Chaos

Een tijdje geleden smste iemand me dat chaos enkel een orde is die nog niet ontcijferd is. Je zou kunnen zeggen dat het mijn lijfspreuk is.
Er bestaat ook een wiskundig bewijs dat zegt dat als je niet tussenkomt in de orde van een ruimte dat die orde stilletjes aan naar chaos evolueert. Ik ga dit wiskundig bewijs niet uitleggen, want ik snap er zelf ook niets van, maar ik verondersteld wel dat diegene die het heeft uitgedacht geen fouten heeft gemaakt.
Orde en chaos, voor eeuwig met elkaar verbonden.
Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik nogal chaos-bestendig ben. Ik voel me redelijk goed thuis in chaos. Te veel orde geeft me de creeps. Maar ook ik heb een grens voor het bestaan van chaos in mijn leven. Ik heb gemerkt dat ik afgelopen deze grens heb bereikt. Chaos en stress op het werk, een auto die niet wil meewerken, een appartement waarin een bom ontploft lijkt te zijn. Het gevolg was grote wanorde in mijn hoofd waardoor veilig weggeborgen herinneringen als een heuse wervelstorm door mijn hoofd raasden. Ik kan het je verzekeren, geen prettig gevoel.
Daarom heb ik de koe bij de horens gevat. Ik ben begonnen met eerst de onafgewerkt rommel op werk op te ruimen. Daarna heb ik de rommel thuis weggewerkt. En wonder boven wonder, het resultaat was dat ook de demonen in mijn hoofd zich te rusten hebben gelegd. Driewerf hoera.
Tot ik vanavond mijn agenda opendeed en merkt dat ik morgen een dubbele boeking heb (waarom werk ik ook toch met 2 agenda's???). Het zal prioriteiten vastleggen worden. Ik ga er nog eens een nachtje overslapen, maar diep binnenin weet ik wel al wat de prioriteit zal krijgen, hetgeen me het meeste plezier zal opleveren...

Groot

Mijn autootje is terug in de wereld van de levenden. Hij is vakkundig gereanimeerd geworden in een in mijn ogen zeer louche garage. Ik heb echter de raad gekregen om toch maar stilletjes aan naar een nieuw modelletje uit te kijken, want die schroothoop van een auto zal het niet lang meer trekken.
Het is mij afgelopen week weeral eens opgevallen hoe hopeloos verloren een mens is zonder auto. Probeer maar eens in een deftige tijdspanne in Brussel te geraken met het openbaar vervoer. Je moet al bijna een overlevingspakket inclusief slaapzak meenemen. Gelukkig heb ik een fantastisch lieve, lieve, supersympathieke baas (hij moest eens weten dat ik dit over hem schrijf). Ik heb namelijk de afgelopen week gebruik mogen maken van een bedrijfswagen die op overschot was. Ik geef eerlijk toe dat de eerste 2 ritten niet vlekkeloos verlopen zijn. Ten eerste ben ik niet gewoon om met zo'n grote auto te rijden, ten tweede waren er enkele technische eigenaardigheden waar ik aan gewoon moest worden. Maar eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik na een week wel gewoon was geworden aan deze superluxueuze wagen. Alleen al het genot om zonder problemen en zonder plankgas te moeten geven andere auto's kunnen voorbijsteken, een totale zaligheid. Parkeren met zo'n ding is wel iets minder, maar ja, parkeren is nooit mijn sterkste kant geweest. Mijn motto in parkeren is: "Schoon scheef is ook niet mis". Als deze auto zou verkocht worden, weet ik dat ik eerste keuze krijg om hem over te nemen, maar ik ga dit fantastische aanbod toch moeten afslaan, want ik vrees (weet zeker) dat ik mij zal blauw betalen aan verzekering.
Nu is dus de hamvraag, koop ik terug een tweedehandse wagen (mijn adviseur van vorige keer neem ik alvast niet meer mee) of ga ik voor een totaal nieuwe auto. Dit is vooral een financiële hamvraag en het financieel aantrekkelijke aanbod dat ik uit totaal onverwachtte hoek heb gekregen, neem ik zeker in overweging. Ondertussen is het duimen dat mijn schroothoop het nog uithoudt tot ik mijn beslissing heb genomen.

What's in a name

Iedereen doet het wel eens, zijn eigen naam googelen. Gewoon om te zien wat de resultaten zijn. Het is gewoon leuk om te weten hoe dikwijls je eigen naam op het internet te vinden is en meer nog op welke websites. Stel je voor dat je je naam plots terugvindt op een pornosite. Dat zou wel even schrikken zijn, zeker als het lichaam dat bij je naam staat ook nog eens je eigen lichaam is. Dan zou ik toch maar vragen beginnen stellen bij het soort vrienden dat je er op na houdt....
Gewoon voor fun heb ik vandaag eens mijn bijnaam gegoogeled (zou het werkwoord "googelen" al opgenomen zijn in Van Dale?). Ellemina is een naam die ik al meer dan 10 jaar meedraag, zij het wel dat hij tegenwoordig iets minder frequent wordt gebruikt dan vroeger. Ik heb hem gekregen van een vriend die hem heeft afgeleid van de naam van een dorpje in Nederland. Het klonk goed is en is als vanzelf overgenomen door vrienden. Die vriend zie ik nu nog met een gemiddelde van 1 maal per jaar maar de naam is wel gebleven. Er zijn zelfs al varianten opgekomen: Willemina, Sannemina.
Groot was dan ook mijn verbazing dat ik tijdens het opzoeken van de naam Ellemina er achter kwam dat het ook een echt gebruikte voornaam is. Er is een Ellemina Underkoffler, een Ellemina Trautman, er zullen ook nog wel andere Ellemina's zijn. Wat ik dacht iets unieks te zijn, is het dus eigenlijk niet. De naam Ellemina staat zelfs vermeld als een gangbare babynaam op een site waar je namen kan opzoeken.
Weeral een illusie minder in mijn leven, maar ik ga deze bijnaam toch wel behouden, al was het maar omwille van de talloze herinneringen.

Heilige koe

Nee, ik heb het hier niet over de Indiaase heilige koe, maar over de westerse heilige koe: De Auto. Op dit moment permiteer ik het mij om te zeggen Klote-Shit-Metalen-Bak-Met-Vier-Wielen!
Mijn eigen heilige koe staat op de rand van de figuurlijke afgrond: deze avond weigerde hij alle dienst. Een half geluid en daar niets meer, nada, noppes, nougatbollen. Ik heb eigenlijk geen geld voor een andere (laat staan nieuwe) auto, maar als hij zo blijft voortdoen, ben ik meer dan bereid om mezelf er voor in schulden te steken, want ik ben het BEU! Met de olie-vreterij kon ik nog leven. De douche die af en toe vanuit het dak komt, ok, als ik eerst een paar keer een rechtse bocht neem als het heeft geregend dan is mijn passagier nat en niet ik. Maar nu deze weigering is de spreekwoordelijke druppel. Als ik hem morgen aan de praat krijg (ik zal mijn vrouwelijke charmes in de strijd moeten gooien bij mijn mannelijke collega's), rij ik regelrecht naar de eerste beste garage en ruil deze schroothoop in voor een ander model. En deze keer zal het een vrouwelijke auto worden, want deze is een op en top mannelijk model: hij laat me telkens weer in de steek als ik hem nodig heb.

Onrust

Het zal je maar overkomen, zoals het mij overkomt vanavond. Moe in bed kruipen, lichten uit en na een uur nog klaarwakker liggen. Ik voel de onrust vanaf mijn voeten naar omhoog kruipen. Een heel vervelend gevoel.
Eigenlijk heb ik zin om een eindje te gaan wandelen, maar het is al voorbij middernacht en dan moet ik mij terug aankleden. Naar waar zou ik trouwens op dit uur wandelen?
Allerlei gedachten, herinneringen eigenlijk, spoken door mijn hoofd. Een etentje in een chique restaurant. Sommige stomme details kan ik mij herinneren, zoals dat er broodjes met sesamzaad werden gesereerd, dat er kleine blauwe visjes in het aquarium zaten, welke kleren ik aan had, over andere stomme details breek ik mijn hoofd zoals zat hij nu rechts of links van mij. Ik herinner me ook nog dat ik er eigenlijk wel een beetje trots op was dat ook ik was uitgenodigd die avond. Ik was toen nog zo dom om te denken dat dit wel eens het zou kunnen zijn waar ik zo naar op zoek was (op slechte momenten denk ik dit nog steeds, met heel veel spijt er bij dat het niet zo heeft mogen zijn).
Ik heb al één en ander geprobeerd om de slaap te vatten: in 2 boeken gelezen, eentje over prostitutie op het einde van de 19de eeuw (ik zou niet graag vrouw zijn geweest in die tijd) en eentje over religie en zelfs die laatste heeft niet het gewenste effect. Melk heb ik niet meer in huis, zo die kan ik ook niet warm maken met het oog op slaapverwekking. Totale lichaamsontspanning lukt ook niet, daarvoor is de onrust al te groot geworden. Bovendien voel ik ook nog eens een lichte paniek opkomen omdat binnen een kleine 6 uur mijn wekkers aflopen en ik een lange dag voor de boeg heb waarvoor ik maar beter kan uitgeslapen zijn.
Met dit allemaal te schrijven, denk ik dat ik ondertussen er achter ben gekomen welke factor de boosdoener van mijn probleem is: het weekend, of beter gezegd mijn bioritme dat zich in het weekend terug naar normaal zet, het is te zeggen naar een nachtritme. Het kan heel plezant zijn om een nachtraaf te zijn (de rust, de stilte van de nacht kunnen zo weldadig zijn), maar op moment zoals deze is het een vloek!

Kus

Is het niet raar dat je nooit je eerste kus vergeet, maar wel de laatste?
Een eerste kus is iets speciaal, het laat een onuitwisbare indruk achter. Ik herinner me bijna al mijn eerste kussen nog. Op de meest gewone plekjes zoals in de cinema (de cinema vind ik trouwens een slechte plaats om te kussen. Je mist dan een stuk van de film) of in de auto. Ook de minder gewone plekjes zoals de luchtmatras of 's nachts op het midden van een anders druk kruispunt. Ik kan mij soms de meest bizarre details herinneren. Niet alleen welke hoek van welke straat, maar ook de auto die voorbijreed en toeterde en de muziek achteraf op de radio. Hoewel ik toen al lang uit mijn tienerjaren was, voelde ik mij even terug in tijd gekatapulteerd. Alleen de eerste kus met mijn eerste echte lief herinner ik me langs geen kant. Wel nog de reden waarom hij het uitmaakte: hij had iemand anders. Wist ik veel toen dat dat the story of my life ging worden.
Een laatste kus is daarentegen iets anders. Hoe hard ik ook mijn best doe, ik kan ze mij niet meer herinneren. Je denkt ook nooit "Dit is mijn laatste kus met die persoon". Je besteedt er geen aandacht aan, het kussen is een gewoonte geworden. Voortaan ga ik beter mijn best doen om er wel aandacht aan te besteden want je maar nooit wanneer die laatste kus komt.