Raar = moeilijk

Liefde is iets raars. Ze raakt je met de kracht van een hevige donderslag op een moment dat je het het minste verwacht. Ze maakt je blind voor wat er komen gaat. Ook al weet je wat er komen zal, je kan niet stoppen tot je met je hoofd tegen de muur knalt.
Je wordt voorzichtiger met ouder worden, je houdt rekening met onvoorziene wendingen, je berekent de risico's, je houdt mogelijke casualties of war in het achterhoofd. Toch breek je je muur af, je probeert te vertrouwen en hoopt dat je vertrouwen niet wordt beschaamd. Dan komt de dag dat dit toch gebeurt. Je weet dat de pijn hevig is en uiteindelijk zal verdwijnen, maar dat doet ze niet. Het is niet het bedrog dat pijn doet, maar het gebrek aan moeite om dit in de toekomst niet meer te doen voorvallen. Het is dan dat je je ook realiseert dat er geen toekomst is, behalve dan de toekomst van een "bezoekrecht-relatie". Je weet wel, om de 14 dagen mag je op bezoek bij je lief en daar tussen in doet ieder waar hij zin in heeft. Zoals een kind van gescheiden ouders dat op bezoek mag bij zijn mama of papa. Je hebt het plaatje gezien, je weet dat de toekomst er zo zal uit zien.
Dan komt er een dag. Een dag die je er aan herinnert hoe fijn het allemaal eigenlijk wel was. Je kan wel wachten, maar hoe lang kan je wachten? Soms lijkt het alsof je wacht op Godot. Je wil een teken dat je best nog even kan wachten, maar je krijgt het niet. En het is in dit moment dat je een keuze moet maken, maar ze is toch zo verdomd moeilijk!