Hoe zou het eigenlijk zijn met...

... de 800.000 kiezers van Leterme?

Zouden zij zich niet een klein beetje bedrogen voelen? Net zoals de spaarders bij Fortis en Dexia.

Ik ga geen uitspraak doen over de deal met BNP Parisbas. Ik ken te weinig van dat soort dingen om te weten of het een goede al dan niet slechte zaak was.
Maar of je nu premier bent of dokwerker, je moet de werking van het gerecht respecteren en de juiste judiciaire wegen volgen. Niet op een avond in het rond beginnen telefoneren en je er achteraf proberen uit te lullen.

Leterme heeft gedurende bijna 2 jaar mogen bewijzen dat hij incompetent is, dit is de kers op de megalomane taart van machtsgeilheid.

Yves, ga terug naar uw geit!

Vandaag

Vieze kriebelbeesten in mijn bovenste luchtwegen, constant heen en weer slingeren tussen hitte-aanvallen en koude rillingen, gewrichten die pijn doen en longen die uit mijn borstkast willen ontsnappen.

Ja, ja, Carlos heeft een mooi geschenk achtergelaten...

Eergisteren

Iedereen is het er over eens, de fietser is een zwakke weggebruiker. Dit etiket van zwakke weggebruiker leidt volgens mij tot een soort van samenhorigheid tussen fietsers allerhande. Fietsers zouden elkaar moeten steuen door dik en dun, 1 front vorm tegen de westerse heilige koe. Of ze nu hoog op de wielen zitten of laag bij de grond hangen, het speelt allemaal geen rol. Een fietser voelt zich automatisch verbonden met andere fietsers door het label 'zwakke weggebruiker'. Ze komen voor mekaar op en steunen elkaar door wind en regen.

Niets van dat allen dus. Gisteren werd ik voorbijgestoken door een man in een ligfiets die me volgend verwijt naar het hoofd slingerde: "het velopad is nie van aa alliejn hè, verdoemme". Schrok ik me daar een hoedje zeg. Niet alleen van die uitspraak, maar vooral omdat ik plots een geluid naast me hoorde, maar geen fietser zag. Tot ik naar beneden keek dus. En toen moest ik dus uitwijken. Die man had ook gewoon zijn fietsbel kunnen gebruiken om aan te kondigen dat hij er aan kwam in plaats van zoals een dief in de nacht mij proberen voorbij te steken.

Toen ik 20 minuten later thuis kwam, voelde ik mij nog steeds in de spaken getrapt door deze uitspraak. Daar ging mijn illusie van het perfecte fietsersverbond aan diggelen.

Vorig weekend

Had ik me daar toch zo'n gevoel van "tiens, dat wil ik toch misschien ook wel..." Geen abnormaal gevoel gezien de omstandigeheden, maar het blijft wel voortduren en enkel al daarom verdient het een introspectief onderzoek.

Ondertussen mogen kandidaten zich al aanmelden hoor ;-)