Soms vraagt een mens zich af - deel 2

Een mens moet af en toe eerlijk zijn met zichzelf, diep in hart en ziel kijken en dan komt hij er wel achter welke richting hij uit moet.
Na de nodige zelfreflectie en vergelijkingen (en met dank aan QT) ben ik er eindelijk achtergekomen welk spelletje mijn brein met mij heeft gespeeld. Ik wou iets wat ik eigenlijk niet (meer) wilde. Het gevoel dat ik in het begin van het jaar had, was juist. Ik werd onderweg alleen maar even in de war gebracht door de andere partij (de duivel mag weten waarom hij dit deed).
Nu ik daarachter ben, voel ik me opgelucht, ik kan verder. Ik ben klaar om terug gelukkig te worden. Dit hoofdstuk is afgesloten.

Vettigheid

Net zoals sommige andere vrouwen in mijn omgeving leef ik in een constant gevecht met mijn weegschaal. Af en toe moet je er gewoon gaan op staan om jezelf te confronteren met je slechte eetgewoontes. Het vergt een berg moed, zo hoog als de Mount Everest, om die confrontatie aan te gaan. Als het dan eenmaal gelukt is, is de knoop om op je eten te letten snel doorgehakt.
Vanaf dan ga je eten als een konijn: bergen sla, kilo's wortelen, 3 dozijn komkommers, heel der kippen of vissoorten, maar wel opgedeeld in brokjes van 100 gram (bedenking: ik heb nog nooit een konijn kip in brokjes van 100 gram zien eten. Ik vermoed dat dit is omdat konijnen geen zakje in hun pels hebben om geld in te steken als ze naar de supermarkt zouden gaan om kip te kopen. Bovendien is het koelvak waar de kippen in liggen te hoog voor een konijn. Als het er dan per toeval toch zou ingeraken, is de kans groot dat iemand denkt "hm, een lekker vers konijn, ik doe er gauw wat pruimen bij en het is een waar smulfestijn vanavond".)
Maar na enkele rauwkost en volkomen matigheid op het gebied van eten, heb ik nu ongeloofelijk veel zin in vettigheid: bergen frieten en pita en pizza en ijsjes en koekjes en chocola... Massa's chocola... Bij voorkeur melkchocola, zonder nootjes maar met caramelvulling... *Kwijl*Zever*
Gelukkig heb ik van dit alles niks, nougatbollen, nada in huis. Ik zou het allemaal opvreten tot ik er van ontplof. Lang leve de matigheid!

PS: Mijn hoofd zit zo vol dat het er van omloopt. HELP!

Bloed

Bloeddorstige creaturen van de nacht! Overdag, als je het meest alert bent voor hun aanvallen, zijn ze in geen velden of wegen te bekennen. Dan verstoppen ze zich in duistere hoekjes omdat hun priemende oogjes geen helder zonlicht kunnen verdragen. Ze bereiden in donkere spleten hun nachtelijke aanvallen voor.
Als de schemering valt, komen ze eindelijk te voorschijn. Heel voorzichtig. Ze testen hun wapens uit en als je het minst alert bent, zetten ze hun aanval in. Het begint met hoge geluiden die aangeven dat de oorlog begonnen is. Als je geluk hebt, kan je deze aanval nog afweren door de nodige maatregelen te nemen. Maar ben je minder gefortuneerd dan wacht je een gruwelijk lot van jeukend bulten die nog dagen doen herinneren aan deze bloeddorstige creaturen van de nacht.
Die potverdikkedekselse muggen!

Fiets+muziek

Als ik met de fiets naar het werk trek (wat veel te weinig gebeurt, ik geef het grif toe), mag ik graag een aangenaam muziekje in mijn oren laten klinken. Het maakt de rit, die toch wel vrij kort is, een stuk aangenamer. Een dansje op de fiets heb ik nog niet geprobeerd, dat gaat net een stapje te ver. Ik vrees dat ik dan de straatstenen van zeer dichtbij zal leren kennen en dat heb ik er niet voor over.
Sommige muziek is beter geschikt om op de fiets te beluisteren dan andere. Lift me up van Moby is bijvoorbeeld een liedje dat een aangenaam trap-ritme heeft. Suck my energy van Channel Zero is dan weer wat te traag voor op de fiets, voor de rest een uitstekend nummer hoor.
Deze morgen ben ik vol goede moed nog eens met de fiets naar het werk gegaan, het regende niet en er heerste een aangenaam temperatuurtje. Om mijn trap ritme wat op te drijven, had ik vandaag gekozen voor een integrale live opname van Bad Religion. Ik weet niet of u bekend met het oevre van deze groep, maar ik had mij danig mispakt aan dat ritme. Potverdorie, dat ging snel! In het heen rijden kreeg ik nog een beetje respijt vermits de batterij van mijn MP3 spelertje leeg was, maar daarjuist kreeg ik de volle lading. Met mijn super-slechte conditie kon ik totaal niet volgen met de muziek, maar... ik ben nog nooit zo snel thuis geweest, dat moet ik wel toegeven. Mijn longen heb ik uit mijn lijf gefietst en het zweet gutste van onder mijn armen, maar nu heb ik ten minste eens het gevoel dat ik ietwat beweging heb gehad. En nu... recht onder de welverdiende douche! BlubBlub!!