Mysterieus

Niet alleen werkt god in mysterious ways, ook de Belgische Staat en meer bepaald de Federale Overheidsdienst Financiën heeft een werkwijze die mij het petje te boven gaat.

Onlangs kreeg ik een vriendelijke brief van de de behulpzame mensen van de sector Direct Belasting waarin men mij attent maakte op het feit dat ik nog een openstaande schuld had bij de hen en dat die zou worden afgetrokken van mijn teruggave op het einde van deze maand.

Ik was eerlijk gezegd wel een beetje verbaasd over deze schuld. Ik weet wel dat ik regelmatig te laat betaal, maar ik betaal wel.
Toen ik wat verder las, was mijn verbazing helemaal compleet. De openstaande schuld bedragt 0,10€ (TIEN EUROCENT dus).
Een brief met de post versturen kost 0,52 €, de 15 minuten werk die in het opstellen, printen, vouwen en in een envelop steken van deze brief, kosten ook wel wat. Rentabiliteit is dus 0,0.
En dan verschieten de mensen er van dat Vadertje Staat een grote schuldenberg heeft.

Zou ik nu de suggestie van Kriss volgen en een spreidingsplan aanvragen voor het betalen van deze schuld?

Te laat

Normaal gezien klokvast, maar deze keer 4 dagen te laat.
4 dagen van spanning, twijfel en vooral de vraag "Wat als....?"
Vrijdag werd ik uit mijn spanning verlost.
Langs de ene kant opluchting, langs de andere kant ook wel een beetje teleurstelling.

Misleiding

Chocoladeliefhebbers en -hebsters in België en Italie: Verenigt U!!!

Wij zijn misleid geworden door Fijn Eten die ons een heuse stad gemaakt uit chocolade had beloofd. En dit nog wel tijdens het weekend van 12 april in Antwerpen. Na een kleine controle op de website van Côte d'Or blijkt dat hun chocolade dorp pas op 10 en 11 mei zijn tenten in Antwerpen zal opslaan.

Dit misleidend gedrag van deze snoodaard kan en mag niet ongestraft gelaten worden. Ik roep u dan ook allen op een gepaste straf te bedenken. . De 3 origineelste straffen zullen uitgevoerd op een datum die nog overeen te komen is. Zelf had ik gedacht om Fijn Eten vast te binden op een stoel en voor zijn neus een pannenkoek met Nutella smakelijk te verorberen. Laat uw fantasie gerust de vrije loop...

mmmmmmm

Chocolade cake met stukjes chocolade in en overgoten met een laagje chocolade...

Collega's die jarig zijn, I love them!

Looking for a life for me and
I'm looking for a life for you and
I'mTalking to myself again and it's
So damn cold it's just not true and
I'm walking through the rain
Trying to hold on waiting for the train and
I'm only looking for what you want but it's
Lonely here and I think you knew and
I'm waiting
And I wait in vain

Prijs

Jep, 1 uur na het eten van het 4de potje Activia had ik weeral prijs. Gelukkig was de pot nabij... Voor mij geen Activia meer in de nabije EN verre toekomst. Ik hou van mijn transit (*armbeweging*) zoals hij is.

Actief

Iedereen kent wel de reclame voor Activia van Danone. Dit yogurtje zou er voor zorgen dat je transit (als je dit woord leest moet je een vloeiende beweging met je hand ter hoogte van je buik maken, liefst van boven naar beneden, om aan te tonen over welke transit het nu juist gaat) vlotter gaat dan ooit te voren. Je voelt je nooit meer opgeblazen, je hoeft nooit meer de knop van je broek los te maken. Als je maar elke dag zo een yogurtje eet.

Zoals het een redelijk verstandig mens betaamt, weet ik dat de meeste reclames bedrog zijn. Activia zorgt niet voor een vlotte transit (*armbeweging*), maar is een regelrecht laxeermiddel!!!

Activia - potje 1: geen lichamelijk reactie opgemerkt

Activa - potje 2: enkele dagen na potje 1 en in combinatie en een wel zeer rijpe appelsien. Anderhalf uur na het eten van het potje beginnen mijn darmen te broebelen en te verkrampen. Ik haast mij door de supermarkt, hopende dat er niet veel volk aan de kassa staat om vervolgens naar huis te sprinten en net op tijd op het toilet te zitten voor een onvervalste lading spetterpoep. Zou dit aan nu aan de Activia liggen of ligt het aan de appelsien?

Activia - potje 3: 1 dag na potje 2, geen appelsien en hetzelfde resultaat. Dit kan toch niet langer toeval zijn?

Potje 4 is voor deze middag, ik ben eigenlijk wel benieuwd wat er ditmaal zal gebeuren. Ik hou jullie op de hoogte of er een spetterende finale aan vast hangt of niet.

Voorlopige moraal van het verhaal: ik eet geen Activia meer als ik weet dat ik binnen de daaropvolgende 2 uur geen toilet binnen handbereik heb. Het is natuurlijk wel handig als je snel enkele kilootjes kwijt wil of als je al enkele dagen geconstipeerd bent (idee: Activia meenemen naar RW).

Na het laatste potje deze middag, mogen ze Activia steken waar het zonlicht niet schijnt (lang zal het daar niet blijven zitten), mijn transit (*armbeweging*) is van nature vlot genoeg en hoeft niet per se vlotter te gaan.

Voorstel

Aangezien ons klimaat helemaal paraplu is, zou ik het volgende willen voorstellen:

• I'm dreaming of a white Easter
• Rudolf the red-nose Easter bunny
• Jingle Eggs

Het is des mensen om succes aan zichzelf toe te schrijven en falen aan anderen.
Als je je hand in eigen boezem steekt, zal je moeten toegeven dat je je hier ook al eens schuldig aan maakt, zelfs al is het onbewust.

Als ik dit principe door trek naar relaties tot anderen, zou het logisch zijn als ik een succesvolle, ofwel ook een gelukkige, relatie aan mijn eigen inspanningen toeschrijf. Als de relatie (welke soort relatie dan ook) toch niet werkt en mij dus ongelukkig maakt, is het de fout van de andere partij.
Vreemd genoeg, als ik mijn relaties van de afgelopen jaren bekijk, kom ik in de meeste gevallen tot een andere conclusie.
Ik schrijf het falen van een relatie niet toe aan de andere, maar aan mezelf. Ik geef mezelf de schuld dat ik niet mezelf en de tegenpartij gelukkig kan maken.
Hoewel ik weet dat de andere mij ongelukkig maakt, is het voor mij duidelijk dat ik mezelf eigenlijk ongelukkig maak. Ik heb altijd gedacht dat je zelf voor je eigen geluk moet zorgen en bijgevolg dat je dus ook voor je eigen ongelukkig-zijn zorgt. Als een relatie mij dus ongelukkig maakt, is het mijn schuld. Ik heb uiteindelijk de mogelijkheid om te kiezen: blijf ik ongelukkig of wandel ik er van weg.
Het is een vicieuze cirkel. Zo lang ik niet durf erkennen dat een fractie van mijn gelukkig-zijn ook wel eens zou kunnen afhangen van iemand anders, zal ik altijd blijven wegwandelen.
Nu nog een manier vinden om deze cirkel te doorbreken...

Gevoel

Ik heb het gevoel dat ik weg zak in een bodemloze put en er niet uit geraak.
Mijn benen zijn als elastiekjes, hoe hard ik ook probeer te trappen, ze bewegen niet en ik zak altijd maar dieper weg. Mijn vingers krab ik kapot op een ruw wand zonder houvast.
De mensen die mij het dichtst aan mijn hart liggen, staan rond deze put en lachen mij uit. Ze zeggen dat het mijn eigen schuld is.
En weet je wat? Ze hebben gelijk. Het is mijn schuld. Mijn domme schuld. Ik weet wat ik moet doen, maar heb de moed niet om het te doen, maar ook niet het geduld om de rit uit te zitten.
Kan iemand mij zeggen waar de nooduitgang is?

Verliefd

Ik ben verliefd. Ik beken, ik steek het niet meer onder stoelen of banken. Tot over mijn oren verliefd. Zaterdagnacht is de vonk definitief overgeslagen, hoewel ze al langer aan het smeulen was.

Het begon allemaal op een mooie winterdag in januari 1996. Daar start ons verhaal, maar het was een schuchtere start. Heel lang heb ik de relatie op afstand gehouden, er waren andere spelers in het spel.

Sinds 2 jaar is het contact steeds intensiever geworden. Het ging niet altijd van een leien dakje, we hebben meer dan eens op elkaar gevloekt. We leren elkaar beter kennen, zien niet alleen maar elkaars goeie kanten, maar ook de minpunten. Dit maakt het allemaal des te boeiender. Het leven is een avontuur en af en toe moet je al eens een zijstraatje durven nemen.

Nu wil ik me niet meer verstoppen, ik zou het over de daken willen schreeuwen.
Ik daar willen zijn waar mijn lief zich bevindt, daar willen wonen waar mijn lief zich bevindt.
Aan de anderen zou ik nog dit kwijt willen: het is niet omdat ik nu verliefd ben geworden op een ander dat ik jullie ooit zal vergeten. Jullie krijgen ook een speciaal plaatsje in mijn hart, maar vanaf nu staat Brussel toch wel op de eerste plaats. Voorlopig toch, want niks is voor eeuwig.

ex machina

Ondanks de inspanningen van verkrachte eenden, zelfs van eenden die niet zouden meegaan (dank u Tim, u bent een echt hunk, heb ik van “horen-zeggen”), zijn we er toch niet in geslaagd om tickets voor dEUS in Leuven te bemachtigen. *Zucht*
Gelukkig is er nog de wei en in het slechtste geval hangt er een vliegtuigticket richting Rome aan vast…

Vechten

Hoe lang duurt het nog voor de boel in mijn hoofd ontploft?

Ik ben geen vechtjas. Nooit geweest en zal het hopelijk nooit worden.
Over het algemeen durf ik van mezelf zeggen dat ik een vrij evenwichtig mens ben, hoewel sommige onder jullie daar anders over zullen denken. Ik kan meestal goed rationaliseren en relativeren. Of ten minste, ik probeer dat toch.
De laatste 2-3 jaren heb ik echter het gevoel dat er een deel van mij probeert te ontsnappen. Het is deel van mij dat geregeerd wordt door woede. Dit is geen gewone kwaadheid meer, dit is regelrechte agressieve en allesvernielende woede. Eerlijk gezegd heb ik zelf ook serieus schrik voor het moment dat dit alter ego zijn weg naar buiten vindt. Ik weet waartegen het zich richt, maar ik kan mezelf er niet toe brengen om het een stukjes en beetjes los te laten. Ik vrees dat als ik 1 keer de stop er uit trek, alles er onder hoge druk zal uitspuiten en de gevolgen zullen niet te overzien zijn. Gevolgen waar ik liever niet aan denk, gevolgen die ik nu nog niet onder ogen wil zien.

Where is the love

The Black Eyed Peas zongen het al enkele jaren geleden, maar ik begin het mij toch ook stilletjes aan af te vragen.



Wat is er mis met een man die zijn vriendin naar huis volgt zonder dat ze er om vraagt? Gewoon omdat hij liever met haar naar huis gaat dan alleen op café te zitten.
Wat doe ik fout als ik iets wil doen voor iemand die ik graag zie zonder dat dat een voordeel voor mij oplevert?

Liggen mijn verwachtingen dan werkelijk zo hoog als ik verlang naar de zekerheid van het weten dat mijn lief niet iedere griet die passeert zal meepakken alleen maar voor de sport?


Ik ben realistisch en volwassen genoeg om niet meer in eeuwige liefde te geloven. Niemand weet hoe je zal evolueren in de komende decennia en hoe sterk de relatie zal zijn om de onafwendbare stormen te overleven. Je kan niet beloven dat je voor eeuwig en 3 dagen iemand graag zal zien, dat is een belofte die je niet kan na komen. Maar ik kan wel hier en nu zeggen dat ik iemand graag zie en dat iemand anders me niet interesseert.


Noem me gerust naïef en romantisch, maar ik vind niet dat mijn verwachtingen zo ongeloofelijk hoog zijn dat ze niet na te komen zijn. Ik verlang geen eeuwigheid enkel een kleine zekerheid hier en nu.

Groen

Iedereen heeft wel eens last van het kleine groen beestje dat luistert naar de naam jaloezie. Ik dus ook en in 1 adem zeg ik er bij dat ik daar niet trots op ben.

Ik zal zelden jaloers zijn op materiële dingen. Hoogstens zal ik denken "Doemme, ik wou dat ik dat ook had", maar ik besef tegelijkertijd ook wel dat ik niet mag klagen met wat ik wel heb en mij dus niet moet blind staren op wat ik niet heb.
Anders zit het als mijn jaloezie volgt uit de wetenschap dat ik gekwetst zou kunnen worden. Dan klap ik dicht, ik neem afstand, ik sluit mij af voor de persoon die mij zou kunnen kwetsen. Niet de beste reactie, ik weet het wel, maar een overlevingsinstinct. Als ik dan achteraf gerustgesteld word, voel ik mij een domme gans vanwege die reactie. En ik voel me nog dommer als ik merk bij mezelf dat ik jaloers was op iemand die ik eigenlijk wel tof vind of dat ik misschien wel op de verkeerde persoon jaloers was.

Over het algemeen kan ik mijn jaloezie redelijk goed verbergen. Ik vind dit zo een slechte eigenschap dat ik niet wil dat iemand het ziet. Als het dan toch gebeurt, dan voel ik me betrapt, bekeken, in mijn blootje gezet (figuurlijk dan). Ik zou dan achteraf een aantal dingen kunnen zeggen ter verdediging, maar dat heeft dan nog weinig zin denk ik. Het kwaad is dan al geschied.

Zelfreflectie, het is een plezante hobby waar nooit een einde aan komt...

Slik

Porno actrices slikken. Gisteren heb ik ook geslikt, zij het dan in de figuratieve zin.
Wat ik dacht een gemakkelijk vak te zijn, is net iets anders uitgedraaid. De cursus is 193 blzn dik. Je mag daar dan wel 4 blz inleiding en 3 blz inhoudstabel aftrekken (kga niet zeggen wie dat ook mag doen, anders denken jullie nog dat ik iets te kort kom), maar het blijft dan toch nog wel een klepper. Een kleine aanpassing van het lettertype heeft er bovendien voor gezorgd dat er nog eens bijna 40 blz af mogen. Komt nog eens bovenop dat we heel de cursus van a tot z moeten kennen en niet 1 onderwerp er uit mogen nemen om examen over af te leggen. Ik heb zo het donkerbruine vermoeden dat dit allemaal dik tegen de sjokkedijzen is van de criminologen en advocaten in spe die in Hedendaagse Cultuurfilosofie gemakkelijke puntjes zagen.

Februari is bijna voorbij en ik moet dringend terug in een studieritme geraken. Gisteren toch al een kleine basis gelegd voor de paper over Richard Rorty en vandaag start ik met mijn dagboek voor Gezondheidspsychologie.
Ach ja, kzal der wel geraken en anders kan ik mezelf niet het verwijt maken dat ik het niet heb geprobeerd!

Nationale Meneer

Deze morgen hoorde ik een hoge meneer van de Nationale Bank zeggen dat de verhoogde prijzen misschien wel onaagenaam zijn voor de Belg, maar zeker niet ondraagbaar voor de meesten. Door de belastingverlagingen van de vorige regering valt het verlies aan koopkracht nog wel mee.

De prijzen voor voedingswaren zijn de afgelopen 2 jaar met 12% gestegen in de supermarkten. Hoewel mijn bruttoloon gedurende diezelfde periode met 6%, is mijn nettoloon met 2% gedaald. Belastingverlaging, hoezo? Vermindering van koopkracht? Absoluut!

Die nationale meneer verdient waarschijnlijk het 5-voudige van wat ik per maand op mijn rekening gestort krijg en hij voelt de prijsverhogingen dus ook niet zo hard. Naar mijn gevoel mag hij dan ook geen algemene uitspraken doen over zulke dingen.

Ik weet wel dat ik niet mag klagen: ben in relatief goede gezondheid, heb een dak boven mijn hoofd en kan zelfs maandelijks nog wat sparen, maar het is en blijft toch de eindjes aan elkaar knopen op het einde van de maand.

Vandaag

Vandaag, en enkel en alleen vandaag, wil ik in Saudi Arabië wonen... Daar is Valentijn ten minste verboden!

Mijmeringen

Tijdens mijn zoektocht naar mijn woordenboek Nederlands-Engels op zondagavond, vond ik een heleboel foto's uit de oude doos. Het woordenboek kon me heel even gestolen worden en ik heb een toch door Memory Lane gemaakt. Foto's van mezelf tussen 0 en 18 jaar, foto's van mensen die al lang niet meer leven of foto's van mensen die nog wel leven maar die ik al meer dan 20 jaar niet heb gezien. Ben zelfs liefdesbrieven van mijn allereerste "echte" lief tegen gekomen.
Als ik die foto's zie, zou ik kunnen denken "vroeger was toch alles beter en simpeler", maar niets is eigenlijk minder waar. We vergeten alleen dat ons leven toen ook gecompliceerd was en we onthouden enkel de goei dingen.
Het was vroeger niet beter, het was gewoon anders (en ik had minder rimpels toen).

:-(

Het verdict is dus gevallen en ik kan jullie zeggen dat ik niet tevreden ben. Helemaal niet tevreden.
Psychologie wist ik dat ik daar ondermaats had gepresteerd. Geschiedenis der godsdiensten daarentegen was niet super fantastisch, maar in mijn ogen toch wel een 10 waard en geen 9.

Dit zijn de punten op een rijtje (dit spaart mij een stuk of 4 smsjes):
- Psychologie: 6
- Geschiedenis der Godsdiensten: 9
- Ethiek: 15
- Politicologie: 18

2 dingen die ik eigenlijk al wist, komen hier naar voren:
1) 4 vakken op 1 semster is te veel. Tenzij ik een wilde weldoener vind die in mijn onderhoud kan voorzien, zal ik mij in de toekomst beperken tot maximum 3 vakken per semester.
2) Politiek en ethiek zijn blijkbaar meer my cup of tea (eigenlijk wist ik dit al een jaar of 15, sinds leerkracht uit de middelbare school mij aanraadden om de politiek in te gaan of ik een afstudeerprijs won voor een eindwerk over 1 of ander ethisch onderwerp won)

Ik geef toe, ik ben zwaar teleurgesteld in mezelf. De verleiding om te stoppen is zeer groot, ik zal er nog eens zeer hard over moeten nadenken.

Er zijn zo van die dagen....

...dat ik gewoon niet wakker wordt.
Shampoo op mijn washandje, tandpasta om mijn haar te wassen en een tas thee in de ijskast zoeken.

Het was mij al heel snel duidelijk, ik had nog in bed moeten liggen...

Meter

1 meter = 100 centimeter = 1000 milimeter
Maar er zijn meters die oneindig veel verder strekken, oneindig veel langer duren.

Vandaag werd ik officieel gevraagd om meter te worden van het eerste kindje van Sanne en Kriss.
Ik kan niet beschrijven hoe gelukkig dit mij maakt, hoe vereerd ik ben, hoe trots ik nu al ben op kleine Babouche of kleine Kwatta. Daarvoor schieten woorden te kort.
Het enige dat ik kan zeggen, is dank u voor het vertrouwen.

Spijtig wel dat bepaalde mensen er niet waren om dit moment met mij te delen.

Censuur

Wie denkt dat censuur in België anno 2008 niet meer bestaat, moet nog maar eens denken.

CD&V'er Ludo Helsen, een man die toch de sexuele revolutie in de jaren '60 als actieve mens heeft meegemaakt, vindt het nodig om de tentoonstelling rond de Fenomenale Feminatheek van Louis Paul Boon te schrappen. Zogezegd omdat het "artistieke gehalte" ondermaats is en deze collectie zedige en minder zedige vrouwenfoto's eerder thuis hoort in een literair museum dan in het Museum voor Fotografie.

Ik vind dit schandalig! Wie denkt Dhr. Helsen wel dat hij is, dat hij voor de rest van de bevolking mag beslissen wat artistiek ondermaats is en wat wel geschikt is voor onze gevoelige zieltjes???
Waar gaat de wereld naar toe als hypocriete katholieken gaan beginnen met zich te bemoeien wat er in musea mag getoond worden en wat niet?
Dit is een eerste stap, de volgende is dat bepaalde boeken niet meer verkocht mogen worden. Daarna is de muziek aan de beurt, er zullen enkel nog maar cd's met gregoriaanse gezangen en toespraken van de paus. Vergeet ook niet de cinema: enkel nog maar brave films, waarin niet gevloekt wordt en er zeker geen tetten in te zien zijn, laat staan een volledige sex scène.
Ik geef Stefan Brijs 200 % gelijk dat hij de Provinciale Prijs voor Letterkunde weigert om deze reden.

Beste politiekers, hou u eens bezig met het land te besturen en niet met het controleren van de burgers. Wij zijn perfect in staat om zelf te beslissen wat we mooi, lelijk of artistiek verantwoord vinden. En diegene die dat niet zelf kunnen beslissen, zullen ook nooit de moeite doen om naar zulke tentoonstelling te gaan kijken. Zij blijven liever mindless in hun zetel naar VTM gapen.

Voorbij

Het is weer voorbij, die mooie zomer... Welke mooie zomer???

Nee hoor, de eerste examenperiode van dit academie zit er voor mij op. Conclusie: 4 examens is gewoon te veel voor een full time werkende mens. Zoals een medestudente zei: "het moet nog plezant blijven". Uiteindelijk doe ik dit alleen maar voor de lol, alhoewel ik me de afgelopen wel dikwijls heb afgevraagd waarom ik dit mezelf aandoe.

Nog ongeveer anderhalve week wachten en ik heb de resultaten. Ik gok op een 7 voor Psychologie, 2 x een 10 en een 14.
In afwachting van dit verdict, gooi ik me de komende 2 weken terug op het sociale leven. Zo geraak ik misschien van mijn schuld gevoel af dat ik enkele vrienden serieus heb verwaarloosd in de voorbije 2 maanden. Bij deze al: sorry hè mannen ;-)

Onrust

Ik wil weer eens weg, weg, weg.
Mijn leven over een totaal andere boeg gooien. Ander werk, andere stad, ander land. Of gewoon alles opgeven en de wereld rondtrekken.
Tot ik me weer realiseer dat ik dat allemaal gewoon niet durf.

Het is land geleden, maar ik voel de onrust in mij weer eens de kop op steken.

Oei

Wegens te hard voor mijn medemens, heb ik het vorige bericht over deredactie.be verwijderd.

Een welgemeende sorry aan iedereen die ik hierdoor gekwetst heb.

Bazen

Soms zijn bazen nog de kwaadsten niet. De mijne heeft alleszins deze week al goede punten bij mij gescoord door er op aan te dringen dat een interne cursus moest verzet worden omdat ik examen moest gaan afleggen.
Het voelt fijn aan dat je baas zo achter je studies staat...

Langs de andere kant zijn er dan weer de mindere kantjes van sommige collega's. Iemand in een vertrouwensfunctie die duidelijk niet weet welke informatie ze voor zichzelf moet houden. Een andere collega die deze informatie gebruikt in wat lijkt op een poging om jaloers te maken.
Vrouwen! *zucht*

Zot

Wie gaar er nu met dit guur winterweer 2 dagen na elkaar lopen? Door regen, wind en kou... Wij dus!
Geen winterstop voor ons. Het vooruitzicht op een strak en afgetraind lijf houdt ons recht.

Ach ja, dat lichaam is mooi meegenomen, maar het is me veel meer waard om gedurende 20 minuten even te stoppen met piekeren en mijn kas op te fretten uit onzekerheid. Het is uiteindelijk alleen maar in de film dat Casanova kiest voor the girl next door (die er nog altijd 1000x beter uit ziet als ik). In het echte leven gebeurt dit niet.

Eenvoud

Soms is eenvoud zo mooi dat het je gewoon naar de keel grijpt...

http://www.youtube.com/watch?v=bWA8hw2d2DM
http://www.youtube.com/watch?v=jc3ZAs17uAg

Let niet op de filmpjes, maar luister naar de muziek en laat je meevoeren...

Oud

Damn, ik word oud!!! Dat bedacht ik me deze week. Deze bedenking kwam er niet omdat ik tegenwoordig de vookeur geef aan een rustig weekend thuis met een goeie film op tv of omdat ik liever met vrienden in een café zit waar we nog iets kunnen zeggen. Dat café-bezoek mag al dan niet voorafgegaan worden door een fijne maaltijd in een gezellig restaurant. Wie me 6-7-8 jaar geleden had gezegd dat ik van zulke dingen zou kunnen genieten, had ik regelrecht een ticket naar de Geel gegeven. Toen was ik er nog van overtuigd dat ik geen enkel feestje mocht missen en dat ik vooral op ieder feestje de laatste moest zijn om naar huis te gaan.

Niets van dat alles dus. De oorzaak van de bedenking was de bekendmaking van de eerste namen voor TW Classic en ik dacht "Wanneer start de ticket verkoop???", onmiddellijk gevolgd door de gedachte "Damn, ik word oud".

Ik associeer dit 1-dags-festival vooral met 40-ers in hun midlife crisis die nog eens uit de bol willen gaan, maar dan wel op een rustige en ge-organiseerde manier. En liefst niet met al te luide muziek. Ze willen ook liefst 's avonds in hun eigen bedje liggen, vandaar dat TW Classic maar 1 dag mag duren. Ze hopen ook op mooi weer. Das natuurlijk een mooie bijkomstigheid voor een dagje muziek in open lucht, maar ze wensen dit vooral omdat ze liever niet hebben dat hun mono volume wagen of chique 4 x 4 in het slijk van de parking-wei komt te staan.

De affiche van TW Classic voor 2008 zal een lichte teleurstelling zijn voor een publiek dat vindt dat Clouseau al geen pop muziek meer is.
The Police mag afsluiten. Ik was weliswaar om hun hoogtepunt bewust mee te maken, maar ik heb in mijn pubertijd die schade wel ingehaald. Al moet ik wel toegeven dat de muziek van The Police voor mij onlosmakelijk verbonden is met een jongen die kuste alsof hij een mixer was. Tja, ik was jong en wist niet beter. Vervolgens: The Scabs. Aaaahhhh, puur jeugdsentiment. Samen met The Sister of Mercy het meest gedraaide cassetje in mijn walkman (tja, ik stam nog uit het pre-MP3-era) tussen mijn 16e en 17e levensjaar. Toch vermoed ik dat The Scabs beter tot hun recht komen in een zaal dan op een groot podium voor een kolossale wei. Last but not least werd Iggy Pop and the Stooges aangekondigd. Weeral van lang voor de tijd dat mijn muzikale bewustzijn zich begon te ontwikkelen, maar dankzij de heimelijke crush voor de hunk van de klas (een dronken nachtelijke boottocht van Dover naar Calais is een levendige, zij ietwat wazige, herinnering met I wanna be your dog als soundtrack) heb ik deze groep een beetje leren kennen en appreciëren.

Al bij al 3 groepen waarvoor ik zou overwegen om mij tussen de gezapige middelbare leeftijd te bewegen. Helaas voor mij valt TW Classic vlak voor de examens en bovendien geef ik toch wel de voorkeur aan de rock versie van enkele weken later. En om helemaal eerlijk te zijn, ik ben toch wel al een beetje aan het aftellen naar het eerste weekend van juli ook al weet nog niemand (behalve dan den Herman zelf) wie er volgend jaar op de affiche zal staan.

Vies

Wist u dat wij, mensen, over ganglioncellen beschikken? Ik niet... tot vandaag. Door hun naam vind het ik het maar vieze celletjes lijken, maar in feite zijn ze toch wel nuttig. Ganglioncellen staan als knooppunten in verbinding met de visuele hersenschors en staan gedeeltelijk in voor veranderingen in lichtintensiteit en kleur.
In mensentaal: ze zijn verantwoordelijk voor sommige optische illusies, zoals bijvoorbeeld het rooster met zwarte vlakken en witte lijnen en waar je op de kruispunten grijze bolletjes ziet. Al bij al geen slecht prestatie voor cellen met zo een vieze naam.

Voor wie het zich zou afvragen, dit komt uit de cursus "Inleiding tot de psychologie". Om te weten te komen wat deze cellen in feite met psychologie te maken hebben, zal ik nog een cursus "Psychologie voor gevorderden" moeten gaan volgen...

PS: voor wie meer optische illusies en hun verklaring wil: http://www.michaelbach.de/ot/

Weg

Ik weet met mezelf geen blijf.

Het overheersend gevoel: schrik. Schrik dat ik iets verkeerd zal doen of zeggen. Schrik dat alles zal veranderen. Schrik dat ik alles zal kwijtraken als het verandert.
Machteloos voel ik mij. Machteloos omdat ik niets kan doen.
Kwaad ben ik ook. Egoïstisch kwaad. Waarom wordt dit mij aangedaan?

Daarom kruip ik vanavond vroeg onder de wol, met mijn donsdeken tot ver over mijn oren. Ver weg van de boze buitenwereld. En ik word enkel nog maar wakker als morgen de zon schijnt.

Een mooie zomerdag

Een mooie zomerdag in juli (het was dus zeker niet in 2007). 2 vriendinnen trekken voor een daje pretpark naar Bellewaerde, nabij Ieper. Bij hen zijn het zoontje en het zusje van 1 van de vriendinnen. Na een dagje plezier, zoeken ze nog iets om te eten op de markt van Ieper. De afsluiter van een geslaagde dag.

Waar ze die dag niet bij hebben stilgestaan, is dat op die plaats, nu bijna 90 jaar geleden, een uiterst geweldadige oorlog werd uitgevochten. Vele jonge soldaten hebben daar gevochten voor de vrijheid die wij nu als normaal beschouwen. 90 jaar na het einde van de oorlog is ons leger nog steeds de rommel aan het opruimen. Piepjonge ventjes van amper 18 jaar hebben 100 dagen in de loopgraven gelegen, honger en kou lijdend. Er was hen beloofd dat ze tegen kerstmis terug thuis zouden zijn. In werkelijkheid hebben ze kerstmis met de vijand gevierd. Een kleine, zeer korte, plaatselijke wapenstilstand op een dag waarop we iedereen vrede toewensen. Vriend en vijand vierde die avond samen kerstmis. Het missen van familie en vrienden voelt aan beide zijdes van de frontlinies hetzelfde. De volgende dag schoten ze elkaar terug aan flarden. Getraumatiseerde soldaten werden door hun eigen mensen geëxecuteerd wegens lafheid. Shellschock was toen nog niet gekend. Veel mensen hebben WO I niet overleefd, maar 1 had het niet mogen overleven, een klein mannetje genaamd A. Hitler. Was hij toen maar geraakt door een rondvliegend projectiel, de wereld had er nu misschien anders uitgezien.

We staan er eigenlijk veel te weinig bij stil, maar we zouden dankbaar moeten zijn voor de luxe waarin we vandaag leven. Ons leven had niet hetzelfde geweest als de "slechten" hadden gewonnen.

Grmbl

Gisterenavond wekker vergeten af te zetten (1 van de 2) en deze morgen om 6h15 door bi-bi-bi-bip wakker geworden. Grmbl, weet dat ding dan niet dat het zaterdag is?!? Ik behoor niet tot die mensen die voor hun plezier de wekker heel vroeg zetten op hun vrije dag enkel en alleen om te kunnen genieten van het feit dat ze verder mogen slapen.

Btw, het is vandaag wereld-AIDS-dag. Als we nu eens, bij wijze van solidariteit, allemaal 1 dag HIV besmet zouden zijn? En we hebben nog steeds geen regering. Wil iemand die meisjes van CDH en de jongens van NVA eens met de koppen tegen elkaar kloppen?

Groot

Als kind hoor je regelmatig mensen zeggen "Amai, jij bent groot geworden". Logisch ook, kinderen groeien nu eenmaal en als je een kind in lange tijd niet hebt gezien, dan zijn ze ook ineens groot geworden.

Nu, als kind had ik al een hekel aan die uitdrukking. Ik wist nooit hoe ik er op moest reageren, dus hield ik het maar bij een verlegen lachje.
Degoutanter wordt het als je als volwassenen (en volgens de wet ben ik dat toch al een jaar of 15) ook te horen krijgt dat je groot geworden bent. Ja hallo, wat denken die mensen wel? Dat ik eeuwig 10 jaar zou zijn gebleven? (als het aan mij had gelegen, was dat nu wel zo, maar helaas...). Ik heb het verlegen lachje geruild voor een ander antwoord, namelijk "ja, ja, groeien doe ik niet meer, tenzij in de breedte".

Jean, ge waart ne reus!

Best vrienden,

Wij zijn hier bijeen met de schaakwereld om afscheid te nemen van onze vriend Jean Janssens.

Hij stond mee aan we wieg van schaakkring Moretus. Helaas zullen wij hem missen tijdens de naderende viering van het 50 jarig bestaan van de kring.
Jean ijverde van in het begin voor een pluralistische vereniging waarin alle strekkingen en standen zich goed zouden voelen. Hij is daar zonder meer volledig in geslaagd.

Hij stond mee aan de wieg van de VSF toen de politieke leiders een splitsing van de Nationale Bond opdrongen. Hij had een groot aandeel in de vorming van de huidige structuren die door elkeen aanvaard worden omdat Jean zich goed kon inleven in de visie van anderen en daar ook rekening mee hield.
Deze eigenschap, of liever het ontbreken ervan, is vandaag actueler dan ooit en vele prominenten mogen Jean Janssens als voorbeeld nemen. Ik weet zeker dat hij deze lof verdient en zou geapprecieerd hebben.

Niet alleen de leden van schaakkring Moretus waarderen zijn inspanningen.

Chris Ghijsels, voorzitter van de KBSB, zegde het als volgt:

" Ik herinner me nog goed mijn eerste stappen in het bestuur van de VSF (als afgevaardigde van de liga Oost-Vlaanderen) toen Jean met veel natuurlijke autoriteit en wijsheid de voorzitterspost bekleedde. In de daaropvolgende jaren heb ik hem leren kennen en waarderen als een bijzonder warme en dynamische persoonlijkheid, die het schaken en de schakers in Vlaanderen (en zelfs ruimer in heel België) decennialang enorme diensten heeft bewezen. Een geboren optimist, die o.m. dankzij zijn grote diplomatieke kwaliteiten, zijn relativeringsvermogen en empathie en zijn altijd aanwezig gevoel voor humor heel wat potentiële en reële crisissen in ons schaakwereldje wist te bezweren."


Mitchel Varendonck Oud-secretaris KBSB vzw en Liga Antwerpen vzw formuleerde het als volgt:

"In de mate dat ik Jean gekend heb, zowel binnen het bestuur van Liga Antwerpen als binnen de KBSB waar hij zowel mijn voorganger als secretaris was, moet ik toegeven dat zijn wijze raad op vele punten uitwegen heeft geboden.Een aimabel man die steeds bereid was mensen te helpen, iemand die een luisterend oor had ook. Een voorbeeld waarbij ik steeds bij terecht kon; de talloze keren dat ik hem gebeld heb, een steun en een toeverlaat in vele moeilijke omstandigheden...Helaas is Jean niet meer: missen zullen we hem zeker."

Deze heren hebben het mooi gezegd maar degenen die Jean van heel nabij kenden, drukken het kernachtiger uit:


Jean, ge waart ne REUS!

Theo Lavet

Grenzen

Van kindsbeen af doen wij niets liever dan onze grenzen opzoeken, aftasten en soms ook wel overschrijden.

Als peuter of kleuter probeer je uit te vissen hoe lang je moeten huilen, zagen of stampevoeten vooraleer mama of papa je dat ene speelgoedje wil kopen in de supermarkt.
Als puber zoek je je eigen weg in de wereld en daarbij hoort natuurlijk het op de proef stellen van ma en pa's zenuwen/geduld door de opgelegde regels stuk voor stuk te buigen, te rekken en soms gewoon te verbreken.
Ook volwassenen spelen graag met grenzen. Sla er eenders welke pop-encyclopedie op na en je komt genoeg fatale voorbeelden tegen van mensen die wil kijken tot hoe ver ze konden gaan met legale of illegale drugs.

Als 2 volwassen mensen elkaars grenzen verkennen, lijkt dat veel op een spelletje. Ze dansen, bij wijze van spreken, om mekaar heen, leggen hun eigen territorium vast en tasten voetje voor voetje af waar de grens van de andere ligt. Iedere keer gaat het spel een stapje verder. Tot op een gegeven ogenblik 1 van de 2 partijen zich terugtrekt omdat het te gevaarlijk wordt. Je voelt dan intuïtief aan dat als je nog een stap verder zou gaan, de gevolgen catastrofaal zouden zijn, want als je die laatste grens overschrijdt, kom je terecht in een soort niemandsland. Een onzichtbare plaats, ruimte waar voor het vervolg nog geen afspraken gemaakt zijn. Of net afspraken die je niet helemaal liggen. Hoe groot het verlangen ook is om er over te gaan, hoe rotsvast je er ook van overtuigd mag zijn dat er oplossingen bestaan voor de problemen die voortvloeien uit het overschrijden van de grens, je gaat er toch niet over. Uit schrik voor de gevolgen.

Een mens heeft nu eenmaal grenzen nodig en het is heel plezant om ze af te tasten, maar de menselijke overlevingsdrang zorgt er meestal voor dat je de grens niet overschrijdt. Net zoals je niet van zo maar van een bergricheltje richting diepte stapt.

Champingon

Normaal gezien koop je champignons in de supermarkt. Ze liggen daar mooi verpakt in pakjes van 250 of 500 gr. Heel lekker in een sausje dat over de kippenfilet wordt gegoten.

Ik zei dus "normaal gezien", want vandaag vond ik een prachtexemplaar in 1 van plantenbakken. Ik moet zeggen, het was even verschieten (het is dan ook bijna Halloween). Mijn champignon had zich genesteld tussen de wortels van 1 van de 2 ficussen (of is het meervoud van ficus misschien fici?). Champignons worden gekweekt op vochtige kalkgrond, bij voorkeur in grotten, maar de mijne veegde duidelijk zijn wortels aan deze voorwaarden. Ik heb eerst gecontroleerd of er geen deurtje in zijn stam zat, hij was immers groot genoeg om een kleine kabouter van een degelijke woning te voorzien, maar dat was dus niet het geval. Ik heb hem dan maar verwijderd en nog eens flink bewonderd en mezelf afgevraagd of hij misschien wel eetbaar zou zijn. Nee, ik heb het niet uitgeprobeerd (had ik wellicht beter wel gedaan, het zou er misschien voor gezorgd hebben dat ik de cognitieve psychologie iets beter snapte). Na de bewondering heb ik hem dan maar in de vuilbak gekieperd.

Hopelijk volgt er nu geen champignonnen-plaag. Alhoewel... als die plaag ook kaboutertjes met zich meebrengt die de afwas en de strijk voor hun rekening nemen, kan dat ook wel handig zijn...

Jas (zonder bont)

Ik beken, ik heb een schandalig dure jas gekocht, but I love it soooooo much. Ok, vergeleken met mensen die gewoonlijk 4-500 euro aan een jas uitgeven, heeft de mijne peanuts gekost, maar toch...

De jas is eigenlijk het resultaat van een impulsieve aankoop. Dat komt er van als je met een dierbare vriending een nieuw winkeltje binnestapt en daar een mooie jas ziet hangen die eigenlijk niet gepland was in het winkelbudget. De lieve vriending moedigt mij aan om de jas toch eens te passen, gewoon voor fun. Het moet gezegd worden, de jas was nog even mooi als ik hem aan had. De behulpzame vriendin zegt dan 1 woord: KOPEN!!! 5 minuten later stond ik dus op straat met een prachtige jas.

Even was Antwerpen in mijn verbeelding veranderd in NY en was ik Carrie Bradshaw. Ik geef toe, eigenlijk wel een heerlijk gevoel.

Bontjas of haardos?

Urbanus zong "ik hou niet van madammen met nen bontjas". Ik zing "Ik hou niet van kappers met scharen en mouskes en gel en lak en...".



Ik ben dus nooit een grote fan geweest van Albertooooo en zijn collega's.

Eerst en vooral heb ik niet graag dat iemand met mijn haar speelt. Er zijn maar 2 mensen die dit voorrecht genieten en dat is mijn moeder en mijn lief, als hij het vertrouwen waard is ten minste. En zelfs deze mensen moeten hier al na een minuut of 10 mee ophouden. Ik weet niet waar dit vandaan komt, ik weet wel dat ik als kind ook al niet graag had dat vriendinnetjes mijn haar borstelden of er vlechtjes in legden.

Een tweede reden waarom ik niet om de 2 weken bij de kapper ben terug te vinden (buiten dat het natuurlijk schandalig duur is), is dat ik eigenlijk nooit content ben met wat deze mensen met mijn haardos aanvangen. Ze zetten mijn haar alle kanten uit met gel en lak in de ijdele hoop dat deze producten mijn eigenzinnige krollen in bedwang zullen kunnen houden. Gewoonlijk duurt dit welgeteld 30 minuten en dan zegt mijn haar "FOERT!"

Maar nu.... Nu ben ik voor de eerste keer tevreden bij de kapper buiten gekomen. Mijn van nature uitbundige lokken worden aangemoedigd om er warrig uit te zien en dit komt mijn gehele wezen ten goede blijkbaar. Er zit zelfs een vamp-achtig iets op dit moment in mijn coupe. En reken maar dat ik daar tevree mee ben. Het wauw-effect streelt mijn ego. Voor de eerste keer merk ik dat mannelijke café gangers mij meer dan 1 blik gunnen en zelfs de mannelijke collega's ontgaat de metamorfose niet.

Dus voor al diegene die eens van kapsel willen veranderen, maar niet goed durven: DOEN! :-)

Terug naar school

Dit is een zinnetje dat je als kind graag hoort (ik toch) tot je de puberteit bereikt en toch met lichte weerzin op 1 september je rugzak neemt en terug in de schoolbanken kruipt.
Vandaag was het voor mij zo ver, de eerste les van het nieuwe academiejaar.
Iedere eerste les van een nieuw vak is voor mij een wervestorm van gevoelens en paniek is het overheersende gevoel.
Het begint met een licht ongerustheidsgevoel: "ga ik er wel op tijd geraken???". De weg van Antwerpen naar Brussel loopt niet altijd over een leien dakje, maar over het algemeen slaag ik er toch in om de klus in een uurtje te klaren.
Daarna komen de paniekgolven:
Eerste paniekgolf: waar vind ik het dichtsbijzijnde toilet? Combineer een litertje water met een uurtje autorijden en je krijgt een overvolle blaas tegen dat je ter plaatse bent.
Tweede paniekgolf: waar is in hemelsnaam het lokaal waar ik moet zijn. Mensen die de VUB kennen, kunnen beamen dat het daar een echt doolhof is. Als ik weer eens in een nieuw lokaal moet zijn, is het altijd bang afwachten of ik wel in het juiste zit. Het is altijd geruststellend om bekende gezichten te zien, maar dat is zelden het geval in een eerste les. Bovendien ben ik gewoonlijk als eerste ter plaatse en moet ik nog een half uur zitten zweten vooraleer de verlossing komt.
Derde paniekgolf: de leerstof is altijd meer dan ik verwacht en ik vraag me dan ook altijd af hoe ik het allemaal voor elkaar zal krijgen. Tegen eind december zal ik weer tot laat in de avond moeten doorwerken om alles gelezen en samengevat te krijgen en dan heb ik nog niets geblokt.
Vierde paniekgolf: bij discussies tijdens de les valt het me op dat mijn medestudenten beter op de hoogte zijn over de stof en dat ze meer relevante bagage meedragen die ze dan ook onmiddellijk in verband met de leerstof kunnen meebrengen. Terwijl ik nog zit na te denken over particularisten en universalisten, sleuren zij er al godsbeelden bij. Op dit moment gaan mijn hersenen in overdrive en beginnen zij zwaar te protesteren.
En dan komt de verlossing: HONGER! Uit ervaring weet ik dat als het hongergevoel de kop begint op te steken dat het einde van de les nabij is. Tijd dus om via het dichtsbijzijnde toilet naar de auto te spurten waar bokes op mij liggen te wachten.
De honger is ondertussen zo groot dat ik snel mijn boterhammetjes verorber met als gevolg de hik over heel de brusselse ring.

Nog 3 keer en ik heb alle vakken van dit semester voor de eerste keer achter de rug. Vanaf dan wordt het een beetje meer routine...

Nieuws

Het is lang geleden, maar het laatavondjournaal staat nog eens op. Ik zit er weliswaar met mijn rug naar toe (een laptop is toch iets handigs, vooral als je hem altijd op dezelfde plaats laat staan), maar ik heb voldoende aan enkel het geluid.
Er zijn 3 items die mijn aandacht trekken:
* Het proces Vantemsche: Hans Vantemsche schoot vorig jaar 3 mensen neer in hartje Antwerpen, waarvan eentje het overleefde. Heel de stad en omstreken was in shock van deze gebeurtenis, die zo kort na de moord op MP3-Joe plaatsvond. Deze week begon het proces voor Hans Vantemsche en ik zou niet graag in de jury zitten. Onlangs las ik een artikel dat de jeugd van de Hans beschreef en vrienden, schoolkameraden en vooral familie hebben hem altijd een zachtaardige jongen gevonden. Wat kan in hemelsnaam tot gevolg hebben dat zo iemand de trekker overhaalt en een klein meisje, haar oppas en een toevallige voorbijgangster neerknalt.
* Een 18 jarige jongen uit Hasselt is in Amerika vrijgelaten na een verblijf in de gevangenis van 2 maanden. Hij werd verdacht van pedofilie omdat hij een chat vriendinnetje ging opzoeken waarvan hij dacht dat ze 16 jaar was. In werkelijkheid was ze slechts 13. Hij had haar nog niets eens aangeraakt en toch was hij al verdacht. Ik hoop dat de rechter dat meisje eens goed haar levieten heeft gelezen. Als je al zo achterbaks bent als je 13 bent, wat gaat dat geven als ze een volwassen vrouw is. Ik zou niet graag haar vriendje of haar echtgenoot zijn.
* Een student uit Leuven is opgepakt wegens het verspreiden van kinderporno. Ze zouden hem eens voor die rechtbank in Amerika moet brengen. Ok, als student moet je een centje bijverdienen om je studentenleven te kunnen volhouden, maar er moeten toch meer legale manieren zijn? Begin des noods met een weed plantage, dan doe je nog iets voor het milieu ;-).

En ah ja, voor ik het vergeet: we hebben nog steeds geen regering. Zou het nog voor dit jaar zijn of zal Leterme eindelijk tot de jaren van verstand komen en de handdoek definitief in de ring gooien. Hij kan het regeren maar beter overlaten aan mensen die er geschikt voor zijn.

Gestolen

Een min of meer onverwacht half dagje verlof op woensdagnamiddag, zeer zeker onverwacht mooi weer. Meer heeft een mens niet nodig om te denken dat er toch nog zoiets bestaat als vrijheid. Of toch ten minste een gevoel van vrijheid.
Terrasje doen met de snoet in de zon, thuis wat rommelen, shoppen of gewoon een slaapje doen, het maakt niet uit. De idee dat je die dingen kan doen terwijl je collega's zitten te zwoegen, is buitengewoon fijn.

Tenen

Sommige mensen zouden er beter aan doen om hun tenen in te trekken want ze zijn te lang (de tenen dan, niet de mensen).
Het moto "de verwachtingen van de klant overtreffen" is zeker lovenswaardig en het nastreven waard, maar het maakt de klant, en zo ook de mens achter de klant, verwend.
Ik geef het toe, ik kan zeer kort af zijn. Zeker in tijden van slaapgebrek (mijn eigen schuld), minder goede gezondheid (schuld van de vieze microben in mijn lichaam) en diverse zorgen (al dan niet werk gerelateerd). Ik weet wel dat ik begrip moet kunnen opbrengen voor een ander zijn/haar waarheid, maar er zijn grenzen. Een stoel wordt vervangen, de oude vliegt in de vuilbak. Dat heeft voor mij niets met weten of kennis te maken, maar met puur gezond verstand. Maar je verschuilen achter iets "niet weten" is pure gemakzucht. Daar krijg ik het dus van op mijn heupen en zeggen de mensen mij dat ik kort sta.
In het midden staan tussen 2 partijen die zagen en niet van hun standpunt willen afwijken, is allesbehalve makkelijk. Tja, diegene die mij dan op een slecht moment treft, krijgt de volle laag.
Maar o wee als ik iets durf zeggen over andere mensen, dan ben ik diegene vol onbegrip. Ik moet mij maar in iedereen kunnen inleven en mag dus niet oordelen.
Een mens zou voor minder kluizenaar worden.

Grappig

Hoewel het leven over het algemeen suckt, was er deze week toch een grappig moment.
Het nieuws berichtte over de anti-islam betoging in Brussel en hoe Filip De Winter en zijn kompanen werden opgepakt door de politie. Zij protesteerden tegen hun administratieve arrestatie op een hardhandige manier en de politie pakte hen even hardhandig aan. De kopstukken van het VB begonnen hardop te huilen dat deze harde aanpak onrechtvaardig was en zouden klacht neerleggen tegen de agenten. Hoe ironisch kan het leven niet zijn? De mensen die het hardst roepen dat de politie hard moet optreden tegen de criminelen (vooral diegene zonder een blank velletje), ondervinden nu wat het is op zo te worden behandeld.
Ik geef eerlijk toe, ik moest toch wel hardop lachen toen ik het bericht hoorde. Als ik die flik had geweest, ik had nog eens een extra hard schop tussen hun ribben geplaatst.

Verantwoordelijkheid

Er zijn zo van die mensen die iedere verantwoordelijkheid proberen te ontlopen en daar meestal nog in slagen ook.
Ze nemen nooit hun verantwoordelijkheid op voor het werk dat ze doen. Als er iets mis loopt, is het nooit hun schuld. Er is altijd wel iemand anders die iets verkeerd heeft gedaan. Typisch is ook dat deze mensen nooit van iets weten en ze slagen er altijd in om beslissingen in andermans schoenen te schuiven. Maar als er dan eens iets leuk vast hangt aan het werk dat ze doen, staan ze wel op de eerste rij om daar op in te gaan. Omdat zij zogenaamd "er alles van af weten". Mijn haar gaat er van recht op staan, maar helaas is het zeer moeilijk om ze te ontwijken. Ik zal er mee moeten leren leven en af en toe eens in mezelf moeten grommen *gggrrrrrr*.

HP7

Nee hoor, niet het nieuwste model printer van het overbekende merk, maar het 7e en laatste deel van de Harry Potter reeks.
We hebben er lang op moeten wachten, 2 jaar om precies te zijn. Vorige maand was het dan zo ver, de HP fans zouden weten of hun held al dan niet zou dood gaan door toedoen van de door en door slechte Voldemort.
Met enige vertraging had ik dan ook eindelijk mijn eigen exemplaar. Gedurende 3 weken heb ik heel bedachtzaam ieder nieuwsje rondom dit boek ontweken. Ik wou onder geen beding weten hoe het afliep voor dat ik de laatste pagina van dit boek omsloeg.
Hoewel het kinderboeken zijn, heeft deze reeks mij vanaf het eerste boek in de ban gehouden. Zoals het een echte page turner betaamt, kon ik bij ieder boek niet snel genoeg aan het einde zijn om daarna heel veel spijt te hebben dat ik het zo snel had gelezen.
Deze keer had ik dan toch mijn les geleerd, slechts 2 hoofdstukken per dag had ik mezelf opgelegd. Dat heb ik toch min of meer kunnen aanhouden, waardoor ik er iets langer over heb gedaan om het uit te lezen. Maar ik heb er des te meer plezier aan gehad. Uiteindelijk is het doek over de Harry Potter saga gevallen vorige week in de nacht van vrijdag op zaterdag. Het was spannend, mijn zakdoeken lagen al klaar om de tranen voor de dood van het hoofdpersonage op te vangen. (zij die het boek nog willen lezen en niet willen weten hoe het afloopt, stoppen nu best met lezen) Er was toch wel een beejte verbazing dat het toch nog goed afliep. Zoals een volleerd Hollywood schrijfster had JK Rowlings er voor gezorgd dat het een happy end werd. Harry Potter gaat dus niet dood en krijgt zelfs 3 kinderen, uiteraard ook allemaal witches en wizards. De schrijfster had van in het begin gezegd dat er maar 7 boeken zouden komen en door de lezer een blik te gunnen in de toekomst heeft zij er dan ook voor gezorgd dat er niet onmiddellijk nieuwe boeken in deze reeks hoeven te komen, maar als ze ooit in geldnood komt te zitten, kan ze er nog altijd een vervolg aan breien.

Toeschouwers

Sommige mensen, hoe chique en beschaafd ze er ook uit zien, hebben totaal geen respect voor hun medemens!
Tijdens het simmen voor een demo-oefening vandaag werd ik op een ziekenwagen brancard getild. Op zich is dit niets speciaal voor vosjes en ook de hulpverleners van dienst zijn hierop getraind. Omdat er nogal veel hulpverleners in de buurt waren en iedereen zijn steentje wou bijdragen, hebben ze met mij met 4 of 5 mensen op deze brancard gelegd. Blijkbaar vond een heerschap uit het publiek het nogal grappig om volgende zin uit te roepen: "Het slachtoffer zou beter wat vermageren!" Ik weet dat ik niet tot de magersten van de wereldbevolking behoor en ik heb vlees op al de juiste EN verkeerde plaatsen, maar om zoiets te roepen naar iemand die je helemaal niet kent, vond ik beneden alle peil. Zijn vrouw, heel chique uitgedost, beladen met allerlei echte of fake juwelen en met een zonnebank oranje kleurtje, vond het allemaal heel grappig. Persoonlijk vond ik het iets minder grappig.
Toen achteraf bleek dat deze meneer geen aanstalte maakte om zich te komen verontschuldigen, heb ik hem een paar kwaaie blikken toegeworpen. Hij heeft toen wijselijk besloten om het hazenpad te kiezen, met zijn oranje vrouw in zijn kielzog.

True Romance

Ik mis je
Nog steeds

Minder = meer

Soms kan heel simpel veel beter zijn dan heel uitgebreid en luxueus.

Veel heb je niet nodig voor een geslaagde avond: een ondergaande zon, een tribune om van de zonsondergang te genieten, wat lekkers om te drinken en te eten en goed gezelschap. De Poolse entertainers die wilden bbq'en maar uiteindelijk frietjes hebben gegeten, zorgden voor meer dan 1 vrolijke noot gedurende de avond.

De laatste uren van mijn 32-jaar-en-366-dagen-verjaardag was een succes.

Fight or Flight

Iedereen heeft het oerinstinct "Fight of Flight" in zich. Terugvechten of vluchten. Het steekt de kop op als de mens zich bedreigd voelt door een situatie of door een ander dier. Het stamt uit de tijd dat wij ons nog moesten verdedigen tegen allerlei dieren die veel sterker waren als de mens. Ofwel probeerde je de bedreiging te bevechten met het risico dat je er zelf aan ten onder ging. Ofwel vluchtte je en had je een kans op overleven.
In onze moderne westerse samenleving heb je niet veel bedreigingen meer die je je leven kunnen kosten (als je even geen rekening houdt met allerlei ziektes, het verkeer op de baan of de vervuiling). Toch zit dit oerinstinct nog steeds in ons.
Persoonlijk ben ik meer het flight-type. Ik zal niet gauw terug vechten, integendeel. Als ik mij bedreigd voel door iemand of iets, zal ik eerder wegstappen dan de confrontatie aan te gaan. Ik ben niet trots op die reactie maar ik kan ze niet onderdrukken. Als ik een dreiging voel, alhoewel die vaak ingebeeld is (een lichte paranoia is mij niet vreemd), trek ik mij terug en laat de "winst" aan anderen over. Blijkbaar vind de oermens in mij dat dat de beste strategie is om te overleven...

Feestjes

Het is zomer! Al kan je het nauwelijks aan de temperaturen voelen, toch is het zo.
De zomermaanden zijn dè maanden bij uitstek om feestjes te organiseren, lijkt iedereen wel te denken.
Verjaardagen, BBQ's, kaas- en wijnavonden, etentjes om bij te praten... Ze passeren allemaal de revu. Na 3 maanden pure ascese mag het er ook wel eens een beetje copieuzer aan toe gaan. Het startschot werd gegeven begin juni met een voorbereidingsfeestje voor RW (daar begon ook mijn sangria-verslaving, of was die al eerder begonnen?) en sinds een week of 2 is de feestjes-kettingreactie niet meer in toom te houden en het einde is nog bijlange niet in zicht. Het verwachtte hoogtepunt zal zich ergens rond begin augustus in Parijs bevinden.
Je hoort mij niet klagen hoor, de enige die dat wel doet is mijn weegschaal, maar die moet ook maar eens 2 maanden vakantie nemen!

Live Earth

Na Live Aid is er nu Live Earth. Een muzikaal initiatief om zowel de wereldbevolking als de wereldleiders wakker te schudden dat het tijd is om aan het milieu te denken. Massaconcerten vinden vandaag plaats over heel de wereld: Berlijn, Shang Hai, New York, Rio de Janeiro, Londen, Sydney... Op Nederland 3 kan je het hele gebeuren volgen, hoogtepunten worden uitgezonden (kippenvelmoment bij Crowded House), tips worden gegeven om ecologischer te leven.
Toch enkele bedenkingen:

• Om Live Aid te kunnen volgen, moet ik mijn tv opzetten en dit liefst gedurende enkele uren als ik niet wil missen. Als al de miljoenen mensen die de concerten willen zien dit doen, kost dit toch ook massaal veel engergie?
• Men raadt de mensen aan geen verre vliegreizen te boeken, dit kost te veel energie. Waarvoor wordt er reclame gemaakt tijdens de breaks in de uitzending? Juist, verre vliegvakanties naar zonnige oorden.
• Je verplaatsen doe je bij voorkeur op een ecologische manier: te voet, de fiets, als het niet anders kan: het openbaar vervoer. Hoe zijn al die muzikanten met hun materiaal ter plaatse geraakt? Met een bakfiets? Nederland 3 heeft ook nog eens in bijna alle steden (bij voorkeur de steden die verder weg zijn) een reporter ter plaatse. Zat die dan ook in die bakfiets? Of zijn die reporters met een een vliegtuigje op biodiesel de oceaan overgestoken?
• Bovendien lijkt ierdere zichzelf respecterende zender (radio en tv) tijdens de afgelopen iemand naar Antarctica te hebben gestuurd om daar persoonlijk een stand van zaken op te maken. Hoe zijn die mensen op Antarctica geraakt? Ik vermoed niet al zwemmend.
• Een andere tip is zo weinig mogelijk licht te verbruiken. Wat is eigenlijk het lichtverbruik op al die podia?
• De meest fantastische tip vond ik tot nog toe dat je best je centrale verwarming 5° graden lager zet. Dat bespaart een heleboel energie. Maar hoe hoog zal mijn doktersrekening zijn als ik in de winter mijn verwarming niet hoger dan 15° graden mag zetten?
• Laatste bedenking: heeft iemand al eens de ecologisch voetafdruk van de oorlog in Irak berekend?

Het milieu is belangrijk, maar het terechtwijzende vingertje mag voor mijn part wel achterwege blijven.

JOERIS!!!

Als de hoog nood is, moet je wijd en gespreid gaan....

Soms vraagt een mens zich af - deel 2

Een mens moet af en toe eerlijk zijn met zichzelf, diep in hart en ziel kijken en dan komt hij er wel achter welke richting hij uit moet.
Na de nodige zelfreflectie en vergelijkingen (en met dank aan QT) ben ik er eindelijk achtergekomen welk spelletje mijn brein met mij heeft gespeeld. Ik wou iets wat ik eigenlijk niet (meer) wilde. Het gevoel dat ik in het begin van het jaar had, was juist. Ik werd onderweg alleen maar even in de war gebracht door de andere partij (de duivel mag weten waarom hij dit deed).
Nu ik daarachter ben, voel ik me opgelucht, ik kan verder. Ik ben klaar om terug gelukkig te worden. Dit hoofdstuk is afgesloten.

Vettigheid

Net zoals sommige andere vrouwen in mijn omgeving leef ik in een constant gevecht met mijn weegschaal. Af en toe moet je er gewoon gaan op staan om jezelf te confronteren met je slechte eetgewoontes. Het vergt een berg moed, zo hoog als de Mount Everest, om die confrontatie aan te gaan. Als het dan eenmaal gelukt is, is de knoop om op je eten te letten snel doorgehakt.
Vanaf dan ga je eten als een konijn: bergen sla, kilo's wortelen, 3 dozijn komkommers, heel der kippen of vissoorten, maar wel opgedeeld in brokjes van 100 gram (bedenking: ik heb nog nooit een konijn kip in brokjes van 100 gram zien eten. Ik vermoed dat dit is omdat konijnen geen zakje in hun pels hebben om geld in te steken als ze naar de supermarkt zouden gaan om kip te kopen. Bovendien is het koelvak waar de kippen in liggen te hoog voor een konijn. Als het er dan per toeval toch zou ingeraken, is de kans groot dat iemand denkt "hm, een lekker vers konijn, ik doe er gauw wat pruimen bij en het is een waar smulfestijn vanavond".)
Maar na enkele rauwkost en volkomen matigheid op het gebied van eten, heb ik nu ongeloofelijk veel zin in vettigheid: bergen frieten en pita en pizza en ijsjes en koekjes en chocola... Massa's chocola... Bij voorkeur melkchocola, zonder nootjes maar met caramelvulling... *Kwijl*Zever*
Gelukkig heb ik van dit alles niks, nougatbollen, nada in huis. Ik zou het allemaal opvreten tot ik er van ontplof. Lang leve de matigheid!

PS: Mijn hoofd zit zo vol dat het er van omloopt. HELP!

Bloed

Bloeddorstige creaturen van de nacht! Overdag, als je het meest alert bent voor hun aanvallen, zijn ze in geen velden of wegen te bekennen. Dan verstoppen ze zich in duistere hoekjes omdat hun priemende oogjes geen helder zonlicht kunnen verdragen. Ze bereiden in donkere spleten hun nachtelijke aanvallen voor.
Als de schemering valt, komen ze eindelijk te voorschijn. Heel voorzichtig. Ze testen hun wapens uit en als je het minst alert bent, zetten ze hun aanval in. Het begint met hoge geluiden die aangeven dat de oorlog begonnen is. Als je geluk hebt, kan je deze aanval nog afweren door de nodige maatregelen te nemen. Maar ben je minder gefortuneerd dan wacht je een gruwelijk lot van jeukend bulten die nog dagen doen herinneren aan deze bloeddorstige creaturen van de nacht.
Die potverdikkedekselse muggen!

Fiets+muziek

Als ik met de fiets naar het werk trek (wat veel te weinig gebeurt, ik geef het grif toe), mag ik graag een aangenaam muziekje in mijn oren laten klinken. Het maakt de rit, die toch wel vrij kort is, een stuk aangenamer. Een dansje op de fiets heb ik nog niet geprobeerd, dat gaat net een stapje te ver. Ik vrees dat ik dan de straatstenen van zeer dichtbij zal leren kennen en dat heb ik er niet voor over.
Sommige muziek is beter geschikt om op de fiets te beluisteren dan andere. Lift me up van Moby is bijvoorbeeld een liedje dat een aangenaam trap-ritme heeft. Suck my energy van Channel Zero is dan weer wat te traag voor op de fiets, voor de rest een uitstekend nummer hoor.
Deze morgen ben ik vol goede moed nog eens met de fiets naar het werk gegaan, het regende niet en er heerste een aangenaam temperatuurtje. Om mijn trap ritme wat op te drijven, had ik vandaag gekozen voor een integrale live opname van Bad Religion. Ik weet niet of u bekend met het oevre van deze groep, maar ik had mij danig mispakt aan dat ritme. Potverdorie, dat ging snel! In het heen rijden kreeg ik nog een beetje respijt vermits de batterij van mijn MP3 spelertje leeg was, maar daarjuist kreeg ik de volle lading. Met mijn super-slechte conditie kon ik totaal niet volgen met de muziek, maar... ik ben nog nooit zo snel thuis geweest, dat moet ik wel toegeven. Mijn longen heb ik uit mijn lijf gefietst en het zweet gutste van onder mijn armen, maar nu heb ik ten minste eens het gevoel dat ik ietwat beweging heb gehad. En nu... recht onder de welverdiende douche! BlubBlub!!

Soms vraagt een mens zich af

Is het mogelijk dat iemand zichzelf zodanig voor de gek kan houden dat hij/zij iets wil dat hij/zij eigenlijk niet wil? Of andersom: dat hij/zij denkt iets niet te willen wat hij/zij eigenlijk wel wil. Daarop volgt dan de zoektocht naar wat de werkelijkheid is, maar als je jezelf dan toch zo voor de gek kan houden, is het toch niet mogelijk om er achter te komen wat je echt wil. Of toch wel?

Esthetica

Reeds enkele weken buig ik mij over teksten die handelen over esthetica, de leer der schoonheid. Alle grote filosofen hebben er wel een mening over. Van Plato en Aristoteles over Augustinus en Hume tot Kant en Nietzsche, ze hebben er allemaal meerdere bomen aan opgeöfferd.
Ik stel mij daar 2 fundamentele vragen bij:
1) Kan iemand het mij uitleggen want ik snap de helft van de tijd niet waarover ze het hebben?
2)Hoe komt het dat de bovengenoemde knappe koppen (knap in de zin van slim natuurlijk, want mooi waren ze geen van allemaal) zich over zo een oppervlakkig onderwerp hebben gebogen? Ze hebben allemaal verbazingwekkende gedachten geformuleerd over de zin van het leven, de wereld en de kosmos, zelfs over god, waarom dan ook over zoiets oppervlakkig als schoonheid schrijven? Schoonheid is toch uiteindelijk maar relatief?

Global Warming

Iedereen heeft er momenteel de mond vol van, Global Warming oftewel de wereldwijde klimaatsopwarming. Niemand kan ontkennen dat er wel degelijk iets met ons klimaat aan de hand is, de symptomen zijn zo duidelijk dat zelfs een blinde ze met momenten kan waarnemen (tenzij hij nooit buitenkomt, geen besef van tijd heeft en niet in België woont en dus niet voelt dat er in onze contreien in april dagen zijn dat er 30°C wordt gemeten, boven nul wel te verstaan). Ook de oorzaak van deze opwarming is vrij duidelijk volgens experts: er wordt te veel CO2 de lucht in geblazen door de mens. De gevolgen zijn desastreus als we dezelfde experts mogen geloven.

Verantwoordelijk voor deze katastrofe is James Watt volgens mij. Hoewel hij nooit aan de gevolgen heeft gedacht, heeft hij de stoommachine uitgevonden en daarmee de aanzet van de Industriële Revolutie in de 18e eeuw gegeven. Een revolutie die tot op vandaag nog niet gestopt is.

Uit puur zelfbehoud ga ik niet ontkennen dat er iets aan ons klimaatprobleem moet gedaan worden, want de mens is de wereld en vooral zichzelf naar de maan aan het helpen. Maar er zijn mij enkele dingen opgevallen in heel deze discussie: 1. de mens is een controle freak; 2. de mens heeft schrik van veranderingen.
1. Er lopen bijna 7 miljard mensen rond op deze aardkloot. Allemaal moeten ze van eten worden voorzien en dromen ze overvloedige rijkdommen zoals de Westerse wereld ze heeft. De industrie moet dus op volle toeren draaien om dit allemaal te voorzien. Gevolg: veel te veel CO2 in de lucht. Wat zegt moeder natuur: "Dit kan zo niet langer" en ze zorgt er op haar eigen, wrede manier voor dat er af en toe een paar honderdduizend mensen om komen in natuurrampen. Als we blijven voortdoen zoals we nu bezig zijn, zullen er niet een paar honderduizend doden zijn, maar tientallen miljoenen. De Mens die zich ver verheven voelt boven de natuur wil laten zien dat hij controle heeft over de natuur en probeert zo goed en zo kwaad mogelijk haar te bedwingen. Ik denk dat deze controle op termijn nog grotere, katastrofale gevolgen zal hebben, maar ik ben geen expert natuurlijk.
2. Als je een beetje naar de geschiedenis van de aarde kijkt, dan zie je dat veranderingen van alle tijden zijn geweest. Er zijn blijkbaar niet altijd poolkappen geweest en dieren die nu al lang uitgestorven zijn, hebben hier ooit wel rondgelopen. Door de klimaatverandering verandert er ook vanalles in de nu bekende fauna en flora. Maar hoeft dit per se iets slecht te zijn? Wie heeft er ooit een traan gelaten omdat de mammoet of de dino's uitgestorven zijn? Geen mens vermoed ik, ook al omdat deze dieren een bedreiging voor de mens zouden zijn geweest. Maar vandaag wordt er moord en brand geschreeuwd omdat een tropische papegaai, die zich in de Belgische bossen nestelt, de kleinere inheemse vogelsoorten wegjaagt. Het is toch allemaal een uiting van de wet van de sterkste, of niet? Verandering hoeft niet in se nadelig te zijn. Geen enkel zoogdier heeft zo'n groot aanpassingsvermogen als het zoogdier dat mens heet, laat het ons dan ook gebruiken. Het wordt natuurlijk dramatischer als alle dierlijke leven verdwijnt ten gevolge van de opwarming van de aarde, we zullen dan allemaal verplicht worden op vegetariër te worden.

Er is weldegelijk iets aan de hand met ons klimaat, het valt niet te ontkennen en we kunnen er zelf ook iets aan doen. Niet alleen door de CO2 te verminderen, maar ook door er voor te zorgen dat de wereldbevolking terug naar normale proporties krimpt. Westerse geneeskunde is op dit ogenblik geen zegen, maar een vloek. Door onze kennis over het menselijk lichaam zijn we in staat langer te leven dan ooit voorheen. Waarom houden we hoogbejaarden nog in leven terwijl ze geen menswaardig leven meer hebben? Loop maar eens langs een bejaardentehuis en kijk eens naar de suffende oudjes die daar aan het raam zitten. Zouden ze nog weten wat er allemaal rondom hen gebeurt? We houden ze in leven om egoïstisch-sentimentele redenen, we kunnen geen afscheid van hen nemen. Schroef de gemiddelde leeftijd van de mens terug naar 40 of 50 jaar zoals het ooit vroeger geweest was (en op sommige plaatsen is het nog steeds zo) en een klein stukje van het probleem zou al kunnen opgelost zijn. Nogmaals, ik ben geen expert, het zou dus perfect kunnen dat ik er volkomen naast zit.

Er moet actie ondernomen worden, als we niet willen dat binnen enkele honderden jaren de wereld niet meer is dan een grote zandbak met niemand om er in te spelen, maar ik heb problemen met de manier waarop het momenteel aan de man wordt gebracht. Maar misschien is de enige manier om de mens tot orde te roepen wel juist door paniek te zaaien.

Motivatie

In het leven draait alles rond motivatie. Als je echt gemotiveerd bent om een bepaald doel te bereiken of iets te realiseren, dan ben je al half op weg. Ok, motivatie alleen brengt je niet op je bestemming, je moet er ook nog moeite voor doen, dat is waar. Maar zonder de motivatie zou je er zelfs niet aan beginnen.
Geld is een belangrijke motivator voor velen. Mensen associëren geluk met het hebben van veel spulletjes en liefst nog dure spulletjes en daarvoor hebben ze veel geld nodig. Nu vind ik persoonlijk dat geld op zich niet gelukkig maakt, maar het helpt je toch een verdomd eind op weg.
Ik heb het momenteel over een nog andere soort motivatie, namelijk het korte termijn type motivatie. Kort maar krachtig en toch het vooropgesteld doel bereiken. Oorzaak: een weegschaal die zei "Niet met zn beidjes aub!". Gevolg: crash dieet. Ik heb vorige week beslist om minimum 7 kg kwijt te spelen en dit tegen 28 juni. Motivatie: ik wil mijn favoriete versleten jeans terug aan kunnen doen. Je kent dit soort broeken wel, tot op de draad versleten en overal gaatjes, maar ze zit toch oooo zoooo comfortabel (als ik ten minste 7 kg minder weeg). Ondertussen is er 1 week voorbij sinds mijn beslissing en ben ik ook al 1 kg lichter. Nog 6 te gaan!