Groen

Iedereen heeft wel eens last van het kleine groen beestje dat luistert naar de naam jaloezie. Ik dus ook en in 1 adem zeg ik er bij dat ik daar niet trots op ben.

Ik zal zelden jaloers zijn op materiële dingen. Hoogstens zal ik denken "Doemme, ik wou dat ik dat ook had", maar ik besef tegelijkertijd ook wel dat ik niet mag klagen met wat ik wel heb en mij dus niet moet blind staren op wat ik niet heb.
Anders zit het als mijn jaloezie volgt uit de wetenschap dat ik gekwetst zou kunnen worden. Dan klap ik dicht, ik neem afstand, ik sluit mij af voor de persoon die mij zou kunnen kwetsen. Niet de beste reactie, ik weet het wel, maar een overlevingsinstinct. Als ik dan achteraf gerustgesteld word, voel ik mij een domme gans vanwege die reactie. En ik voel me nog dommer als ik merk bij mezelf dat ik jaloers was op iemand die ik eigenlijk wel tof vind of dat ik misschien wel op de verkeerde persoon jaloers was.

Over het algemeen kan ik mijn jaloezie redelijk goed verbergen. Ik vind dit zo een slechte eigenschap dat ik niet wil dat iemand het ziet. Als het dan toch gebeurt, dan voel ik me betrapt, bekeken, in mijn blootje gezet (figuurlijk dan). Ik zou dan achteraf een aantal dingen kunnen zeggen ter verdediging, maar dat heeft dan nog weinig zin denk ik. Het kwaad is dan al geschied.

Zelfreflectie, het is een plezante hobby waar nooit een einde aan komt...