Afscheid

Zaterdagavond hebben we afscheid genomen van onze jeugd.

De zaal waar we tussen ons 20ste en 30ste levensjaar bijna iedere zaterdagavond hebben gesleten, houdt zijn deuren voor het grote publiek vanaf nu gesloten. Eigenlijk wel begrijpelijk, de hoogdagen van weleer zijn nooit teruggekomen. Dan kan je maar beter in schoonheid eindigen. En te bedenken dat het ooit allemaal op een kaas en wijn avond is begonnen.

Men had de boodschap goed verspreid, want voor deze laatste avond mocht Walter minstens 3 generaties Aalmoezeniergangers verwelkomen en was het weer zoeken naar een plaatsje op de dansvloer zoals in the good old days en konden we maar beter een plaatsje een eindje weg van de dansvloer opzoeken als we geen bloedneus of blauw oog als souvenier mee naar huis wilden nemen.

Het was fijn om ook de mensen uit the good old days nog eens terug te zien, hoewel we na een “hey, hoe ist het” tot de conclusie moesten komen dat we mekaar eigenlijk niets meer te vertellen hadden. Er was niets meer dat iedereen nog aan mekaar bond. De Joint, An, Sally, Jan, Rein, Wendy “ik heb u eigenlijk niks te zeggen”, Johan van Gerdje (who the f*** was nu weer Gerdje??), Caroline, Koen, de man die met zijn neus tussen zijn knieën danst, Liesje met de vleugeltjes, (en wie ben ik nog vergeten?). Der mankeerden uiteraard een aantal oudgedienden: Els, Nathalie, Ilse, Bartje X, Ben, Calorina, Stinky en James, …

Sommige dingen zijn over de jaren de heen niet veranderd. Rein die flesjes ophaalt of onozele practical jokes uithaalt. Koen die iedereen in de zaal kent waardoor je zelden of nooit langer dan 2-3 minuten met hem kan babbelen (hoewel hij over de jaren heen heeft bijgeleerd qua trakteren). De platencollectie van Ivo waarvan je tot op de minuut correct bijna kan voorspellen welke plaat de volgende zal zijn (hoewel hij ons wel heeft verrast met Jasper Erkens (jongens, jongens, dat ventje is pas 16 jaar, maar wat hij daar op CD heeft gezet... Niet te doen...))

Zaterdagavond waren we voor 1 avond terug de bende van weleer en het afscheid was hartelijk en moedig en vol hoop (“tot de volgende keer hè”), maar we wisten dat dit de laatste keer was geweest dat we elkaar nog een keer hadden gezien en onderweg naar de vestiaire voelde ik toch wel een traantje achter mijn oogbol prikken, maar die werd algauw weggedrongen door de goede herinneringen aan de avond zelf en aan de voorbije 15 jaar.

Schmutz, bedankt om ons te verwittigen en het is dat ik mijn t-shirtje nog wil aan doen of ik zou het niet meer wassen om ons gezamenlijk Aalmoezenier-zweet er in te bewaren ;-)!