Grenzen

Van kindsbeen af doen wij niets liever dan onze grenzen opzoeken, aftasten en soms ook wel overschrijden.

Als peuter of kleuter probeer je uit te vissen hoe lang je moeten huilen, zagen of stampevoeten vooraleer mama of papa je dat ene speelgoedje wil kopen in de supermarkt.
Als puber zoek je je eigen weg in de wereld en daarbij hoort natuurlijk het op de proef stellen van ma en pa's zenuwen/geduld door de opgelegde regels stuk voor stuk te buigen, te rekken en soms gewoon te verbreken.
Ook volwassenen spelen graag met grenzen. Sla er eenders welke pop-encyclopedie op na en je komt genoeg fatale voorbeelden tegen van mensen die wil kijken tot hoe ver ze konden gaan met legale of illegale drugs.

Als 2 volwassen mensen elkaars grenzen verkennen, lijkt dat veel op een spelletje. Ze dansen, bij wijze van spreken, om mekaar heen, leggen hun eigen territorium vast en tasten voetje voor voetje af waar de grens van de andere ligt. Iedere keer gaat het spel een stapje verder. Tot op een gegeven ogenblik 1 van de 2 partijen zich terugtrekt omdat het te gevaarlijk wordt. Je voelt dan intuïtief aan dat als je nog een stap verder zou gaan, de gevolgen catastrofaal zouden zijn, want als je die laatste grens overschrijdt, kom je terecht in een soort niemandsland. Een onzichtbare plaats, ruimte waar voor het vervolg nog geen afspraken gemaakt zijn. Of net afspraken die je niet helemaal liggen. Hoe groot het verlangen ook is om er over te gaan, hoe rotsvast je er ook van overtuigd mag zijn dat er oplossingen bestaan voor de problemen die voortvloeien uit het overschrijden van de grens, je gaat er toch niet over. Uit schrik voor de gevolgen.

Een mens heeft nu eenmaal grenzen nodig en het is heel plezant om ze af te tasten, maar de menselijke overlevingsdrang zorgt er meestal voor dat je de grens niet overschrijdt. Net zoals je niet van zo maar van een bergricheltje richting diepte stapt.

Champingon

Normaal gezien koop je champignons in de supermarkt. Ze liggen daar mooi verpakt in pakjes van 250 of 500 gr. Heel lekker in een sausje dat over de kippenfilet wordt gegoten.

Ik zei dus "normaal gezien", want vandaag vond ik een prachtexemplaar in 1 van plantenbakken. Ik moet zeggen, het was even verschieten (het is dan ook bijna Halloween). Mijn champignon had zich genesteld tussen de wortels van 1 van de 2 ficussen (of is het meervoud van ficus misschien fici?). Champignons worden gekweekt op vochtige kalkgrond, bij voorkeur in grotten, maar de mijne veegde duidelijk zijn wortels aan deze voorwaarden. Ik heb eerst gecontroleerd of er geen deurtje in zijn stam zat, hij was immers groot genoeg om een kleine kabouter van een degelijke woning te voorzien, maar dat was dus niet het geval. Ik heb hem dan maar verwijderd en nog eens flink bewonderd en mezelf afgevraagd of hij misschien wel eetbaar zou zijn. Nee, ik heb het niet uitgeprobeerd (had ik wellicht beter wel gedaan, het zou er misschien voor gezorgd hebben dat ik de cognitieve psychologie iets beter snapte). Na de bewondering heb ik hem dan maar in de vuilbak gekieperd.

Hopelijk volgt er nu geen champignonnen-plaag. Alhoewel... als die plaag ook kaboutertjes met zich meebrengt die de afwas en de strijk voor hun rekening nemen, kan dat ook wel handig zijn...

Jas (zonder bont)

Ik beken, ik heb een schandalig dure jas gekocht, but I love it soooooo much. Ok, vergeleken met mensen die gewoonlijk 4-500 euro aan een jas uitgeven, heeft de mijne peanuts gekost, maar toch...

De jas is eigenlijk het resultaat van een impulsieve aankoop. Dat komt er van als je met een dierbare vriending een nieuw winkeltje binnestapt en daar een mooie jas ziet hangen die eigenlijk niet gepland was in het winkelbudget. De lieve vriending moedigt mij aan om de jas toch eens te passen, gewoon voor fun. Het moet gezegd worden, de jas was nog even mooi als ik hem aan had. De behulpzame vriendin zegt dan 1 woord: KOPEN!!! 5 minuten later stond ik dus op straat met een prachtige jas.

Even was Antwerpen in mijn verbeelding veranderd in NY en was ik Carrie Bradshaw. Ik geef toe, eigenlijk wel een heerlijk gevoel.

Bontjas of haardos?

Urbanus zong "ik hou niet van madammen met nen bontjas". Ik zing "Ik hou niet van kappers met scharen en mouskes en gel en lak en...".



Ik ben dus nooit een grote fan geweest van Albertooooo en zijn collega's.

Eerst en vooral heb ik niet graag dat iemand met mijn haar speelt. Er zijn maar 2 mensen die dit voorrecht genieten en dat is mijn moeder en mijn lief, als hij het vertrouwen waard is ten minste. En zelfs deze mensen moeten hier al na een minuut of 10 mee ophouden. Ik weet niet waar dit vandaan komt, ik weet wel dat ik als kind ook al niet graag had dat vriendinnetjes mijn haar borstelden of er vlechtjes in legden.

Een tweede reden waarom ik niet om de 2 weken bij de kapper ben terug te vinden (buiten dat het natuurlijk schandalig duur is), is dat ik eigenlijk nooit content ben met wat deze mensen met mijn haardos aanvangen. Ze zetten mijn haar alle kanten uit met gel en lak in de ijdele hoop dat deze producten mijn eigenzinnige krollen in bedwang zullen kunnen houden. Gewoonlijk duurt dit welgeteld 30 minuten en dan zegt mijn haar "FOERT!"

Maar nu.... Nu ben ik voor de eerste keer tevreden bij de kapper buiten gekomen. Mijn van nature uitbundige lokken worden aangemoedigd om er warrig uit te zien en dit komt mijn gehele wezen ten goede blijkbaar. Er zit zelfs een vamp-achtig iets op dit moment in mijn coupe. En reken maar dat ik daar tevree mee ben. Het wauw-effect streelt mijn ego. Voor de eerste keer merk ik dat mannelijke café gangers mij meer dan 1 blik gunnen en zelfs de mannelijke collega's ontgaat de metamorfose niet.

Dus voor al diegene die eens van kapsel willen veranderen, maar niet goed durven: DOEN! :-)

Terug naar school

Dit is een zinnetje dat je als kind graag hoort (ik toch) tot je de puberteit bereikt en toch met lichte weerzin op 1 september je rugzak neemt en terug in de schoolbanken kruipt.
Vandaag was het voor mij zo ver, de eerste les van het nieuwe academiejaar.
Iedere eerste les van een nieuw vak is voor mij een wervestorm van gevoelens en paniek is het overheersende gevoel.
Het begint met een licht ongerustheidsgevoel: "ga ik er wel op tijd geraken???". De weg van Antwerpen naar Brussel loopt niet altijd over een leien dakje, maar over het algemeen slaag ik er toch in om de klus in een uurtje te klaren.
Daarna komen de paniekgolven:
Eerste paniekgolf: waar vind ik het dichtsbijzijnde toilet? Combineer een litertje water met een uurtje autorijden en je krijgt een overvolle blaas tegen dat je ter plaatse bent.
Tweede paniekgolf: waar is in hemelsnaam het lokaal waar ik moet zijn. Mensen die de VUB kennen, kunnen beamen dat het daar een echt doolhof is. Als ik weer eens in een nieuw lokaal moet zijn, is het altijd bang afwachten of ik wel in het juiste zit. Het is altijd geruststellend om bekende gezichten te zien, maar dat is zelden het geval in een eerste les. Bovendien ben ik gewoonlijk als eerste ter plaatse en moet ik nog een half uur zitten zweten vooraleer de verlossing komt.
Derde paniekgolf: de leerstof is altijd meer dan ik verwacht en ik vraag me dan ook altijd af hoe ik het allemaal voor elkaar zal krijgen. Tegen eind december zal ik weer tot laat in de avond moeten doorwerken om alles gelezen en samengevat te krijgen en dan heb ik nog niets geblokt.
Vierde paniekgolf: bij discussies tijdens de les valt het me op dat mijn medestudenten beter op de hoogte zijn over de stof en dat ze meer relevante bagage meedragen die ze dan ook onmiddellijk in verband met de leerstof kunnen meebrengen. Terwijl ik nog zit na te denken over particularisten en universalisten, sleuren zij er al godsbeelden bij. Op dit moment gaan mijn hersenen in overdrive en beginnen zij zwaar te protesteren.
En dan komt de verlossing: HONGER! Uit ervaring weet ik dat als het hongergevoel de kop begint op te steken dat het einde van de les nabij is. Tijd dus om via het dichtsbijzijnde toilet naar de auto te spurten waar bokes op mij liggen te wachten.
De honger is ondertussen zo groot dat ik snel mijn boterhammetjes verorber met als gevolg de hik over heel de brusselse ring.

Nog 3 keer en ik heb alle vakken van dit semester voor de eerste keer achter de rug. Vanaf dan wordt het een beetje meer routine...

Nieuws

Het is lang geleden, maar het laatavondjournaal staat nog eens op. Ik zit er weliswaar met mijn rug naar toe (een laptop is toch iets handigs, vooral als je hem altijd op dezelfde plaats laat staan), maar ik heb voldoende aan enkel het geluid.
Er zijn 3 items die mijn aandacht trekken:
* Het proces Vantemsche: Hans Vantemsche schoot vorig jaar 3 mensen neer in hartje Antwerpen, waarvan eentje het overleefde. Heel de stad en omstreken was in shock van deze gebeurtenis, die zo kort na de moord op MP3-Joe plaatsvond. Deze week begon het proces voor Hans Vantemsche en ik zou niet graag in de jury zitten. Onlangs las ik een artikel dat de jeugd van de Hans beschreef en vrienden, schoolkameraden en vooral familie hebben hem altijd een zachtaardige jongen gevonden. Wat kan in hemelsnaam tot gevolg hebben dat zo iemand de trekker overhaalt en een klein meisje, haar oppas en een toevallige voorbijgangster neerknalt.
* Een 18 jarige jongen uit Hasselt is in Amerika vrijgelaten na een verblijf in de gevangenis van 2 maanden. Hij werd verdacht van pedofilie omdat hij een chat vriendinnetje ging opzoeken waarvan hij dacht dat ze 16 jaar was. In werkelijkheid was ze slechts 13. Hij had haar nog niets eens aangeraakt en toch was hij al verdacht. Ik hoop dat de rechter dat meisje eens goed haar levieten heeft gelezen. Als je al zo achterbaks bent als je 13 bent, wat gaat dat geven als ze een volwassen vrouw is. Ik zou niet graag haar vriendje of haar echtgenoot zijn.
* Een student uit Leuven is opgepakt wegens het verspreiden van kinderporno. Ze zouden hem eens voor die rechtbank in Amerika moet brengen. Ok, als student moet je een centje bijverdienen om je studentenleven te kunnen volhouden, maar er moeten toch meer legale manieren zijn? Begin des noods met een weed plantage, dan doe je nog iets voor het milieu ;-).

En ah ja, voor ik het vergeet: we hebben nog steeds geen regering. Zou het nog voor dit jaar zijn of zal Leterme eindelijk tot de jaren van verstand komen en de handdoek definitief in de ring gooien. Hij kan het regeren maar beter overlaten aan mensen die er geschikt voor zijn.