Decolleté

Iedereen geniet momenteel volop van het mooie zomerweer. Truien en jassen zijn in de kast verdwenen en in de plaats komen zomerse rokjes en topjes het straatbeeld opfleuren.
Zo gebeurt het dus dat ik regelmatig opmerkingen krijg over mijn decolleté, voornamelijk van mijn collega's. Zij zetten dan een gezicht vol medelijden op want het is toch o zo erg voor mijn baas die tegenover mij om heel de dag met zo een decolleté te worden geconfronteerd. De man in kwestie heeft mij al evenveel keren gerustgesteld, hij heeft er echt geen probleem mee (DUH!!!).
Vanonder het medelijden van mijn vrouwelijke collega's druipt af en toe de groene jaloezie. Want al zeg ik het van mezelf, mijn decolleté mag gezien worden. Uiteraard zijn er mooiere, maar ik ik kan er mee leven. Ik vermoed dat de jaloezie voort komt uit gebrek aan lef om zelf een iets lager uitgesneden topje aan te doen of gewoon uit het gebrek aan decolleté tout court. Tuurlijk is het moeilijk om een mooie hoeveelheid cleavage te tonen als je maar een A'tje hebt, maar dat is mijn schuld toch niet dat ik iets beter in het vlees zit?
Wat de meeste collega's ook wel neigen te vergeten, is dat dit aspect van mezelf het enige is waar ik een beetje de aandacht mee kan trekken. Ik heb geen fantastisch slank figuurtje, ik bezit geen oogverblindende schoonheid, er staan geen lange benen onder mijn lichaam, ik heb zelfs geen fantastisch goed karakter. Het enige waarmee ik dus een beetje mannelijke aandacht kan krijgen, is mijn decolleté. Zoals andere vrouwen hun troeven uitspelen, speel ik de mijne uit. Ik ben uiteindelijk geen non hè en zal het ook nooit worden. En de pogingen om een beetje zediger gekleed te gaan met dit weer blijven beperkt tot 1 dag, langer kan ik het niet volhouden.