Tiens

Op een dag vind je de schoenen van je leven en dan heb je blaren.
Het bloed stond letterlijk in mijn schoenen. Il faut souffrire pour être belle, maar moet dat nu zo echt zo pijnlijk zijn?
Gisteren een tweede poging om mijn droomschoenen in te lopen (er komen enkele feestjes aan en dan wil ik ze echt wel aan mijn voeten hebben, die schoenen), dit maal gewapend met superdesuper pleisters. Ze blijven dagen op je voet kleven, zelfs als je er mee doucht. Waarom komen ze dan nog geen 24 uur later van mijn voet gerold?

Waar ik me echt over verbaasd heb, is dat het een kleine 2 weken geleden brandalarm was op de luchthaven van Milaan. En iedereen bleef gewoon staan of zitten of hangen. Zelfs het personeel deed niets. Gelukkig was het vals alarm, maar als het echt had geweest, hadden we allemaal geroosterd geweest, zoals spek op een bbq. Mensen zijn echt wel kuddebeesten (in dit geval varkens die lekker spek leveren), zo lang er niet eentje het hazenpad kiest, blijven ze allemaal staan. Zijn we dan allemaal zo gewend aan allerhande alarmen dat we zelfs niet meer opkijken bij een brandalarm op een plaats als een luchthaven?