Paniek

Een lichte paniek heeft zich van mij meester gemaakt. Het academiejaar is nog maar net begonnen en het lijkt alsof ik nu al niet genoeg tijd ga hebben om de, ocharme maar, 3 vakken die ik tegen januari moet beheersen, onder de knie ga krijgen. En dan moet ik nog mijn eerste echte les krijgen!
De infosessie voor wijsbegeerte werd aangekondigd door de prof als volgt heel enthousiast aangekondigd: "Vandaag krijgen jullie les!!!". Stel je daar een opgewonden, blije prof bij voor. Zo eentje die er een kick uit krijgt om verbaasde uitdrukkingen op het gezicht van zijn (toekomstige) studenten te toveren. Het bleek om uiteenzetting te gaan over hoe je een scritpie moet schrijven (WTF is een scriptie???). Het is hier dat de paniek kwam inzetten: ik moet minstens 2 van die monsters schrijven en heb dat nog nooit in mijn leven gedaan. Ik was er nog maar juist aan gewend om een woordenboek naast mij te leggen (lang leve Van Dael on line) terwijl ik mijn cursus las en dan krijg je er die scripties ook nog bij. De cursus over logica heb ik even opengeslagen en onmiddellijk terug dicht gedaan. Dit lijkt verdacht veel op wiskunde (lees: de paniek werd nog groter).
Maar... ik ben een groot meisje, ik bijt door. Ik ga laten zien dat ik dit allemaal onder de knie kan krijgen. Al was het maar omdat ik eerst voor een jury, verspreid van Kruibeke over Merksem en via Leuven tot in Rome, moet verschijnen voor ik er de brui aan mag geven...

Note to self: oppassen met welke kleren ik aan trek. Proffen zijn blijkbaar ook maar mensen en kunnen dus ook moeite hebben met hun ogen op de juiste hoogte te houden...

Het Leven zoals het is... Fuiven

Magda is een alleenstaande moeder met 2 tienerkinderen. Haar dochter Hanne is 13 jaar oud, haar zoon Tim is 17. Vrijdagavond vertrekt Tim met de fiets naar een fuif in een gemeente die 10 km verder ligt. Hij wil het begin van het nieuwe schooljaar vieren met zijn vrienden en eens goed uit de bol gaan. Het drinktempo in de groep ligt hoog, net zoals de temperaturen in de fuiftent. De pintjes smaken Tim heel goed en vermits hij toch wel al wat ervaring heeft met drinken, heeft hij niet meteen door dat deze avond wel eens minder goed voor hem zou kunnen aflopen. Rond half twaalf voelt hij zich wat misselijk en zijn vrienden brengen hem in de frisse buitenlucht. Hij kan nog nauwelijks op zijn benen staan. Zijn vrienden besluiten daarop om hem naar de EHBO post te brengen. Zij zijn van de last af en deze mensen zullen wel weten wat ze met hem moeten aanvangen. Nadat hij zijn ziel uit zijn lijf heeft gekotst, wil hij alleen nog maar slapen, lang en diep slapen. Gelukkig kent hij de gsm nummer van zijn moeder uit het hoofd. De EHBO mensen bellen haar op met de vraag of ze aub haar zoon wil komen halen. Als Magda aankomt in de EHBO tent, vindt ze haar zoon in een bijna comateuze toestand. Uit het weinig verstaanbare gebrabbel kan ze opmaken dat hij zich doodziek voelt en nooit meer zoiets zal doen. Met moeite krijgt ze hem in de auto en daarna ook in bed. Magda weet dat ze hem zou moeten straffen met bijvoorbeeld 6 maanden huisarrest, maar ze staat er alleen voor. Hoe kan ze zo'n jonge nu binnen houden?

Annelies is 16 jaar en gaat met een groepje vriendinnen naar de jaarlijkse Chiro fuif in haar gemeente. Ze hebben allemaal veel plezier, maar het is zo warm in de tent dat ze besluiten om even naar buiten te gaan. Hoewel het meerendeel van de meisjes zeer schaars gekleed is, krijgen ze het daarbinnen toch wat benauwd, wat natuurlijk ook aan het verbruik van alcohol kan liggen. Ook het stroboscoop effect van de belichting geeft een beklemmend gevoel. Als ze eenmaal in de open lucht staan, valt Annelies plots neer en begint hevig te schokken. Ze wordt onmiddellijk opgeraapt door iemand van security en naar EHBO post. De mensen daar proberen haar tot bedaren te brengen maar besluiten toch maar haar naar het ziekenhuis te brengen, er is iets dat een kortsluiting in haar hersenen heeft veroorzaakt en dat moet onderzocht worden. Haar beste vriending, Tanja, mag mee met de ziekenwagen. Zij belt algauw nog haar vader om hem op de hoogte te brengen van de situatie. De overige vriendinnen van Annelies worden ook op de hoogte gebracht. De ziekenwagen keert naar verloop van tijd terug, maar zonder Annelies. Haar ouders zullen een slaaploze nacht tegemoet gaan.

De namen en leeftijden zijn fictief, de gebeurtenissen helaas niet en zijn maar een greep van wat er op 1 avond gebeurd is. Mijn conclusie: ik gebruik mijn eicellen voorlopig niet voor voortplanting.

Hunk

Ze bestaan dus echt, de mannen met het allure van een steracteur. Je kent ze wel, dit is het soort man dat er altijd cool en knap uit ziet, no matter what ze doen of welk uur van de dag of nacht het is. Ze zijn altijd nonchalant gekleed, alsof ze zo maar iets uit de kast hebben genomen, maar als je wat nader kijkt, zie je dat het toch wel heel zorgvuldig is uitgekozen designer kledij is.
Deze mannen weten helaas van zichzelf dat ze de meeste vrouwen hun hoofd kunnen doen draaien en de speeselklieren in werking doen komen. Het is ook het soort man waarvan je weet dat zelfs al heb je je meest sexy jurk en stilleto heels aan, ze je nog geen blik waardig gunnen. Als je ze dan op een zaternamiddag in de supermarkt tegen komt terwijl je je nog suf en voos voelt van de avond voordien, ben je helemaal lucht voor deze hunk en heb je zin om de grond in de kruipen omdat je er zo slonzig uit ziet. Maar dan zie je het... deze Knappe Man laat zich kennen aan een pakje batterijen dat zeer nonchalant in de achterzak van zijn jeans zit en dat hij toch wel per toeval vergeet af te rekenen aan de kassa zeker.
Zelfs hunks hebben hun imperfecties...

Dan toch

Het zag er niet uit dat het ging lukken.
Na een eerste teleurstelling omdat ik de gekozen richting om praktische redenen niet kon volgen (dagschool is nu eenmaal niet combineerbaar met een full time job), ben ik vol goede moed op zoek gegaan naar een nieuwe studie. Ik heb die ook gevonden en na enige verdieping in de vakken en welke formulieren een mens juist nodig heeft om avondschool te volgen, vertrok ik vol goede moed, maar toch wel zeer zenuwachtig, richting Brussel om mij in te schrijven. Mijn onderbewuste ik gooide echter roet in het eten. In plaats van de afslag rechts nemen, nam ik de afslag links en belandde daarmee midden in de Europese wijk. Qua sightseeing Brussel kon het wel tellen (Europese Commissie, de Wetstraat, Avenue Louise, ...) was het niet dat ik mijn ogen op het verkeer moest houden als ik niet levend begraven wou worden in het helse verkeer. Nu ken ik Brussel een beetje dankzij de stage die ik daar gelopen heb, maar het probleem is dat als je eenmaal op een bepaalde baan zit, je daar nog maar moeilijk vanaf kan geraken. Dus bleef ik maar rijden, passeerde het Zuidstation (toen begon het me te dagen dat ik nooit op tijd op mijn bestemming zou geraken), de slachthuizen in Anderlecht om ten slotte in Sint Jans Molenbeek te belanden. Dan maar terug de Brusselse ring op (letterlijk aan de andere kant van waar ik moest zijn) en dan maar hopen dat ik de juiste afslag deze keer nam. 15 min na het sluiten van de inschrijvingen was ik eindelijk op de juiste plek, maar tevergeefs dus. 3 uur rondgereden en in file gestaan voor niks.
2de poging, een dag later, ging beter. Ik kwam aan 10 minuten voor de inschrijvingen werden afgesloten. Net op tijd dus. De inschrijving is gebeurd, de formulieren zijn binnengebracht, ik heb zelfs al enkele cursussen kunnen afhalen. Er moet enkel nog wat administratieve rompslomp worden afgehandeld omtrent de registratie van het studietraject en de gekozen minor, maar vanaf nu ben ik offcieel terug student en het is een goed gevoel.