Je bent er niet meer...

Hey Patrick,

Het is bijna 1 jaar dat je er niet bent. Soms is het nog altijd moeilijk om te geloven dat je niet meer zal terugkomen. Heel af en toe denk ik nog dat ik je stem in de gang hoor of je hoor zingen of fluiten of neuriën. Hoewel ik je goede humeur dikwijls vervloekd heb als ik 's morgens binnen kwam met een slaapkop, mis ik het nu enorm.
We missen je allemaal hoor. Je kennis, je grapjes, je stomme liedjes, je... alles eigenlijk. Steve heeft nog op de dag van je begrafenis een foto van je opgehangen in ons bureau. Ik zie er alle dagen recht op. In het begin was het telkens even slikken, maar nu ben ik er aan gewoon. Ik zou deze foto zelfs niet meer kunnen missen. Als ik het eens moeilijk heb of ik zie het niet meer zitten met het werk, moet ik maar even naar je kijken en het gaat weer stukken beter.
Vorige zomer heb je met zoveel geholpen met het toen nog nieuwe Fuji project. De machine wilde maar niet draaien en jij hebt je er dag in dag uit mee bezig gehouden en het zo mee mogelijk gemaakt dat we toch nog op tijd konden leveren. Ik hou mijn hart vast dat er deze zomer weer zoiets gebeurt. Wie gaat me dan helpen?
Steve en ik praten dikwijls over je, herinneringen ophalen. Zoals die keer dat je me zo hard hebt laten verschieten door met een boek op mijn bureau te slaan dat ik bijna zat te huilen. Steve vertelde me onlangs dat je je daar heel schuldig over voelde. Moet je niet doen hoor, dat is voor niks nodig. Of die andere keer, al een paar jaar geleden, toen je me op de kast hebt gejagen door te zeggen dat je op Anke Vandermeersch ging stemmen. Ze kwam toen op voor het Vlaams Blok en ging naakt poseren in de Playboy als ze genoeg stemmen kreeg.
Je kon met goed op de kast jagen, vooral over politieke onderwerpen kreeg je me gemakkelijk op mijn paard. Samen met Steve waar jullie onoverwinnelijk. Zonder jou lukt het Steve niet meer zo gemakkelijk. Het zou natuurlijk ook kunnen dat ik met ouder worden een beetje beter nadenk voor ik weer weg rij op dat paard van mij.
Wouter, je weet wel, die knul die Els heeft vervangen tijdens haar zwangerschapsverlof, is je opvolger. Hij doet dat niet slecht hoor, maar hij mist natuurlijk wel de nodige ervaring en know-how. Voor jou had geen enkele dop nog een geheim, geen enkele inlage was je onbekend. Wouter zal daar ook wel geraken, hij heeft gewoon de pech dat hij tegen jou moet opboksen. Hij heeft het zelfs nog niet over zijn hart kunnen krijgen om jouw spulletjes op je bureau op te ruimen. Al de frulletjes staan er nog altijd zoals jij ze hebt achtergelaten op je laatste werkdag.
Patrick, je bent veel te vroeg gestorven, maar 1 ding moet je mij toch ooit eens uitleggen. Hoe geraakt zo een grote man zoals jij in zo'n klein doosje!

Lieve kus en dikke knuffel,