.
Je kan heel het rampgebied bezoeken onder de deskundige leiding van een goed opgeleide gids, je slaapt en eet er in een rustiek Oekraïens hotel. Enkel de reactor zelf is nog verboden terrein voor de toeristen.
En als je dan 9 maanden na je ultieme rampvakantie een kindje met 2 hoofden en 3 benen op de wereld zet, kan je nog uitpakken bij vrienden en familie dat je een levensecht souvenir hebt meegebracht uit Tsjernobyl.

Laat me gaan

Laat me gaan of neem me vast en zeg dat het in orde komt.
Haal je voet van tussen de deur zodat ik ze kan dichtdoen en op slot draaien,
Of gooi de deur helemaal open en kijk niet terug op gemiste kansen.
Maar geen spel in het schemer, daar heb ik mijn buik van vol.

Bewegen

Als je denk dat je van meer bewegen, sporten dus, gaat vermageren, dan heb je dik verkeerd gedacht!
Vorige week heb ik bewogen (gesport) als een zot. Ik heb meer bewogen op 3 dagen tijd, dan ik anders op een jaar doe. Stappen, fietsen, zwemmen, ik heb het allemaal gedaan vorige week. Nog even en ik kan gaan meedoen aan de Iron Man op Hawaï...
Maar gewicht kwijtgeraken, like hell ja! Ik zou zelfs het tegendeel durven vermoeden. En dat is ook wel logisch: je beweegt meer, dus je verbrandt meer energie en als gevolg ga je meer eten dan je gewoon bent. Bovendien zijn spieren zwaarder dan vet, dus voor elke gram vet dat je kwijt bent, krijg je 2 gram spieren in de plaats. HEEELP!!!! Je kan dus beter in je luie zetel blijven zitten en worteltjes in plaats van chips knabbelen. Dat is dan ook nog eens stukken minder pijnlijk. Pijnlijke spieren en gewrichten beginnen hier dagelijkse kost te worden, maar de bijna-doodervaringen zijn toch al aan het verminderen. Toch iets positiefs.
Ik probeer nog altijd te snappen hoe iemand verslaafd kan geraken aan sport, maar ik vrees dat dat voor mij altijd een raadsel zal blijven.

Zinloos geweld

In het Brusselse Centraal Station kan je nu een petitie tekenen tegen zinloos geweld naar aanleiding van de MP3 moord.
Als je het mij vraagt (maar dat doe je natuurlijk niet), is dit een vrij zinloze petitie. Is er nu iemand die zou zeggen "Nou, IK ben voor zinloos geweld, dus ik teken die petitie niet"? Misschien een enkele man (of vrouw) die er plezier in vindt zijn vrouw (of man) te voorzien van de nodige blauwe ogen en dito plekke over heel haar (zijn) lijf.
Zo'n petitie gaat heus het geweld op de straat niet oplossen. Stel je het even voor: iedereen krijgt een exemplaar van de petitie in zijn bus, die hij dan kan gebruiken om geweld op straat op te lossen. Hopelijk zorgen ze voor een mini exemplaar, want met het formaat van de handtassen tegenwoordig, kan je geen petitie van 500 A4 exemplaren meezeulen. Je loopt dus over straat met zo'n schattig mini exemplaartje van de Anti-Zinloos-Geweld-Petitie en je ziet hoe een oud dametje wordt lastiggevallen door een stel nozems. Je stapt er heel zelfverzekerd op af, je haalt je petitie boven, je zwaait er mee voor de ogen van de nozems en onmiddellijk staken ze hun poging om de handtas van het oude dametje af te pakken. Ze kijken beschaamd naar de grond, mompelen één of andere verontschuldiging en maken dan dat ze weg zijn (waarschijnlijk op weg naar een volgend oud dametje). Dat onze politici er nog niet aan gedacht hebben dat de oplossing voor onze gewelddadige maatschappij zo eenvoudig is!
Persoonlijk ben ik tegen zinloos geweld. Als je dan toch gewelddadig wil zijn, geef er dan ten minste een beetje zin aan, gebruik volzinnen in plaats van losse woorden. Iets in de genre van "Ik ga je nu neersteken als je mij die MP3 niet geeft, als jij er geen probleem mee hebt". Das toch alleszins beter dan "Hey... MP3 speler.... of dood".
Zinloos geweld zou dus absoluut not done mogen zijn. Tenzij in de film, daar is het natuurlijk wel leuk als het bloed van het scherm loopt for no particular reason.

Secretaresse

Vandaag is het secretaressedag, weeral zo een artificiële feestdag gecreëerd om de bloemen- en snoepindustrie te doen draaien.
Mijn haar (en daar is er veel van) gaat omhoog staan als iemand zegt dat ik een secretaresse ben. Toegegeven, ik heb inderdaad de richting Secretariaat-Talen gevolgd op school, maar bij het woord secretaresse begint mijn verbeelding al direct te werken. Ik stel mij dan vrouwen voor in een duur 2 delig mantelpakje voor, met hun haar netjes in een dotje gedraaid. Je kent ze wel, die super geörganiseerde vrouwen die nooit iets vergeten en alles op kantoor onder controle hebben. Het andere uiterste van mijn verbeelding is dan de blonde bimbo, zonnebank bruin, nageltjes keurig gelakt die niets anders doet dan telefoontjes beantwoorden en klagen dat haar zonnebankafspraak verzet moet worden.
Noem mij dan gerust manusje-van-alles of voor mijn part de koffiemadame, maar zeker geen secretaresse.
Ach ja, in ruil voor een mandje met koekjes en chocola ben ik wel bereid om mijn principes voor 1 dag opzij te zetten.

Saai

Een goede vriendin van me zei dit weekend dat haar leven saai is. Ik verschoot een beetje van die uitspraak, want ik vind haar leven allesbehalve saai. Ze heeft een leuke job, net een huis gekocht met haar vriend, nog genoeg vrije tijd om haar hobby te kunnen uitoefenen en met vrienden en familie af te spreken. Bovendien is ze enorm sterk, ook wel in de letterlijke zin van het woord, maar vooral mentaal is ze sterk. Ze staat zo veel steviger in haar schoenen als ik en ze heeft ook al één en ander meegemaakt in haar jonge leven. Als ik er zo bij stilsta, de meeste van mijn close vrienden hebben al meer meegemaakt in hun leven als ik. Mijn leven kabbelt gewoon verder, als een rustig beekje, zonder spectaculaire watervallen of gigantische waterslangen.

Blijkbaar is het gras voor iedereen groener aan de andere kant. Als je in een relatie zit, wil je liever single zijn. Als je single bent, wil je koste wat het kost in een relatie geraken. De auto van de buren is altijd mooier als de jouwe en de buurman (eigenaar van de knappe auto) heeft vast en zeker een veel boeiendere job als jij zelf. En dan zwijgen we nog maar van de wereldsterren die alles in 100-voud dan de gewone stervelingen, tot en met de verslavingen aan drank, drugs en al wat er bij hoort.

Het zit in de menselijk natuur om een beetje (gezond) jaloers te zijn op wat een ander heeft. Maar waar ik het meeste jaloers op ben, is de capaciteit om te luisteren. Ik zou er 1 van mijn oren voor over hebben om beter te kunnen luisteren naar wat vrienden mij vertellen. Luisteren kan je leren en ik doen mijn best, maar echt lukken doet het nog niet. Tegen dat ik oud en versleten ben (die tijd is niet meer zo ver af), zal het mij hopelijk lukken om mensen niet te onderbreken tijdens een gesprek. Tot die dag er is, ben ik al zeker dankbaar uit het diepst van mijn hart dankbaar dat mijn vrienden het geduld hebben om naar mijn gezaag te luisteren en niet ontmoedigd te worden door mijn onderbrekingen.

MP3 speler

Hoeveel is een mensenleven tegenwoordig waard? 35 euro op precies te zijn, want dat is zo de gemiddelde prijs van een MP3 speler als ik de reclameblaadjes mag geloven.
Vorige week werd een jongen in volle spits in het Brusselse Centraal Station neergestoken omdat hij zijn MP3 speler niet wou afgeven. Langs de ene kant denk ik, "domme jongen, je leven is toch geen MP3 speler waard". Maar waarschijnlijk had hij niet verwacht dat zijn aanvaller een mes ging trekken. Wat zijn uiteindelijk een paar gebroken en een blauw oog als je je spullen daarmee kan behouden? Langs de andere kant, begrijp ik zijn reactie ook wel. Je moet met je handen van andersmans gerief blijven en hem er zeker niet voor vermoorden.
Ik vraag me ook af wat zo'n aanvaller drijft om iemand neer te steken voor zoiets doms en triviaals als een MP3 speler. Dat je een brood steelt omdat je honger hebt en geen geld om het te kopen, dat kan ik nog begrijpen (niet goedkeuren). Maar een MP3 speler??? Dat is toch geen levensbelangrijk ding. Is het dan gewoon jaloezie dat zo'n kind drijft of zit er meer achter?
En eigenlijk het ergste van al is dat blijkbaar niemand op dat moment (volle spitsuur in Brussel Centraal en het station is leeg, stel je het voor) in de buurt om even een helpend handje toe te steken. Een helpend handje voor het slachtoffer wel te verstaan en niet voor de aanvaller. Heeft dan iedereen zo'n schrik om zelf een pak slaag te krijgen of is niemand nog geïnteresseerd in het welzijn van zijn medemens?

Je zou er bijna je geloof in de goedheid van mens bij geloven. Wacht, dat is juist, ik ben dat al kwijt...

Mess

My life's a mess. That's my conclusion after a hard and long thinking process (yes, I'm capable of thinking).
Two questions I ask myself:

• How did I get in it?
• How do I get out of it?

First one is easy to answer: I fell in love. Very bad thing to do these days, but I couldn't help it. I tried to resist at first, but as time went by I found myself in a place of which I knew could hurt me and I chose to ignore it.

Second one is a bit more difficult. I don't have a clue how to solve the mess in my head and in my life. If only there existed a delete button for the hard disk in your head. You could erase the person that hurted you and just carry on with your life, ignorant of what happened before.

Maybe, by accepting the fact that my life's a mess, I can start fixing it. I know it won't be easy, it's a dirty job and it's me who's got to do it.

Nieuwe man?

Onlangs hoorde ik een man in een radio interview zeggen dat hij zich niet goed voelde bij het hele nieuwe-man-gedoe. Hij legde uit dat hij het heel moeilijk vond om zijn eigen drukke agenda te combineren met de drukke agenda van een mogelijke vriendin. Hij vond dat hij zodanig veel water bij zijn wijn moest doen dat hij enkel nog maar het water proefde (zou dit ook gelden voor non-alcohol drinkers?).

Nu heb ik toch ook mijn twijfels bij de nieuwe man. Drukke agenda's kunnen weliswaar gecombineerd worden (als je iemand graag ziet, geef je hem/haar automatisch een plekje in je agenda), maar een man blijft altijd een man. Hoe geëmancipeerd ik ook ben, je zal in het huishouden helaas altijd instructies moeten geven hoe en vooral wanneer bepaalde dingen moeten gedaan worden.
De komende generaties meisje zullen echter aantonen of het organisatietalent dat je nodig hebt om een huishouden te runnen, genetisch bepaald of een soort conditionering is. En als het het laatste is, gaan ze dan die dan van zich af kunnen schudden of zullen ze toch toegeven aan bijna non-existent flexibilteit van de man?

Ik zal het alleszins niet meer meemaken, maar mijn steun hebben ze al zeker in hun opstand tegen mannelijk dominantie. Ondertussen probeer ik mij er bij neer te leggen dat als er ooit nog een man in mijn leven komt (en vooral blijft) dat ik, bij wijze van spreken, zijn pantoffels zal moeten brengen en hem zal moeten zeggen wanneer hij de afwas moet doen of een stofzuiger hanteren (hopelijk weet hij wel al hoe zo'n ding werkt).

Jeugdsentiment

Vorige week reed ik door het centrum van Edegem op weg naar een sim-opdracht. Automatisch dwaalde mijn blik ook af naar de plaats waar het jeugdhuis "Het Kruispunt" is. Of beter gezegd: was.
De bouwvallige infrastructuur die het KP zo kenmerkte, heeft plaats gemaakt voor een modern flatgebouw met op de begane grond winkeltjes. Ongetwijfeld heel fijn voor de inwoners van Edegem, maar het gaf mij toch wel een steek in het hart.
In dit jeugdhuis ging er een nieuwe wereld voor mijn 17 jarige ogen open. Een wereld waarin zwart mooi was en waar hard rock de begeleidende muziek was. Menige zaterdagavond hebben we daar gesleten en vermits we toen nog niet over een auto beschikten, was bus 32 geen onbekende voor ons op zaterdagnacht.
2 dingen staan me op dit moment helder voor de geest uit die tijd. Het eerste was dat Dominique luchtdrums speeld ipv de gangbare luchtgitaar. Best wel grappig om te zien, zo een klein ventje dat met zijn armen in de lucht staat te zwaaien alsof zijn leven er vanaf hangt terwijl al de rest zijn best deed om zijn hoofd in de grond te duwen.
Het tweede is dat Sofie (wat zou er van haar geworden zijn?) en ik onze toenmalige kersverse vriendjes van de dansvloer gingen sleuren omdat we zin hadden in frietjes. Wee o wee, dat hadden we beter niet gedaan, want hadden onze mannen gestoord tijdens een cruciaal moment van One van Metallica. Onze enige verontschuldiging was dat we dat nummer (nog) niet kenden. We hebben het nog lang mogen horen...
Nu is het er dus niet meer, jeugdhuis Kruispunt. Of het is verhuisd.

Op zo'n moment voelt een mens zich dan weer heel oud....

Heldhaftig

Gisterenavond ben ik buitengewoon heldhaftig geweest.
Een zeer grote (lees: ongeveer de grootte van een 2 euro stuk)spin had zich in mijn badkamer genesteld. Nu is mijn badkamer niet al te groot en zeker niet groot genoeg voor mijzelf EN een spin. Ik heb dus mijn moed en een halve rol keukenrol bijeengeraapt en heb het beestje eerst plat geknepen (dat kraakt begot) en daarna door het toilet gespoeld.
Ik weet dat spinnen nuttige beestjes zijn en in se heb ik er niks tegen, maar ze moet nuttig zitten wezen in een donker hoekje en niet midden in mijn zicht!

Waarschuwing

Aan alle vrienden, vijanden of nobele voorbijgangers...
Deze blog is een weergave van wat er in mijn hoofdje omgaat. Als het soms wat chaotisch lijkt, so be it. In mijn hoofd heerst er een constante chaos.
Wees ook niet beledigd of geschockeerd door wat je leest. Er zijn al zo weinig plaatsen waar je gewoon jezelf kan zijn en deze blog is gecreëerd om gewoon MIJ te zijn, zonder (zelf)censuur.
Bij deze bent u verwittigd en iedereen hoeveel een verwittigd mens waard is ;o).

Is goed nog wel goed genoeg?

Het valt mij meer en meer op dat onze maatschappij de laatste jaren heel veeleisend is geworden. Ik heb het dan even niet over het uiterlijk of over relaties (dat zijn topics die later nog wel aan bod zullen komen), maar over de louter professionele eisen.

Gewoon je best doen om een doel te bereiken, is deze dagen niet meer voldoende. Alles moet tot in de puntjes perfect zijn of je zal het geweten hebben. Helaas is een mens niet perfect en ik zeker niet, maar we eisen wel allemaal dat onze leveranciers meer dan perfect zijn. Sinds wanneer is goed niet meer goed genoeg eigenlijk? Diep in mijn binnenste revolteer ik tegen die hoge eisen, maar tegelijk doe ik er aan mee. Op goeie momenten neem ik me voor mijn persoonlijke lat hoger te leggen en zo meer te voldoen aan de verwachtingen van mijn "klanten", maar even dikwijls denk ik "foert, ik doe hier niet meer aan mee." Want uiteindelijk, waarom je loop je nu eigenlijk mee in die stomme rat race? Het enige dat je er aan overhoudt op het einde van de rit is een hartaanval en zeker geen vrienden.

Cirkels

Eigenlijk moet je de deur dicht doen, op slot draaien en de sleutel voorgoed weggooien. Maar wat doe je als heel je lichaam één langgerekte "NEEEEEEEEEEEE" uitschreeuwt, zo hard dat het pijn doet?
Hou je de deur dan op een kiertje, wetende dat je exact dezelfde fout in het verleden keer op keer hebt gemaakt en het de situatie enkel maar ingewikkelder maakt? L'histoire se repète, er zit meer waarheid in dan de meeste mensen vermoeden.
Zoveel vragen en geen antwoorden en ondertussen blijf je maar in cirkeltjes lopen tot je met je hoofd tegen de muur knalt.

Commedia dell'Arte

Wie een klein beetje de actualiteit volgt, weet dat het afgelopen weekend nationale verkiezingen zijn geweest in Italië. Hoewel de Italianen altijd al aanleg hebben gehad voor drama, is de show die Italiaanse politiekers nu hebben opgevoerd van een buitengewone kwaliteit. Het is een titanenstrijd tussen facisme en communisme geworden.
Zelf voor een onge-oefend politiek oog als het mijne was het duidelijk dat Silvio Berlusconi, de mediamagnaat die zichzelf zo fantastisch vindt dat aldiegene die hem tegenspreken de mond worden gesnoerd, paniekvoetbal begon te spelen. Had hij nu echt gedacht dat ALLE Italianen zo stom zijn om op hem te stemmen puur en alleen omdat hij nog een paar belastingverlaginkjes belooft?!? THINK AGAIN SILVIO...
Ik had Romano Prodi wel een iets groter overwinning gegund. Zelfs de meest rode communist zal moeten toegeven dat 0,5% wel een heel kleine victory is. Maar het is een blijft een kleine meerderheid en dat onze kleine Silvio niet echt verkroppen. We hebben mogen zien en horen tijdens de laatste dagen dat hij een slecht verliezer is: verkiezingsfraude, eisen van een hertelling, ...
Hopelijk komt Prodi tijdens zijn legislatuur meer van zijn beloftes na dan die ene die Berlusconi is nagekomen tijdens zijn ambtstermijn...
België is dan misschien een apenland, maar Italië is de bananenrepubliek die ons eten levert.

Speed

Via volksdans op speeddaten terecht komen. Dat kunnen alleen maar Vosjes... En nu heeft N. gezegd dat ze B. en mezelf gaat inschrijven voor een speed date avond. ALS, met een zeer grote nadruk op ALS, ze dat al doet, mag (moet) ze toch meegaan om te supporteren...
Het zal nogal een avond worden dan. Ik zie ze al staan achteraan in die zaal met spandoeken en toeters (ja lap, mijn fantasie slaat weer op hol). Wedden dat zij meer aandacht krijgt dan B. en ik?
Nu ja, ik zit er ook niet echt om te springen om zo een speed date avond. Mezelf kennende jaag ik de fatsoenlijke mannen toch alleen maar schrik aan en kies ik er zelf de moeilijke mannen uit.
W. zei ooit dat ik het type vrouw/meisje ben dat "normale" mannen onzeker maakt. Ergens vind ik dat wel een compliment, maar het maakt het er natuurlijk niet gemakkelijker op als je je biologische klok steeds luider hoort tikken.

Retour ticket

Iedereen fantaseert wel eens over zijn/haar eigen begrafenis.
Op bepaalde punten in mijn leven, laat ik mijn fantasie de vrije loop wat betreft mijn begrafenis en ik vraag me dan af wie er allemaal zal komen opdagen, of de mensen verdrietig zullen zijn of juist content dat ik er niet meer ben, welke ex liefjes in de rij zullen staan voor een laatste groet... Het spijtige aan dood zijn is dat je niet van op een afstand kan zien wat er allemaal gebeurt tijdens die dagen na je dood en je begrafenis en bovendien is het ook nog onomkeerbaar. Moest er een soort retour ticketje bestaan (genre: niet tevreden over het hiernamaals, leven terug), zou ik overwegen om die fatale bocht op de baan te missen...

Moed

Hopelijk vind ik de moed om te zeggen wat ik moet zeggen en daarna de deur definitief dicht te doen.

Okay

Okay, hier gaan we dan... Mijn allereerste blog en het goede voornemen om regelmatig de frustraties van me af te schrijven. Dat is allezins beter dan de borden tegen de muur kapot te slagen. Ben eens benieuwd wat het gaat worden.
Maar het zal moeten wachten tot morgen, want de oogjes worden aan de kleine kant en dus is het tijd om dromenland op te zoeken...