Snel of traag?

Het is blijkbaar tegenwoordig mode om iemand die in je weg loopt of je niet geeft wat je wil omver te knallen.
Maar waarom iemand snel doden als je het ook langzaam kan doen? Als ik iemand zo hartsgrondig zou haten dat ik hem zou willen vermoorden, zou ik het goed voorbereiden en er voor zorgen dat de persoon in kwestie zou afzien.
Ik zou kunnen verder gaan en de details van mijn fantsieën hier neerschrijven, maar ik heb besloten om dit niet te doen om de eenvoudige reden dat ik er zelf heel hard van geschrokken ben. De goorste details speelden zich af in mijn hersenen en ik wil niemand ongerust maken met de gedachte dat ik die ooit op een mooie dag ten uitvoer zou brengen. Fantasie is het sterkste wapen dat de mens heeft. Daar kan niks tegenop, dus blijf ik voorlopig maar voort fantaseren over wat ik mijn ergste vijand zou willen aandoen (en hij kan maar al beter beginnen beven van schrik).

Veiligheid

"My reason for cheating,
I don't know what to say.
Maybe it's nature, having it's way"

Dit is een stukje tekst uit een liedje geschreven en gezongen door een man.
Is het werkelijk zo gemakkelijk om het op de aard van het beestje te steken als je je partner bedriegt? Onder het mom van "spread the seed" probeert de onverbeterlijke rokkenjager zich te verschuilen omdat hij zich niet tot 1 partner kan of wil beperken. Er zijn mannen die gewoon geen "nee" kunnen zeggen als een vrouw avances maakt en "veroveringen" verzamelen zoals andere mannen jachttrofeeën verzamelen. Er zijn ook mannen die niet willen trouw blijven aan hun partner omdat ze denken dat ze nog steeds dat oeroude jagersinstict in zich hebben.
Ik vraag mij af waarom een mens (meestal vrouwen) het zo belangrijk vinden dat hun partner niet vreemd gaat. In dit tijdperk van AIDS en andere soa's, zal dit zeker 1 van de angsten zijn. Maar voor mezelf is de belangrijkste motivatie emotionele veiligheid. Ik wil mijn partner voor 100% kunnen vertrouwen. Ik wil niet mezelf steeds moeten afvragen wie er de avond voordien in zijn bed heeft geslapen of als hij alleen op stap gaat met wie hij mee naar huis zal brengen. Zelfs al kan mijn partner mij alles geven op alle andere gebieden, als ik weet dat hij nog met anderen de koffer induikt, valt mijn veiligheid weg.

Zouden deze mannen eigenlijk wel weten hoeveel pijn ze veroorzaken bij hun partner als deze achter hun "grote geheim" komt? Het is niet zo zeer het feit dat de partner bedrogen is dat zeer doet, maar het wegvallen van het vertrouwen, het wegvallen van de partner in het geheel, dat doet ongeloofelijk pijn. Maar moet ik mijn eigen principes opzij zetten om iemand anders zijn pleziertjes te gunnen en dus de andere kant opkijken als de eerste de beste hypocriet? Ik weet niet wat het meeste pijn zou doen: doen alsof mijn neus bloedt of de overspelige partner uit mijn leven weren. Ik ga het alleszins niet uitproberen want ik vrees dat het op 2 keer pijn zal uitdraaien.

Lijd lijder lijdst?

"Il faut souffrir pour être belle" zei mijn moeder tegen mij als ze de knopen uit mijn kinderharen kamde.
Al sinds onze oerjaren moet de vrouw afzien om er aantrekkelijk uit te zien. Denk maar aan de vrouwen met wespentaille enkele eeuwen geleden. Zij moesten zich zodanig insnoeren tot ze niet meer konden ademen en heel dikwijls ook nog flauwvielen. Comfortabel is anders.
Maar is er eigenlijk wel zo veel veranderd sinds de opkomst van de Dolle Mina's en de BH verbrandingen door de hippie-vrouwen?

De hedendaagse vrouw moet minstens evenveel afzien om er een beetje goed uit te zien als we de reclame mogen geloven. Verschillende bevallige dames raden ons met de glimlach aan om ons te ontharen met warme of koude wax of beter nog, met een epileerapparaatje. Als je hen zou geloven is heel die procedure geheel pijnloos. Wel, ik heb zelf ondervonden dat dit NIET waar is. Lichaamshaar uittrekken, op eenders welke manier, doet wel pijn! Maar we blijven het toch maar doen omdat we vinden dat behaarde vrouwenbenen toch echt geen zicht is. En als we daarmee klaar zijn, kunnen we beginnen met crèmekes te smeren: eentje voor de rimpels te doen verdwijnen. Is het je trouwens al opgevallen dat die anti rimpel crèmes zeer doeltreffend zijn? Het zijn allemaal 50 plus vrouwen die er uitzien als een frisse dertiger die die dingen aanprijzen. Daarna komt de anti-cellulitis crème voor onze billen en terwijl we dan toch bezig zijn, kunnen we ineens een zalfje op onze platte buik smeren om die buik helemaal te doen verdwijnen en we mogen de parel crème voor onze oksels niet vergeten want wie wil nu niet dat zijn oksels er parelend mooi uit zien?
En om echt, echt, echt gelukkig willen zijn, mogen we natuurlijk niet het wasproduct vergeten dat witter dan wit wast. Want alleen ECHT wit maakt ECHT gelukkig. Nu weet ik waarom ik nog nooit gelukkig ben geweest. Note to self: koop nooit meer iets wit tenzij ik mijn gelukt op het spel wil zetten.

Zie jezelf graag

Dit is een stukje uit een mail die ik deze week kreeg:
(...)Het gaat over jezelf graag zien. Zie eerst jezelf graag en dan pas de anderen. Klinkt raar en egoïstisch maar het heeft wel iets. Als je jezelf graag ziet dan ga je dat ook uitstralen. En dan bedoel ik niet van een arrogantie uit te stralen, maar wel zoiets van “hey iedereen, ik ben Elke, en ik voel me goed en jullie?”
Dat heeft als serieus voordeel dat je op die manier ook de juiste mensen aantrekt. Mensen die niet over jou gaan lopen, maar naar je opkijken, bij je willen zijn, en zelfs mee in jouw leven willen. Klinkt dus als zever, i know. Maar geloof me, jezelf niet graag zien, dat straal je uit en met gevolg dat daar twee typen van mensen op afkomen: 1. hij die zichzelf ook niet graag ziet (depri-people) en 2. hij die eens goed van je wil profiteren en jou leven begint te leiden en je daarna dus laat staan (...)

Ik zie mezelf eigenlijk wel redelijk graag. Ik heb mezelf min of meer aanvaard (de ene dag gaat dat al wat beter dan de andere) met al mijn min en plus punten. Het probleem is dat de buitenwereld mij anders beziet dan ikzelf. Ik weet dat mijn uitstraling er eentje is van "hier ben ik, take it or leave it". Ik wijt dit aan de pesterijen van een stel opgroeiende pubers op de speelplaats tegenover het dikke meisje met het brilletje. Mijn afweermechanisme heeft zich toen opgebouwd: een grote mond opzetten tegen iedereen die mij klein probeerde te krijgen.
Met ouder worden kreeg ik dan weer andere opmerkingen (over het algemeen goed bedoeld) te horen: je bent te brutaal, je bent niet sexy genoeg, je kleedt je als een man, je bent te braaf, je bent te kritisch, je kan geen kritiek verdragen, je kan niet luisteren, je bent niet dit, je kan niet dat. Is het dan een wonder dat een mens soms aan zichzelf twijfelt en zichzelf niet zo heel graag ziet? Ik wil helemaal niet zeggen dat ik geen opmerkingen kan verdragen en hoewel mijn houding al eens te wensen laat als ik zoiets te horen krijg, denk ik daar wel degelijk over na.
De laatste tijd loop ik rond met het gevoel dat ik iedereen rond mij teleur stel. Ik ben niet de perfecte collega en werknemer die ze op het werk verwachten. Ik ben niet de goede vriendin met het luisterende oor en aandacht voor details die ik voor al mijn vrienden zou willen zijn. Ik heb mijn ouders geen kleinkinderen gegeven. Ik heb het gevoel dat ik mij in duizend bochten moet wringen om iedereen tevreden te stellen en dat is een enorme last die op mij weegt. Soms vraag ik me af hoe lang het nog duurt voor mijn innerlijk elastiekje *knap* zegt en mijn stoppen volledig doorslaan.
Meestal kan ik de vrij goed relativeren, maar soms vraag ik me af of ik me niet beter zou opknopen. De enige redenen dat ik dat niet doe is a) ik ben daar te laf voor en b) dat wil ik mijn ouders en de paar vrienden die mij nemen zoals ik ben, niet aandoen.

Second Best

Ik ben het beu om aan de kant te worden geschoven voor een beter exemplaar van het vrouwelijke geslacht. Ik weet dat ik op alle gebied maar gemiddeld ben. Ik ben geen supermodel met glimmende benen zonder 1 haartje op of totaal cellulitis-vrij. Ik ben niet uitzonderlijk intelligent of zo rijk als de zee diep is. Bovendien beschik ik ook niet over de nodige eigenschappen om iemand te vinden die het ok vindt om wat langer dan een paar weken/maanden in mijn gezelschap te verblijven.
Enkele voorbeeldjes:
Nr 1 zei dat hij nooit in zijn leven nog een relatie ging aangaan. 3 maanden later is hij gaan samenwonen.
Nr 2 wou van zijn vrijheid genieten en was niet geïnteresseerd in een relatie. 2 weken later (een record, al zeg ik het zelf) vertelde hij mij dat hij tot over zijn oren verliefd was en met deze vrouw de rest van zijn leven wou doorbrengen.
Nr 3 was een flierefluiter, een vlinder die van bloem tot bloem ging. 2 maanden later was hij getrouwd (voor de 2de keer). 1 troost: hij gaat nog altijd van bloem naar bloem, maar in het diepste geheim en niet meer zo frequent als vroeger.
Nr 4 wint de Trofee der Excuzes: hij zou mij alles kunnen geven, behalve trouw blijven want hij kan toch geen nee zeggen tegen het vrouwelijke geslacht. Ik wacht niet af wat de toekomst voor Nr 4 brengt. Al dat wachten en hopen brengt alleen maar meer pijn als het verdict valt en daar heb ik geen zin in.

Ik weet dat dit allemaal heel wanhopig klinkt, maar ik kan er niet meer tegen om steeds weer aan de kant te worden geschoven voor iemand anders, ik ben het beu om Second Best te zijn. Ik haal mezelf van de markt, het is genoeg geweest!

Leeg

Ondanks het feit dat ik zou willen huilen dagen aan een stuk, lukt het me niet. Ik voel me leeg en hol, alsof er een stuk van mezelf gisteren gestorven is. Ik zou mijn stem moeten laten horen over wat er eergisteren in Antwerpen is gebeurd, maar ik kan het niet. De wereld kan me op de moment gestolen worden. Waarom kan iets dat zo goed aanvoelt zo veel pijn doen?

Gelukt

Het is me gelukt, ik heb het over mijn lippen kunnen krijgen dat ik hem niet meer in mijn leven wil. Niet dat ik mij er goed bij voel, integendeel zelfs. Ik zou het liefst van allemaal in een bolletje willen kruipen en willen janken. Ik heb, op 1 persoon na, niemand zo graag nog gezien. Ik weet dat dit rationeel de beste oplossing is om de deur dicht te doen en verder te gaan met mijn leven, maar het doet zo'n zeer. En de enige reactie was begrip, geen smeekbede om toch maar contact te houden, geen kus, geen aanraking, niks, nada, nothing. Het leven is toch geen film.
But... zoals Gloria Gaynor zei: I will survive. Onkruid vergaat per slot van rekening niet en de hoop die ik nog altijd heb zal ook wel langzaam maar zeker uitsterven.

Moed

Hopelijk vind ik de moed om te zeggen wat ik moet zeggen en daarna de deur definitief dicht te doen.

Studeren

De academische wereld maakt het mij niet gemakkelijk in mijn keuze om terug te gaan studeren. Het zou natuurlijk ook kunnen dat ik het mezelf weer eens moeilijk maak.
De richting die ik wil gaan studeren (psychologie voor zij die het nog niet weten) kan enkel in avondschool worden gevolgd als je al over het noodzakelijk voor-diploma beschikt, zijnde assistent in de psychologie, maatschappelijk werker of iets aanverwants in de zachte sector. En dat heb ik dus niet.
Ik kan nog wel psychologie gaan studeren, maar dan als voltijdse dagstudent. Het merendeel van de lessen zou ik wel samen met de werkstudenten kunnen volgen, maar het grootste gevolg is dat ik geen recht heb op educatief verlof. Niet dat ik terug wil gaan studeren voor het extra verlof, maar het is toch wel handig als je moet studeren dat je een paar extra dagen hebt om te blokken. Ook hiervoor heeft de univ een oplossing klaar liggen: je spreidt je curssusen over een aantal jaren, eigenlijk doe je dan 2 jaar over 1 jaar. Gevolg: indien ik voor alle examens van de eerste keer zou slagen, doe ik er 10 jaar over om mijn studie te vervolledigen. Tegen dan ben ik 42 en wie zit er nu te wachten op een 42 jarige, pas afgestudeerde psycholoog? Mogelijke oplossing is part time gaan werken, ideaal zou natuurlijk zijn om 5 jaar loopbaanonderbreking te nemen en echt voltijds te gaan studeren, maar helaas heb ik geen ezeltje om voor mijn financiën te zorgen en mijn minnaar is echt niet zo welgesteld dat hij mij gedurende 5 jaar zou kunnen onderhouden. Zelfs part time werken zou niet echt een oplossing zijn, want de dagen of uren dat je niet moet gaan werken liggen vast en kan je dus niet aanpassen aan je lessenrooster. En dan blijft nog de vraag: ga ik het allemaal wel kunnen combineren?
En dan is er nog de praktische kant (dankuwel lieve ouders): wat ga ik met dat diploma doen? Geen flauw idee eigenlijk. Het is geen diploma dat kan bijdragen aan mijn huidige carrière. Als ik dus iets met het diploma van psycholoog wil doen, zal ik een heel andere richting moeten inslagen.
Waarom wil ik dit eigenlijk doen? Vooral om voor mezelf uit te maken of ik te dom ben voor een universitaire opleiding of niet. Op mijn achtiende had ik het zeker niet aangekund, maar ga ik 14 jaar later wel aankunnen? Dat is natuurlijk een vraag die onbeantwoord zal blijven als ik het niet probeer.
Voorlopig zit ik nog met te veel vragen om een duidelijke beslissing te kunnen nemen, maar tijd brengt raad (hopelijk).

Mislukking

Gisteren heb ik de zoveelste mislukking in mijn leven in 6 maanden tijd meegemaakt. Blijkbaar slaag ik er tegenwoordig niet meer in iets tot een goed einde te brengen. Ik begin aan vanalles, maar af maken zit er niet in.
Dat 40 km stappen voor een ongetraind iemand niet slecht is, doet er niet toe. Wat belangrijk is, is dat ik de eindmeet niet heb bereikt. Ik vraag mezelf af of ik misschien dan toch zwak ben en veel te snel opgeef.
Ik krijg het idee dat dit de straf is omdat ik het tijdens mijn jeugd zo gemakkelijk had of gewoon voor de gemakkelijkste weg koos. Op een moment dat je karakter wordt gevormd, heb ik er altijd voor gekozen om het mezelf gemakkelijk te maken. Gevolg: nu heb ik geen karakter of doorzettingsvermogen. Hopelijk is het nog niet te laat om dat aan te kweken.

Pomezia

Ik hoorde deze week dat wij doppen gingen opsturen naar Pomezia en of onze transportman de postcode 00040 wel juist had.
Door een ongeloofelijke speling van het lot, wist ik dus dat die postcode wel degelijk juist was. Ik ken Pomezia van er al eens met de trein te stoppen, als de trein naar 00041 Albano weer eens te laat is of we hem gemist hebben.
Door dit klein detail op te vangen tijdens mijn werkuren, werd ik plotseling overvallen door heimwee. Als ik mijn ogen sluit, kan ik mij het landschap daar zo voorstellen en ruik ik terug de italiaanse lucht. Ik kreeg zin in pizza uit het vuistje van die goeie pizzeria in de hoofdstraat van Albano en om die dan op te eten in het park dat er vlak tegenover ligt. Het is niet dat ik de inwoners zo fantastisch vind en hun mentaliteit vind ik nog minder fantastisch, maar het is gewoon het geheel dat het hem doet. Italië is een prachtig mooi land, alleen spijtig dat er Italianen wonen.
De heimwee naar Albano werd nog versterkt door het feit dat daar iemand woont die mij fantastisch goed kent en nog belangrijker, mij neemt zoals ik ben, met al mijn fouten (en dat zijn er veel). En al woont zij daar al bijna langer dan dat ze ooit hier heeft gewoond, ik mis haar nog elke dag. Alleen daar al voor zou ik overwegen om naar daar te verhuizen. Tot de dag dat ik eindelijk die beslissing neem, ben ik heel gelukkig dat er dingen zoals internet en sms bestaan, zodat we soms toch het idee hebben dat we dicht bij elkaar wonen.

Bijgeloof

Vandaag vond ik een briefje in mijn brievenbus met volgende tekst op:

"Monsieur Bassa: Groot Helderziende - Medium
Gespecialiseerd in liefdesproblemen, genezer van onbekende ziektes, terugkeer van uw geliefde, geluk, bescherming tegen alle gevaar, onttovering, ... Laat u geen vrees aanjagen. Resultaat 100 % gegarandeerd voldoening"

De eerste vraag die in mij op kwam was "Hoe groot is die Monsieur Bassa eigenlijk? 2m? 2m15?" Als hij effectief zo groot zou zijn, zou hij beter basketter zijn geworden in plaats van helderziende.
Het is niet de eerste keer dat ik een briefje van deze meneer in mijn brievenbus vind. Zou hij gewoon om de X-aantal weken bij iedereen in mijn straat een briefje in de bus komen steken of zou hij echt helderziend zijn en dus weten dat ik met een aantal vragen omtrent mijn toekomst worstel. Mijn rationele kant zegt dat het hoogstwaarschijnlijk de eerste mogelijkheid is. Ik zou natuurlijk al mijn buren kunnen afgaan en vragen of zij dit briefje ook hebben gekregen en dan heb ik onmiddellijk antwoord op mijn vraag. Maar ik heb al ondervonden dat een beetje te vriendelijk tegen buurmannen zijn, kan leiden tot een bezoekje aan de politie en ik heb geen zin om dat nog eens mee te maken.
Mijn minder rationele kant is eigenlijk wel nieuwsgierig naar wat Monsieur Bassa over mij te zeggen zou kunnen hebben. Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik op café (ik weet het, niet de ideale omgeving) eens tarotkaarten geschud en laten lezen door iemand daar naar eigen zeggen vrij bedreven in was. Volgens haar ging ik binnen de 2 jaar de man van mijn leven ontmoeten en ze sprak zelfs over een baby (een meisje, damn en ik wil alleen maar jongens). De man die ik toen net had leren kennen, was niet de man van mijn leven (als er al zo iemand bestaat) en kinderloos ben ik nog steeds. Je begrijpt dus wel dat ik nogal sceptisch tegenover zo'n dingen sta. Tenzij natuurlijk in de komende 6 maanden ik toch die man zou tegenkomen en bovendien ook nog eens een baby-meisje op de wereld zou zetten. Maar ik schat die kansen zelf heel klein in, dus why bother?

Zomer

Mensen, het wordt zomer. De zon schijnt, de vogeltjes fluiten, alles komt in bloei.
De hoogste tijd dus om uw kinderen in een donkere kamer op te sluiten en voor tv of PS2 te dumpen. Als u dat niet doet, zou u misschien wel eens ruzie krijgen met uw buren. Want kinderen maken lawaai en dat hebben de mensen tegenwoordig niet zo graag.
Iedereen is zo bezig met zijn eigen kleine wereldje dat er geen plaats meer is om kinderen te laten buiten spelen als de zon schijnt. Kinderen roepen, tieren, brullen, kortom maken kabaal. Is dit dan zo erg? Blijkbaar wel voor mensen die in de buurt van kinderdagverblijven wonen, want zij spannen processen aan tegen die instellingen. Reden: ze kunnen niet rustig in hun tuin zitten want in de tuin ernaast spelen kinderen en af en toe vliegt er een bal over de haag en dat is toch wel heel lastig.
Als ik in zo'n kinderdagverblijf zou werken, ik zou die kinderen de hele dag buiten laten ravotten en veel lawaai laten maken alleen maar om de buren pissed te maken. Gelukkig werk ik daar niet, nu kan ik alleen maar mijn baas pissed maken...

Soms

Soms, heel soms, zijn er zo van die dagen dat alles goed gaat. Het weer dat mee zit. Een e-mail die heel de komende week goed maakt. Tickets kunnen krijgen voor een concert dat je dacht dat uitverkocht was. Zelfs lachen met een strontzakje te gebruiken in de bosjes of achter een boom. Echt een dag om verliefd op te worden en jezelf te verzoenen met je leven...
Positive thinking hè?! Ik verschiet er zelf van...