Het uur van de waarheid

Het is dan uiteindelijk zo ver, morgen moet ik mijn eerste examen afleggen, eigenlijk is het al binnen enkele uurtjes.
Tot mijn grote verbazing ben ik rond geraakt met de leerstof, van de presocratici tot en met Frierich Nietzsche, ik heb ze allemaal doorgenomen, geblokt, er op gevloekt, proberen te begrijpen, ...
Iemand zei me onlangs dat ik hen bijnamen moest geven, hen verpersoonlijken, er een praatje mee doen. Dat heb ik gedaan en nu zitten ze allemaal door mekaar te praten en versta ik geen woord van wat ze zeggen!
Doorheen de cursus zie ik verbanden (en ditmaal zijn het geen kruisverbanden) tussen wat de ene zegt en wat de andere zegt. Ik zie overal potentiële examenvragen, maar op geen enkel kan ik een antwoord geven.
Ik heb al tientallen keren zin gehad om alle cursussen door het raam te gooien en gewoon mijn eigen domme zelf te blijven. Uiteindelijk is dit een puur theoretische "opleiding", Het Leven zal je hier niet leren. Vandaag kreeg dan ook nog eens een sms'je van de enige persoon die juist hetzelfde volgt als ik en ongeveer dezelfde achtergrond heeft (full time werken, geen vorige universitaire ervaringen) en die stopt er mee. Niet dat we zo'n goede vrienden waren geworden op die korte tijd, maar ik vind het toch wel jammer. Ik voelde me gesterkt in mijn initiatief omdat ik er niet alleen voor stond.
Nu sta ik er wel alleen voor en ondanks de aanmoedigingen van vele vrienden en sympathisanten heb ik er geen goed oog in. Ik kon het vroeger al niet, dus waarom zou ik het ineens nu wel kunnen???