Ik ben de laatste tijd nogal bezig geweest met het analyseren van mijn meest recente relaties en ik ben tot een bedroevende conclusie gekomen. Blijkbaar slaag ik er de laatste jaren om mannen met in min of meerder mate psychologische problemen. Ik denk dat ik mezelf zie als de reddende engel die deze mannen eindelijk "het licht" zal laten zien. 1 probleempje: deze mannen zater er niet op te wachten om "gered" te worden en al zeker niet door mij. Zij vinden hun leven prima zoals het is, dus waarom veranderen?
Waarom ik dit doen? Geen flauw idee om eerlijk te zijn. Ik denk dat de voornaamste reden is dat het een beter gevoel geeft over mezelf. Wat ik wel keer op keer vergeet is hoe miserabel ik me voel als ik weer eens met mijn kop tegen de muur loop.
Omdat ik na de laatste keer mijn les wel heb geleerd, heb ik me voorgenomen om mezelf van de markt te halen. And miracles do happen, het lukt me wonderbaarlijk goed. Ik heb me neergelegd bij het alleen zijn, ben er zelfs zowaar aan gewoon geworden. Maar wat als er nu iemand "normaal" mijn pad kruist? Zal ik er op in gaan, hoewel ik weet dat "normaal" niet mijn type is?
No comments:
Post a Comment