Groot

Mijn autootje is terug in de wereld van de levenden. Hij is vakkundig gereanimeerd geworden in een in mijn ogen zeer louche garage. Ik heb echter de raad gekregen om toch maar stilletjes aan naar een nieuw modelletje uit te kijken, want die schroothoop van een auto zal het niet lang meer trekken.
Het is mij afgelopen week weeral eens opgevallen hoe hopeloos verloren een mens is zonder auto. Probeer maar eens in een deftige tijdspanne in Brussel te geraken met het openbaar vervoer. Je moet al bijna een overlevingspakket inclusief slaapzak meenemen. Gelukkig heb ik een fantastisch lieve, lieve, supersympathieke baas (hij moest eens weten dat ik dit over hem schrijf). Ik heb namelijk de afgelopen week gebruik mogen maken van een bedrijfswagen die op overschot was. Ik geef eerlijk toe dat de eerste 2 ritten niet vlekkeloos verlopen zijn. Ten eerste ben ik niet gewoon om met zo'n grote auto te rijden, ten tweede waren er enkele technische eigenaardigheden waar ik aan gewoon moest worden. Maar eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik na een week wel gewoon was geworden aan deze superluxueuze wagen. Alleen al het genot om zonder problemen en zonder plankgas te moeten geven andere auto's kunnen voorbijsteken, een totale zaligheid. Parkeren met zo'n ding is wel iets minder, maar ja, parkeren is nooit mijn sterkste kant geweest. Mijn motto in parkeren is: "Schoon scheef is ook niet mis". Als deze auto zou verkocht worden, weet ik dat ik eerste keuze krijg om hem over te nemen, maar ik ga dit fantastische aanbod toch moeten afslaan, want ik vrees (weet zeker) dat ik mij zal blauw betalen aan verzekering.
Nu is dus de hamvraag, koop ik terug een tweedehandse wagen (mijn adviseur van vorige keer neem ik alvast niet meer mee) of ga ik voor een totaal nieuwe auto. Dit is vooral een financiële hamvraag en het financieel aantrekkelijke aanbod dat ik uit totaal onverwachtte hoek heb gekregen, neem ik zeker in overweging. Ondertussen is het duimen dat mijn schroothoop het nog uithoudt tot ik mijn beslissing heb genomen.