Ik heb het gevoel dat ik weg zak in een bodemloze put en er niet uit geraak.
Mijn benen zijn als elastiekjes, hoe hard ik ook probeer te trappen, ze bewegen niet en ik zak altijd maar dieper weg. Mijn vingers krab ik kapot op een ruw wand zonder houvast.
De mensen die mij het dichtst aan mijn hart liggen, staan rond deze put en lachen mij uit. Ze zeggen dat het mijn eigen schuld is.
En weet je wat? Ze hebben gelijk. Het is mijn schuld. Mijn domme schuld. Ik weet wat ik moet doen, maar heb de moed niet om het te doen, maar ook niet het geduld om de rit uit te zitten.
Kan iemand mij zeggen waar de nooduitgang is?
1 comment:
Links, achter den trap, ge gaat dat wel zien, er hangt noodverlichting boven de deur ... .
Post a Comment