Zie jezelf graag

Dit is een stukje uit een mail die ik deze week kreeg:
(...)Het gaat over jezelf graag zien. Zie eerst jezelf graag en dan pas de anderen. Klinkt raar en egoïstisch maar het heeft wel iets. Als je jezelf graag ziet dan ga je dat ook uitstralen. En dan bedoel ik niet van een arrogantie uit te stralen, maar wel zoiets van “hey iedereen, ik ben Elke, en ik voel me goed en jullie?”
Dat heeft als serieus voordeel dat je op die manier ook de juiste mensen aantrekt. Mensen die niet over jou gaan lopen, maar naar je opkijken, bij je willen zijn, en zelfs mee in jouw leven willen. Klinkt dus als zever, i know. Maar geloof me, jezelf niet graag zien, dat straal je uit en met gevolg dat daar twee typen van mensen op afkomen: 1. hij die zichzelf ook niet graag ziet (depri-people) en 2. hij die eens goed van je wil profiteren en jou leven begint te leiden en je daarna dus laat staan (...)

Ik zie mezelf eigenlijk wel redelijk graag. Ik heb mezelf min of meer aanvaard (de ene dag gaat dat al wat beter dan de andere) met al mijn min en plus punten. Het probleem is dat de buitenwereld mij anders beziet dan ikzelf. Ik weet dat mijn uitstraling er eentje is van "hier ben ik, take it or leave it". Ik wijt dit aan de pesterijen van een stel opgroeiende pubers op de speelplaats tegenover het dikke meisje met het brilletje. Mijn afweermechanisme heeft zich toen opgebouwd: een grote mond opzetten tegen iedereen die mij klein probeerde te krijgen.
Met ouder worden kreeg ik dan weer andere opmerkingen (over het algemeen goed bedoeld) te horen: je bent te brutaal, je bent niet sexy genoeg, je kleedt je als een man, je bent te braaf, je bent te kritisch, je kan geen kritiek verdragen, je kan niet luisteren, je bent niet dit, je kan niet dat. Is het dan een wonder dat een mens soms aan zichzelf twijfelt en zichzelf niet zo heel graag ziet? Ik wil helemaal niet zeggen dat ik geen opmerkingen kan verdragen en hoewel mijn houding al eens te wensen laat als ik zoiets te horen krijg, denk ik daar wel degelijk over na.
De laatste tijd loop ik rond met het gevoel dat ik iedereen rond mij teleur stel. Ik ben niet de perfecte collega en werknemer die ze op het werk verwachten. Ik ben niet de goede vriendin met het luisterende oor en aandacht voor details die ik voor al mijn vrienden zou willen zijn. Ik heb mijn ouders geen kleinkinderen gegeven. Ik heb het gevoel dat ik mij in duizend bochten moet wringen om iedereen tevreden te stellen en dat is een enorme last die op mij weegt. Soms vraag ik me af hoe lang het nog duurt voor mijn innerlijk elastiekje *knap* zegt en mijn stoppen volledig doorslaan.
Meestal kan ik de vrij goed relativeren, maar soms vraag ik me af of ik me niet beter zou opknopen. De enige redenen dat ik dat niet doe is a) ik ben daar te laf voor en b) dat wil ik mijn ouders en de paar vrienden die mij nemen zoals ik ben, niet aandoen.