Het is des mensen om succes aan zichzelf toe te schrijven en falen aan anderen.
Als je je hand in eigen boezem steekt, zal je moeten toegeven dat je je hier ook al eens schuldig aan maakt, zelfs al is het onbewust.

Als ik dit principe door trek naar relaties tot anderen, zou het logisch zijn als ik een succesvolle, ofwel ook een gelukkige, relatie aan mijn eigen inspanningen toeschrijf. Als de relatie (welke soort relatie dan ook) toch niet werkt en mij dus ongelukkig maakt, is het de fout van de andere partij.
Vreemd genoeg, als ik mijn relaties van de afgelopen jaren bekijk, kom ik in de meeste gevallen tot een andere conclusie.
Ik schrijf het falen van een relatie niet toe aan de andere, maar aan mezelf. Ik geef mezelf de schuld dat ik niet mezelf en de tegenpartij gelukkig kan maken.
Hoewel ik weet dat de andere mij ongelukkig maakt, is het voor mij duidelijk dat ik mezelf eigenlijk ongelukkig maak. Ik heb altijd gedacht dat je zelf voor je eigen geluk moet zorgen en bijgevolg dat je dus ook voor je eigen ongelukkig-zijn zorgt. Als een relatie mij dus ongelukkig maakt, is het mijn schuld. Ik heb uiteindelijk de mogelijkheid om te kiezen: blijf ik ongelukkig of wandel ik er van weg.
Het is een vicieuze cirkel. Zo lang ik niet durf erkennen dat een fractie van mijn gelukkig-zijn ook wel eens zou kunnen afhangen van iemand anders, zal ik altijd blijven wegwandelen.
Nu nog een manier vinden om deze cirkel te doorbreken...