Lijd lijder lijdst?

"Il faut souffrir pour être belle" zei mijn moeder tegen mij als ze de knopen uit mijn kinderharen kamde.
Al sinds onze oerjaren moet de vrouw afzien om er aantrekkelijk uit te zien. Denk maar aan de vrouwen met wespentaille enkele eeuwen geleden. Zij moesten zich zodanig insnoeren tot ze niet meer konden ademen en heel dikwijls ook nog flauwvielen. Comfortabel is anders.
Maar is er eigenlijk wel zo veel veranderd sinds de opkomst van de Dolle Mina's en de BH verbrandingen door de hippie-vrouwen?

De hedendaagse vrouw moet minstens evenveel afzien om er een beetje goed uit te zien als we de reclame mogen geloven. Verschillende bevallige dames raden ons met de glimlach aan om ons te ontharen met warme of koude wax of beter nog, met een epileerapparaatje. Als je hen zou geloven is heel die procedure geheel pijnloos. Wel, ik heb zelf ondervonden dat dit NIET waar is. Lichaamshaar uittrekken, op eenders welke manier, doet wel pijn! Maar we blijven het toch maar doen omdat we vinden dat behaarde vrouwenbenen toch echt geen zicht is. En als we daarmee klaar zijn, kunnen we beginnen met crèmekes te smeren: eentje voor de rimpels te doen verdwijnen. Is het je trouwens al opgevallen dat die anti rimpel crèmes zeer doeltreffend zijn? Het zijn allemaal 50 plus vrouwen die er uitzien als een frisse dertiger die die dingen aanprijzen. Daarna komt de anti-cellulitis crème voor onze billen en terwijl we dan toch bezig zijn, kunnen we ineens een zalfje op onze platte buik smeren om die buik helemaal te doen verdwijnen en we mogen de parel crème voor onze oksels niet vergeten want wie wil nu niet dat zijn oksels er parelend mooi uit zien?
En om echt, echt, echt gelukkig willen zijn, mogen we natuurlijk niet het wasproduct vergeten dat witter dan wit wast. Want alleen ECHT wit maakt ECHT gelukkig. Nu weet ik waarom ik nog nooit gelukkig ben geweest. Note to self: koop nooit meer iets wit tenzij ik mijn gelukt op het spel wil zetten.