Chaos

Een tijdje geleden smste iemand me dat chaos enkel een orde is die nog niet ontcijferd is. Je zou kunnen zeggen dat het mijn lijfspreuk is.
Er bestaat ook een wiskundig bewijs dat zegt dat als je niet tussenkomt in de orde van een ruimte dat die orde stilletjes aan naar chaos evolueert. Ik ga dit wiskundig bewijs niet uitleggen, want ik snap er zelf ook niets van, maar ik verondersteld wel dat diegene die het heeft uitgedacht geen fouten heeft gemaakt.
Orde en chaos, voor eeuwig met elkaar verbonden.
Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik nogal chaos-bestendig ben. Ik voel me redelijk goed thuis in chaos. Te veel orde geeft me de creeps. Maar ook ik heb een grens voor het bestaan van chaos in mijn leven. Ik heb gemerkt dat ik afgelopen deze grens heb bereikt. Chaos en stress op het werk, een auto die niet wil meewerken, een appartement waarin een bom ontploft lijkt te zijn. Het gevolg was grote wanorde in mijn hoofd waardoor veilig weggeborgen herinneringen als een heuse wervelstorm door mijn hoofd raasden. Ik kan het je verzekeren, geen prettig gevoel.
Daarom heb ik de koe bij de horens gevat. Ik ben begonnen met eerst de onafgewerkt rommel op werk op te ruimen. Daarna heb ik de rommel thuis weggewerkt. En wonder boven wonder, het resultaat was dat ook de demonen in mijn hoofd zich te rusten hebben gelegd. Driewerf hoera.
Tot ik vanavond mijn agenda opendeed en merkt dat ik morgen een dubbele boeking heb (waarom werk ik ook toch met 2 agenda's???). Het zal prioriteiten vastleggen worden. Ik ga er nog eens een nachtje overslapen, maar diep binnenin weet ik wel al wat de prioriteit zal krijgen, hetgeen me het meeste plezier zal opleveren...