Organisatietalent

Als ik nu over organisatietalent spreek, heb ik het niet over het talent om een feestje of evenement te organiseren. Daarvan weet ik dat ik het kan.
Nee, ik het heb dan over het talent om een huishouden te organiseren. Stiekem sta ik in bewondering voor al die vrouwen die er in slagen om een job, al dan niet full time, te combineren met stralende kinderen en een perfect onderhouden huis (propere keuken, opgeruimde woonkamer, slaapkamers met opgemaakte bedden met kraakverse gestreken lakens op die bedden). In mijn ogen zijn dit supervrouwen met bovennatuurlijke krachten.
Ik slaag er nog niet eens in mijn eigen kot op orde te houden, laat staan dat ik orde heb in mijn volledige leven. Als ik 's avonds thuis kom van werk ben ik gewoonlijk doodop. Een hele dag ordelijk zijn en dingen onthouden, vergt enorm veel energie. Het eerste uur dat ik thuis ben, is puur uitblazen van een dag werken. Een uurtje even aan niks denken en in mezelf keren. Ik heb dat nodig om de rest van de avond door te komen, zeker als ik voor die rest nog plannen heb. Na dat uurtje slaag ik er meestal wel in om iets eetbaars in mekaar te draaien, maar de keuken opruimen is dan toch wel te veel gevraagd. Die zal met al die rommel wel blijven staan tot de volgende ochtend (gemakkelijkheidshalve vergeet ik dan wel dat ik 's morgens zodanig laat opsta dat ik geen tijd meer heb om de rommel van de vorige avond op te ruimen).
Ik moet er niet aan denken dat als ik thuis kom er nog een stel kinderen rond loopt die ook eten nodig hebben en dus zeuren dat ze honger hebben of zich vervelen en die je, als het even kan, ook nog moet helpen met hun huiswerk. Gewoonlijk loopt de vader van die kinderen ook nog wel in de buurt rond, maar uit gesprekken van vrouwen-met-een-gezin heb ik geleerd dat die vaders eigenlijk voor niet veel dienen (buiten dan dat ze noodzakelijk zijn voor het verwekken van die kinderen, of toch alleszins hun sperma is er noodzakelijk voor).
Ik word moe van de gedachte alleen al en ik was al zo moe...

Raar = moeilijk

Liefde is iets raars. Ze raakt je met de kracht van een hevige donderslag op een moment dat je het het minste verwacht. Ze maakt je blind voor wat er komen gaat. Ook al weet je wat er komen zal, je kan niet stoppen tot je met je hoofd tegen de muur knalt.
Je wordt voorzichtiger met ouder worden, je houdt rekening met onvoorziene wendingen, je berekent de risico's, je houdt mogelijke casualties of war in het achterhoofd. Toch breek je je muur af, je probeert te vertrouwen en hoopt dat je vertrouwen niet wordt beschaamd. Dan komt de dag dat dit toch gebeurt. Je weet dat de pijn hevig is en uiteindelijk zal verdwijnen, maar dat doet ze niet. Het is niet het bedrog dat pijn doet, maar het gebrek aan moeite om dit in de toekomst niet meer te doen voorvallen. Het is dan dat je je ook realiseert dat er geen toekomst is, behalve dan de toekomst van een "bezoekrecht-relatie". Je weet wel, om de 14 dagen mag je op bezoek bij je lief en daar tussen in doet ieder waar hij zin in heeft. Zoals een kind van gescheiden ouders dat op bezoek mag bij zijn mama of papa. Je hebt het plaatje gezien, je weet dat de toekomst er zo zal uit zien.
Dan komt er een dag. Een dag die je er aan herinnert hoe fijn het allemaal eigenlijk wel was. Je kan wel wachten, maar hoe lang kan je wachten? Soms lijkt het alsof je wacht op Godot. Je wil een teken dat je best nog even kan wachten, maar je krijgt het niet. En het is in dit moment dat je een keuze moet maken, maar ze is toch zo verdomd moeilijk!

DIY

Het DIY'en is me stilletjes aan naar het hoofd aan het stijgen. Ik vraag zelfs al netjes en beleefd en met 3 alstubliefst of een lusterklem zichzelf wil losdraaien want ik heb niet genoeg kracht. Hoe diep kan een mens zakken...

Schoonzusters

Ik denk dat ik dit jaar 1 van de leukste verjaardagscadeau's uit mijn hele leven heb gekregen: een dvd met daarop met eerste en enige echte toneeldebuut. Het dateert van 3 jaar geleden, maar de herinnering aan die leuke periode ligt eigenlijk nog kersvers in mijn geheugen en vandaag zelfs nog een beetje verser want ik heb de dvd bekeken. Het was niet echt mijn bedoeling om te blijven kijken, maar ik ben er aan blijven plakken.
Plakken was ook het onderwerp van dit toneelstuk, want er moesten een miljoen zegeltjes worden geplakt. Ach, het is te lang om allemaal uit te leggen hoe het in mekaar stak.
Ik weet nog wel dat ik serieuze problemen heb gehad met de rol die ik kreeg toebedeeld. Ik moest een traag en dom iemand spelen. Over dat dom wil ik eventueel nog wel discussiëren, maar traag? No way!
Het was ook een stuk met alleen maar vrouwenrollen. De enige mannen die er aan te pas kwamen, waren diegene die voor de techniek zorgden en de regisseur. Nog altijd neem ik mijn hoedje af voor deze laatste, want doe het maar, 12 vrouwen gedurende 4 maanden intensief begeleiden en er bovendien ook nog voor zorgen dat ze (tijdelijke) hechte vriendinnen werden.
Tijdelijke was het wel, want zoals alle dingen die zeer intens zijn, was ook deze periode in onze levens een kort leven beschoren. Het belangrijkste is dat we tevreden kunnen terug kijken en de goede herinneringen koesteren. En het deed begot deugd om het geheel nog eens terug te zien.

Zwembad

Ken je het gevoel dat je met een zwembad rond rijdt in plaats van een auto? Nee? Dan nodig ik je uit om eens met mijn auto te rijden!
Ik ben een voorstander van een open dak in een auto. Liever dat dan airco. Maar sinds vandaag begin ik daar stilletjes aan van terug te komen vermits mijn open dakje zo lek als een vergiet is. Toen ik deze middag in mijn auto stapte, stond er mij letterlijk een koude douche te wachten. Het regenwater druppelde niet meer binnen zoals het vroeger heeft gedaan, maar stroomde echt binnen. Heel fijn, vooral als je een bruuske rembeweging moet maken of een korte bocht moet nemen. De volgende keer dat het regent, zal ik een volledig duikpak moeten aantrekken als ik met mijn auto rij.
Helaas zal deze auto nog een jaar of 2 moeten meegaan en is de betaalbare auto van mijn dromen nog net iets te onbetaalbaar. Zucht....

Sneak preview

Voor de nieuwsgierigen onder jullie, hier is een klein voorsmaakje van hoe mijn keuken er binnen een paar weken zal uitzien... Zij die het niet geloven, zijn welkom om het met hun eigen ogen te komen bewonderen :o). Ik weet nu al dat ik trots zal zijn op het resultaat.

Kanker

Kanker is al meer dan enkele jaren alomtegenwoordig in onze maatschappij. Iedereen kent wel minstens 1 of meerdere personen die aan kanker gestorven zijn. Ook de films en series waarin dit thema behandeld wordt, zijn talrijk. Het blijft altijd wel een beetje een "ver-van-mijn-bed-show" en iedereen denk "mij zal die niet overkomen".
Maar wat als er volgende week bij mij kanker wordt vastgesteld? Dit is een gedachte die mij angst aanjaagt. Niet alleen omwille van het terminale karkater van sommige kankers, maar ook omdat ik niet weet wie er voor mij zal zorgen. Uiteraard zijn er mijn ouders, maar die zijn om een leeftijd gekomen dat ze zelf allerlei kwaaltjes beginnen te ontwikkelen en ik zie hen niet dag en nacht hun bed bij maken. Verder is er nog het handje vol vrienden, maar van hen kan ik zeker niet verwachten dat ze voor mij zullen zorgen, zij hebben hun eigen leven. Broers of zussen heb ik niet, voor zo ver weet toch, dus daar moet ik ook al niet op rekenen. En dan durf ik nog niet denken aan de financiële gevolgen van zo'n ziekte.
Als het ooit zo ver komt, vrees ik dat ik zoals zo dikwijls eerder zal opgeven dan te vechten, gewoon omdat ik geen last wil zijn voor mijn omgeving. Dat ze mij dan maar een spuitje geven, zoals een hond of een kat. Das het simpelste, korte pijn en niemand zit met de last.

Verkeersaggressie

Vandaag besloot ik de fiets te nemen om een boodschap te doen, meer specifiek om uithaalchinees te gaan halen. Een mens moet uiteindelijk af en toe eten en dankzij uithaalchinees heb ik minsterns voor 2 dagen eten in huis. Bovendien staat mijn keuken op het ogenblik helemaal ondersteboven wegens het herdecoreringsproject dat ik vandaag begonnen ben. Het chinese restaurant is niet zo ver af, het weer was mooi, dus waarom zou ik de auto nemen, met de fiets was ik even snel over en weer.
Terwijl ik lustig terug naar huis peddelde met het plastiek zakje met mijn chinese food in aan mijn stuur, kwam ik een nogal onbeschofte taxichauffeur tegen. Hij kwam met zijn grote mercedes taxi vanuit een rechterzijstraat, zag mij aan komen fietsen en besloot vlak voor mijn neus om toch maar door te rijden. Ik hef mijn linkerarm op in een poging om een beweging uit te drukken die wil zeggen "Allez, waarom doe je dat nu". Steekt die man zijn hoofd uit het raampje en roept op het platst mogelijke antwerps "VEURRANG VAN RECHS TELT OEK VEUR VELOOS!" Ok, technisch gezien had hij gelijk, hij kwam inderdaad van rechts, maar schept hij er nu zo'n genoegen in om een fietser de pas af te snijden? En voelt hij zich nu ongeloofelijk goed omdat hij zoiets tegen mij (of een andere fietser) heeft kunnen roepen? Ik stak nog niet eens mijn middelvinger uit of ik riep niet eens 1 of ander vies scheldwoord naar hem. Waaraan had ik dan deze tirade verdiend? Blijkbaar is het echt wel moeilijk voor sommige mensen om een beetje hoffelijk in het verkeer te zijn, zeker tegenover fietsers of voetgangers.
Ik ben verder naar huis gefietst, maar wel met een beetje veel schrik. In gedachte zag ik die taxichauffeur al achter me aan komen en me met zijn grote auto van het fietspad rijden of me op een andere manier toetakelen. Ik was er echt niet goed van van die man zijn uitspraak.