Pomezia

Ik hoorde deze week dat wij doppen gingen opsturen naar Pomezia en of onze transportman de postcode 00040 wel juist had.
Door een ongeloofelijke speling van het lot, wist ik dus dat die postcode wel degelijk juist was. Ik ken Pomezia van er al eens met de trein te stoppen, als de trein naar 00041 Albano weer eens te laat is of we hem gemist hebben.
Door dit klein detail op te vangen tijdens mijn werkuren, werd ik plotseling overvallen door heimwee. Als ik mijn ogen sluit, kan ik mij het landschap daar zo voorstellen en ruik ik terug de italiaanse lucht. Ik kreeg zin in pizza uit het vuistje van die goeie pizzeria in de hoofdstraat van Albano en om die dan op te eten in het park dat er vlak tegenover ligt. Het is niet dat ik de inwoners zo fantastisch vind en hun mentaliteit vind ik nog minder fantastisch, maar het is gewoon het geheel dat het hem doet. Italië is een prachtig mooi land, alleen spijtig dat er Italianen wonen.
De heimwee naar Albano werd nog versterkt door het feit dat daar iemand woont die mij fantastisch goed kent en nog belangrijker, mij neemt zoals ik ben, met al mijn fouten (en dat zijn er veel). En al woont zij daar al bijna langer dan dat ze ooit hier heeft gewoond, ik mis haar nog elke dag. Alleen daar al voor zou ik overwegen om naar daar te verhuizen. Tot de dag dat ik eindelijk die beslissing neem, ben ik heel gelukkig dat er dingen zoals internet en sms bestaan, zodat we soms toch het idee hebben dat we dicht bij elkaar wonen.