Oud

Damn, ik word oud!!! Dat bedacht ik me deze week. Deze bedenking kwam er niet omdat ik tegenwoordig de vookeur geef aan een rustig weekend thuis met een goeie film op tv of omdat ik liever met vrienden in een café zit waar we nog iets kunnen zeggen. Dat café-bezoek mag al dan niet voorafgegaan worden door een fijne maaltijd in een gezellig restaurant. Wie me 6-7-8 jaar geleden had gezegd dat ik van zulke dingen zou kunnen genieten, had ik regelrecht een ticket naar de Geel gegeven. Toen was ik er nog van overtuigd dat ik geen enkel feestje mocht missen en dat ik vooral op ieder feestje de laatste moest zijn om naar huis te gaan.

Niets van dat alles dus. De oorzaak van de bedenking was de bekendmaking van de eerste namen voor TW Classic en ik dacht "Wanneer start de ticket verkoop???", onmiddellijk gevolgd door de gedachte "Damn, ik word oud".

Ik associeer dit 1-dags-festival vooral met 40-ers in hun midlife crisis die nog eens uit de bol willen gaan, maar dan wel op een rustige en ge-organiseerde manier. En liefst niet met al te luide muziek. Ze willen ook liefst 's avonds in hun eigen bedje liggen, vandaar dat TW Classic maar 1 dag mag duren. Ze hopen ook op mooi weer. Das natuurlijk een mooie bijkomstigheid voor een dagje muziek in open lucht, maar ze wensen dit vooral omdat ze liever niet hebben dat hun mono volume wagen of chique 4 x 4 in het slijk van de parking-wei komt te staan.

De affiche van TW Classic voor 2008 zal een lichte teleurstelling zijn voor een publiek dat vindt dat Clouseau al geen pop muziek meer is.
The Police mag afsluiten. Ik was weliswaar om hun hoogtepunt bewust mee te maken, maar ik heb in mijn pubertijd die schade wel ingehaald. Al moet ik wel toegeven dat de muziek van The Police voor mij onlosmakelijk verbonden is met een jongen die kuste alsof hij een mixer was. Tja, ik was jong en wist niet beter. Vervolgens: The Scabs. Aaaahhhh, puur jeugdsentiment. Samen met The Sister of Mercy het meest gedraaide cassetje in mijn walkman (tja, ik stam nog uit het pre-MP3-era) tussen mijn 16e en 17e levensjaar. Toch vermoed ik dat The Scabs beter tot hun recht komen in een zaal dan op een groot podium voor een kolossale wei. Last but not least werd Iggy Pop and the Stooges aangekondigd. Weeral van lang voor de tijd dat mijn muzikale bewustzijn zich begon te ontwikkelen, maar dankzij de heimelijke crush voor de hunk van de klas (een dronken nachtelijke boottocht van Dover naar Calais is een levendige, zij ietwat wazige, herinnering met I wanna be your dog als soundtrack) heb ik deze groep een beetje leren kennen en appreciëren.

Al bij al 3 groepen waarvoor ik zou overwegen om mij tussen de gezapige middelbare leeftijd te bewegen. Helaas voor mij valt TW Classic vlak voor de examens en bovendien geef ik toch wel de voorkeur aan de rock versie van enkele weken later. En om helemaal eerlijk te zijn, ik ben toch wel al een beetje aan het aftellen naar het eerste weekend van juli ook al weet nog niemand (behalve dan den Herman zelf) wie er volgend jaar op de affiche zal staan.

Vies

Wist u dat wij, mensen, over ganglioncellen beschikken? Ik niet... tot vandaag. Door hun naam vind het ik het maar vieze celletjes lijken, maar in feite zijn ze toch wel nuttig. Ganglioncellen staan als knooppunten in verbinding met de visuele hersenschors en staan gedeeltelijk in voor veranderingen in lichtintensiteit en kleur.
In mensentaal: ze zijn verantwoordelijk voor sommige optische illusies, zoals bijvoorbeeld het rooster met zwarte vlakken en witte lijnen en waar je op de kruispunten grijze bolletjes ziet. Al bij al geen slecht prestatie voor cellen met zo een vieze naam.

Voor wie het zich zou afvragen, dit komt uit de cursus "Inleiding tot de psychologie". Om te weten te komen wat deze cellen in feite met psychologie te maken hebben, zal ik nog een cursus "Psychologie voor gevorderden" moeten gaan volgen...

PS: voor wie meer optische illusies en hun verklaring wil: http://www.michaelbach.de/ot/

Weg

Ik weet met mezelf geen blijf.

Het overheersend gevoel: schrik. Schrik dat ik iets verkeerd zal doen of zeggen. Schrik dat alles zal veranderen. Schrik dat ik alles zal kwijtraken als het verandert.
Machteloos voel ik mij. Machteloos omdat ik niets kan doen.
Kwaad ben ik ook. Egoïstisch kwaad. Waarom wordt dit mij aangedaan?

Daarom kruip ik vanavond vroeg onder de wol, met mijn donsdeken tot ver over mijn oren. Ver weg van de boze buitenwereld. En ik word enkel nog maar wakker als morgen de zon schijnt.

Een mooie zomerdag

Een mooie zomerdag in juli (het was dus zeker niet in 2007). 2 vriendinnen trekken voor een daje pretpark naar Bellewaerde, nabij Ieper. Bij hen zijn het zoontje en het zusje van 1 van de vriendinnen. Na een dagje plezier, zoeken ze nog iets om te eten op de markt van Ieper. De afsluiter van een geslaagde dag.

Waar ze die dag niet bij hebben stilgestaan, is dat op die plaats, nu bijna 90 jaar geleden, een uiterst geweldadige oorlog werd uitgevochten. Vele jonge soldaten hebben daar gevochten voor de vrijheid die wij nu als normaal beschouwen. 90 jaar na het einde van de oorlog is ons leger nog steeds de rommel aan het opruimen. Piepjonge ventjes van amper 18 jaar hebben 100 dagen in de loopgraven gelegen, honger en kou lijdend. Er was hen beloofd dat ze tegen kerstmis terug thuis zouden zijn. In werkelijkheid hebben ze kerstmis met de vijand gevierd. Een kleine, zeer korte, plaatselijke wapenstilstand op een dag waarop we iedereen vrede toewensen. Vriend en vijand vierde die avond samen kerstmis. Het missen van familie en vrienden voelt aan beide zijdes van de frontlinies hetzelfde. De volgende dag schoten ze elkaar terug aan flarden. Getraumatiseerde soldaten werden door hun eigen mensen geëxecuteerd wegens lafheid. Shellschock was toen nog niet gekend. Veel mensen hebben WO I niet overleefd, maar 1 had het niet mogen overleven, een klein mannetje genaamd A. Hitler. Was hij toen maar geraakt door een rondvliegend projectiel, de wereld had er nu misschien anders uitgezien.

We staan er eigenlijk veel te weinig bij stil, maar we zouden dankbaar moeten zijn voor de luxe waarin we vandaag leven. Ons leven had niet hetzelfde geweest als de "slechten" hadden gewonnen.

Grmbl

Gisterenavond wekker vergeten af te zetten (1 van de 2) en deze morgen om 6h15 door bi-bi-bi-bip wakker geworden. Grmbl, weet dat ding dan niet dat het zaterdag is?!? Ik behoor niet tot die mensen die voor hun plezier de wekker heel vroeg zetten op hun vrije dag enkel en alleen om te kunnen genieten van het feit dat ze verder mogen slapen.

Btw, het is vandaag wereld-AIDS-dag. Als we nu eens, bij wijze van solidariteit, allemaal 1 dag HIV besmet zouden zijn? En we hebben nog steeds geen regering. Wil iemand die meisjes van CDH en de jongens van NVA eens met de koppen tegen elkaar kloppen?

Groot

Als kind hoor je regelmatig mensen zeggen "Amai, jij bent groot geworden". Logisch ook, kinderen groeien nu eenmaal en als je een kind in lange tijd niet hebt gezien, dan zijn ze ook ineens groot geworden.

Nu, als kind had ik al een hekel aan die uitdrukking. Ik wist nooit hoe ik er op moest reageren, dus hield ik het maar bij een verlegen lachje.
Degoutanter wordt het als je als volwassenen (en volgens de wet ben ik dat toch al een jaar of 15) ook te horen krijgt dat je groot geworden bent. Ja hallo, wat denken die mensen wel? Dat ik eeuwig 10 jaar zou zijn gebleven? (als het aan mij had gelegen, was dat nu wel zo, maar helaas...). Ik heb het verlegen lachje geruild voor een ander antwoord, namelijk "ja, ja, groeien doe ik niet meer, tenzij in de breedte".

Jean, ge waart ne reus!

Best vrienden,

Wij zijn hier bijeen met de schaakwereld om afscheid te nemen van onze vriend Jean Janssens.

Hij stond mee aan we wieg van schaakkring Moretus. Helaas zullen wij hem missen tijdens de naderende viering van het 50 jarig bestaan van de kring.
Jean ijverde van in het begin voor een pluralistische vereniging waarin alle strekkingen en standen zich goed zouden voelen. Hij is daar zonder meer volledig in geslaagd.

Hij stond mee aan de wieg van de VSF toen de politieke leiders een splitsing van de Nationale Bond opdrongen. Hij had een groot aandeel in de vorming van de huidige structuren die door elkeen aanvaard worden omdat Jean zich goed kon inleven in de visie van anderen en daar ook rekening mee hield.
Deze eigenschap, of liever het ontbreken ervan, is vandaag actueler dan ooit en vele prominenten mogen Jean Janssens als voorbeeld nemen. Ik weet zeker dat hij deze lof verdient en zou geapprecieerd hebben.

Niet alleen de leden van schaakkring Moretus waarderen zijn inspanningen.

Chris Ghijsels, voorzitter van de KBSB, zegde het als volgt:

" Ik herinner me nog goed mijn eerste stappen in het bestuur van de VSF (als afgevaardigde van de liga Oost-Vlaanderen) toen Jean met veel natuurlijke autoriteit en wijsheid de voorzitterspost bekleedde. In de daaropvolgende jaren heb ik hem leren kennen en waarderen als een bijzonder warme en dynamische persoonlijkheid, die het schaken en de schakers in Vlaanderen (en zelfs ruimer in heel België) decennialang enorme diensten heeft bewezen. Een geboren optimist, die o.m. dankzij zijn grote diplomatieke kwaliteiten, zijn relativeringsvermogen en empathie en zijn altijd aanwezig gevoel voor humor heel wat potentiële en reële crisissen in ons schaakwereldje wist te bezweren."


Mitchel Varendonck Oud-secretaris KBSB vzw en Liga Antwerpen vzw formuleerde het als volgt:

"In de mate dat ik Jean gekend heb, zowel binnen het bestuur van Liga Antwerpen als binnen de KBSB waar hij zowel mijn voorganger als secretaris was, moet ik toegeven dat zijn wijze raad op vele punten uitwegen heeft geboden.Een aimabel man die steeds bereid was mensen te helpen, iemand die een luisterend oor had ook. Een voorbeeld waarbij ik steeds bij terecht kon; de talloze keren dat ik hem gebeld heb, een steun en een toeverlaat in vele moeilijke omstandigheden...Helaas is Jean niet meer: missen zullen we hem zeker."

Deze heren hebben het mooi gezegd maar degenen die Jean van heel nabij kenden, drukken het kernachtiger uit:


Jean, ge waart ne REUS!

Theo Lavet

Grenzen

Van kindsbeen af doen wij niets liever dan onze grenzen opzoeken, aftasten en soms ook wel overschrijden.

Als peuter of kleuter probeer je uit te vissen hoe lang je moeten huilen, zagen of stampevoeten vooraleer mama of papa je dat ene speelgoedje wil kopen in de supermarkt.
Als puber zoek je je eigen weg in de wereld en daarbij hoort natuurlijk het op de proef stellen van ma en pa's zenuwen/geduld door de opgelegde regels stuk voor stuk te buigen, te rekken en soms gewoon te verbreken.
Ook volwassenen spelen graag met grenzen. Sla er eenders welke pop-encyclopedie op na en je komt genoeg fatale voorbeelden tegen van mensen die wil kijken tot hoe ver ze konden gaan met legale of illegale drugs.

Als 2 volwassen mensen elkaars grenzen verkennen, lijkt dat veel op een spelletje. Ze dansen, bij wijze van spreken, om mekaar heen, leggen hun eigen territorium vast en tasten voetje voor voetje af waar de grens van de andere ligt. Iedere keer gaat het spel een stapje verder. Tot op een gegeven ogenblik 1 van de 2 partijen zich terugtrekt omdat het te gevaarlijk wordt. Je voelt dan intuïtief aan dat als je nog een stap verder zou gaan, de gevolgen catastrofaal zouden zijn, want als je die laatste grens overschrijdt, kom je terecht in een soort niemandsland. Een onzichtbare plaats, ruimte waar voor het vervolg nog geen afspraken gemaakt zijn. Of net afspraken die je niet helemaal liggen. Hoe groot het verlangen ook is om er over te gaan, hoe rotsvast je er ook van overtuigd mag zijn dat er oplossingen bestaan voor de problemen die voortvloeien uit het overschrijden van de grens, je gaat er toch niet over. Uit schrik voor de gevolgen.

Een mens heeft nu eenmaal grenzen nodig en het is heel plezant om ze af te tasten, maar de menselijke overlevingsdrang zorgt er meestal voor dat je de grens niet overschrijdt. Net zoals je niet van zo maar van een bergricheltje richting diepte stapt.

Champingon

Normaal gezien koop je champignons in de supermarkt. Ze liggen daar mooi verpakt in pakjes van 250 of 500 gr. Heel lekker in een sausje dat over de kippenfilet wordt gegoten.

Ik zei dus "normaal gezien", want vandaag vond ik een prachtexemplaar in 1 van plantenbakken. Ik moet zeggen, het was even verschieten (het is dan ook bijna Halloween). Mijn champignon had zich genesteld tussen de wortels van 1 van de 2 ficussen (of is het meervoud van ficus misschien fici?). Champignons worden gekweekt op vochtige kalkgrond, bij voorkeur in grotten, maar de mijne veegde duidelijk zijn wortels aan deze voorwaarden. Ik heb eerst gecontroleerd of er geen deurtje in zijn stam zat, hij was immers groot genoeg om een kleine kabouter van een degelijke woning te voorzien, maar dat was dus niet het geval. Ik heb hem dan maar verwijderd en nog eens flink bewonderd en mezelf afgevraagd of hij misschien wel eetbaar zou zijn. Nee, ik heb het niet uitgeprobeerd (had ik wellicht beter wel gedaan, het zou er misschien voor gezorgd hebben dat ik de cognitieve psychologie iets beter snapte). Na de bewondering heb ik hem dan maar in de vuilbak gekieperd.

Hopelijk volgt er nu geen champignonnen-plaag. Alhoewel... als die plaag ook kaboutertjes met zich meebrengt die de afwas en de strijk voor hun rekening nemen, kan dat ook wel handig zijn...

Jas (zonder bont)

Ik beken, ik heb een schandalig dure jas gekocht, but I love it soooooo much. Ok, vergeleken met mensen die gewoonlijk 4-500 euro aan een jas uitgeven, heeft de mijne peanuts gekost, maar toch...

De jas is eigenlijk het resultaat van een impulsieve aankoop. Dat komt er van als je met een dierbare vriending een nieuw winkeltje binnestapt en daar een mooie jas ziet hangen die eigenlijk niet gepland was in het winkelbudget. De lieve vriending moedigt mij aan om de jas toch eens te passen, gewoon voor fun. Het moet gezegd worden, de jas was nog even mooi als ik hem aan had. De behulpzame vriendin zegt dan 1 woord: KOPEN!!! 5 minuten later stond ik dus op straat met een prachtige jas.

Even was Antwerpen in mijn verbeelding veranderd in NY en was ik Carrie Bradshaw. Ik geef toe, eigenlijk wel een heerlijk gevoel.

Bontjas of haardos?

Urbanus zong "ik hou niet van madammen met nen bontjas". Ik zing "Ik hou niet van kappers met scharen en mouskes en gel en lak en...".



Ik ben dus nooit een grote fan geweest van Albertooooo en zijn collega's.

Eerst en vooral heb ik niet graag dat iemand met mijn haar speelt. Er zijn maar 2 mensen die dit voorrecht genieten en dat is mijn moeder en mijn lief, als hij het vertrouwen waard is ten minste. En zelfs deze mensen moeten hier al na een minuut of 10 mee ophouden. Ik weet niet waar dit vandaan komt, ik weet wel dat ik als kind ook al niet graag had dat vriendinnetjes mijn haar borstelden of er vlechtjes in legden.

Een tweede reden waarom ik niet om de 2 weken bij de kapper ben terug te vinden (buiten dat het natuurlijk schandalig duur is), is dat ik eigenlijk nooit content ben met wat deze mensen met mijn haardos aanvangen. Ze zetten mijn haar alle kanten uit met gel en lak in de ijdele hoop dat deze producten mijn eigenzinnige krollen in bedwang zullen kunnen houden. Gewoonlijk duurt dit welgeteld 30 minuten en dan zegt mijn haar "FOERT!"

Maar nu.... Nu ben ik voor de eerste keer tevreden bij de kapper buiten gekomen. Mijn van nature uitbundige lokken worden aangemoedigd om er warrig uit te zien en dit komt mijn gehele wezen ten goede blijkbaar. Er zit zelfs een vamp-achtig iets op dit moment in mijn coupe. En reken maar dat ik daar tevree mee ben. Het wauw-effect streelt mijn ego. Voor de eerste keer merk ik dat mannelijke café gangers mij meer dan 1 blik gunnen en zelfs de mannelijke collega's ontgaat de metamorfose niet.

Dus voor al diegene die eens van kapsel willen veranderen, maar niet goed durven: DOEN! :-)

Terug naar school

Dit is een zinnetje dat je als kind graag hoort (ik toch) tot je de puberteit bereikt en toch met lichte weerzin op 1 september je rugzak neemt en terug in de schoolbanken kruipt.
Vandaag was het voor mij zo ver, de eerste les van het nieuwe academiejaar.
Iedere eerste les van een nieuw vak is voor mij een wervestorm van gevoelens en paniek is het overheersende gevoel.
Het begint met een licht ongerustheidsgevoel: "ga ik er wel op tijd geraken???". De weg van Antwerpen naar Brussel loopt niet altijd over een leien dakje, maar over het algemeen slaag ik er toch in om de klus in een uurtje te klaren.
Daarna komen de paniekgolven:
Eerste paniekgolf: waar vind ik het dichtsbijzijnde toilet? Combineer een litertje water met een uurtje autorijden en je krijgt een overvolle blaas tegen dat je ter plaatse bent.
Tweede paniekgolf: waar is in hemelsnaam het lokaal waar ik moet zijn. Mensen die de VUB kennen, kunnen beamen dat het daar een echt doolhof is. Als ik weer eens in een nieuw lokaal moet zijn, is het altijd bang afwachten of ik wel in het juiste zit. Het is altijd geruststellend om bekende gezichten te zien, maar dat is zelden het geval in een eerste les. Bovendien ben ik gewoonlijk als eerste ter plaatse en moet ik nog een half uur zitten zweten vooraleer de verlossing komt.
Derde paniekgolf: de leerstof is altijd meer dan ik verwacht en ik vraag me dan ook altijd af hoe ik het allemaal voor elkaar zal krijgen. Tegen eind december zal ik weer tot laat in de avond moeten doorwerken om alles gelezen en samengevat te krijgen en dan heb ik nog niets geblokt.
Vierde paniekgolf: bij discussies tijdens de les valt het me op dat mijn medestudenten beter op de hoogte zijn over de stof en dat ze meer relevante bagage meedragen die ze dan ook onmiddellijk in verband met de leerstof kunnen meebrengen. Terwijl ik nog zit na te denken over particularisten en universalisten, sleuren zij er al godsbeelden bij. Op dit moment gaan mijn hersenen in overdrive en beginnen zij zwaar te protesteren.
En dan komt de verlossing: HONGER! Uit ervaring weet ik dat als het hongergevoel de kop begint op te steken dat het einde van de les nabij is. Tijd dus om via het dichtsbijzijnde toilet naar de auto te spurten waar bokes op mij liggen te wachten.
De honger is ondertussen zo groot dat ik snel mijn boterhammetjes verorber met als gevolg de hik over heel de brusselse ring.

Nog 3 keer en ik heb alle vakken van dit semester voor de eerste keer achter de rug. Vanaf dan wordt het een beetje meer routine...

Nieuws

Het is lang geleden, maar het laatavondjournaal staat nog eens op. Ik zit er weliswaar met mijn rug naar toe (een laptop is toch iets handigs, vooral als je hem altijd op dezelfde plaats laat staan), maar ik heb voldoende aan enkel het geluid.
Er zijn 3 items die mijn aandacht trekken:
* Het proces Vantemsche: Hans Vantemsche schoot vorig jaar 3 mensen neer in hartje Antwerpen, waarvan eentje het overleefde. Heel de stad en omstreken was in shock van deze gebeurtenis, die zo kort na de moord op MP3-Joe plaatsvond. Deze week begon het proces voor Hans Vantemsche en ik zou niet graag in de jury zitten. Onlangs las ik een artikel dat de jeugd van de Hans beschreef en vrienden, schoolkameraden en vooral familie hebben hem altijd een zachtaardige jongen gevonden. Wat kan in hemelsnaam tot gevolg hebben dat zo iemand de trekker overhaalt en een klein meisje, haar oppas en een toevallige voorbijgangster neerknalt.
* Een 18 jarige jongen uit Hasselt is in Amerika vrijgelaten na een verblijf in de gevangenis van 2 maanden. Hij werd verdacht van pedofilie omdat hij een chat vriendinnetje ging opzoeken waarvan hij dacht dat ze 16 jaar was. In werkelijkheid was ze slechts 13. Hij had haar nog niets eens aangeraakt en toch was hij al verdacht. Ik hoop dat de rechter dat meisje eens goed haar levieten heeft gelezen. Als je al zo achterbaks bent als je 13 bent, wat gaat dat geven als ze een volwassen vrouw is. Ik zou niet graag haar vriendje of haar echtgenoot zijn.
* Een student uit Leuven is opgepakt wegens het verspreiden van kinderporno. Ze zouden hem eens voor die rechtbank in Amerika moet brengen. Ok, als student moet je een centje bijverdienen om je studentenleven te kunnen volhouden, maar er moeten toch meer legale manieren zijn? Begin des noods met een weed plantage, dan doe je nog iets voor het milieu ;-).

En ah ja, voor ik het vergeet: we hebben nog steeds geen regering. Zou het nog voor dit jaar zijn of zal Leterme eindelijk tot de jaren van verstand komen en de handdoek definitief in de ring gooien. Hij kan het regeren maar beter overlaten aan mensen die er geschikt voor zijn.

Gestolen

Een min of meer onverwacht half dagje verlof op woensdagnamiddag, zeer zeker onverwacht mooi weer. Meer heeft een mens niet nodig om te denken dat er toch nog zoiets bestaat als vrijheid. Of toch ten minste een gevoel van vrijheid.
Terrasje doen met de snoet in de zon, thuis wat rommelen, shoppen of gewoon een slaapje doen, het maakt niet uit. De idee dat je die dingen kan doen terwijl je collega's zitten te zwoegen, is buitengewoon fijn.

Tenen

Sommige mensen zouden er beter aan doen om hun tenen in te trekken want ze zijn te lang (de tenen dan, niet de mensen).
Het moto "de verwachtingen van de klant overtreffen" is zeker lovenswaardig en het nastreven waard, maar het maakt de klant, en zo ook de mens achter de klant, verwend.
Ik geef het toe, ik kan zeer kort af zijn. Zeker in tijden van slaapgebrek (mijn eigen schuld), minder goede gezondheid (schuld van de vieze microben in mijn lichaam) en diverse zorgen (al dan niet werk gerelateerd). Ik weet wel dat ik begrip moet kunnen opbrengen voor een ander zijn/haar waarheid, maar er zijn grenzen. Een stoel wordt vervangen, de oude vliegt in de vuilbak. Dat heeft voor mij niets met weten of kennis te maken, maar met puur gezond verstand. Maar je verschuilen achter iets "niet weten" is pure gemakzucht. Daar krijg ik het dus van op mijn heupen en zeggen de mensen mij dat ik kort sta.
In het midden staan tussen 2 partijen die zagen en niet van hun standpunt willen afwijken, is allesbehalve makkelijk. Tja, diegene die mij dan op een slecht moment treft, krijgt de volle laag.
Maar o wee als ik iets durf zeggen over andere mensen, dan ben ik diegene vol onbegrip. Ik moet mij maar in iedereen kunnen inleven en mag dus niet oordelen.
Een mens zou voor minder kluizenaar worden.

Grappig

Hoewel het leven over het algemeen suckt, was er deze week toch een grappig moment.
Het nieuws berichtte over de anti-islam betoging in Brussel en hoe Filip De Winter en zijn kompanen werden opgepakt door de politie. Zij protesteerden tegen hun administratieve arrestatie op een hardhandige manier en de politie pakte hen even hardhandig aan. De kopstukken van het VB begonnen hardop te huilen dat deze harde aanpak onrechtvaardig was en zouden klacht neerleggen tegen de agenten. Hoe ironisch kan het leven niet zijn? De mensen die het hardst roepen dat de politie hard moet optreden tegen de criminelen (vooral diegene zonder een blank velletje), ondervinden nu wat het is op zo te worden behandeld.
Ik geef eerlijk toe, ik moest toch wel hardop lachen toen ik het bericht hoorde. Als ik die flik had geweest, ik had nog eens een extra hard schop tussen hun ribben geplaatst.

Verantwoordelijkheid

Er zijn zo van die mensen die iedere verantwoordelijkheid proberen te ontlopen en daar meestal nog in slagen ook.
Ze nemen nooit hun verantwoordelijkheid op voor het werk dat ze doen. Als er iets mis loopt, is het nooit hun schuld. Er is altijd wel iemand anders die iets verkeerd heeft gedaan. Typisch is ook dat deze mensen nooit van iets weten en ze slagen er altijd in om beslissingen in andermans schoenen te schuiven. Maar als er dan eens iets leuk vast hangt aan het werk dat ze doen, staan ze wel op de eerste rij om daar op in te gaan. Omdat zij zogenaamd "er alles van af weten". Mijn haar gaat er van recht op staan, maar helaas is het zeer moeilijk om ze te ontwijken. Ik zal er mee moeten leren leven en af en toe eens in mezelf moeten grommen *gggrrrrrr*.

HP7

Nee hoor, niet het nieuwste model printer van het overbekende merk, maar het 7e en laatste deel van de Harry Potter reeks.
We hebben er lang op moeten wachten, 2 jaar om precies te zijn. Vorige maand was het dan zo ver, de HP fans zouden weten of hun held al dan niet zou dood gaan door toedoen van de door en door slechte Voldemort.
Met enige vertraging had ik dan ook eindelijk mijn eigen exemplaar. Gedurende 3 weken heb ik heel bedachtzaam ieder nieuwsje rondom dit boek ontweken. Ik wou onder geen beding weten hoe het afliep voor dat ik de laatste pagina van dit boek omsloeg.
Hoewel het kinderboeken zijn, heeft deze reeks mij vanaf het eerste boek in de ban gehouden. Zoals het een echte page turner betaamt, kon ik bij ieder boek niet snel genoeg aan het einde zijn om daarna heel veel spijt te hebben dat ik het zo snel had gelezen.
Deze keer had ik dan toch mijn les geleerd, slechts 2 hoofdstukken per dag had ik mezelf opgelegd. Dat heb ik toch min of meer kunnen aanhouden, waardoor ik er iets langer over heb gedaan om het uit te lezen. Maar ik heb er des te meer plezier aan gehad. Uiteindelijk is het doek over de Harry Potter saga gevallen vorige week in de nacht van vrijdag op zaterdag. Het was spannend, mijn zakdoeken lagen al klaar om de tranen voor de dood van het hoofdpersonage op te vangen. (zij die het boek nog willen lezen en niet willen weten hoe het afloopt, stoppen nu best met lezen) Er was toch wel een beejte verbazing dat het toch nog goed afliep. Zoals een volleerd Hollywood schrijfster had JK Rowlings er voor gezorgd dat het een happy end werd. Harry Potter gaat dus niet dood en krijgt zelfs 3 kinderen, uiteraard ook allemaal witches en wizards. De schrijfster had van in het begin gezegd dat er maar 7 boeken zouden komen en door de lezer een blik te gunnen in de toekomst heeft zij er dan ook voor gezorgd dat er niet onmiddellijk nieuwe boeken in deze reeks hoeven te komen, maar als ze ooit in geldnood komt te zitten, kan ze er nog altijd een vervolg aan breien.

Toeschouwers

Sommige mensen, hoe chique en beschaafd ze er ook uit zien, hebben totaal geen respect voor hun medemens!
Tijdens het simmen voor een demo-oefening vandaag werd ik op een ziekenwagen brancard getild. Op zich is dit niets speciaal voor vosjes en ook de hulpverleners van dienst zijn hierop getraind. Omdat er nogal veel hulpverleners in de buurt waren en iedereen zijn steentje wou bijdragen, hebben ze met mij met 4 of 5 mensen op deze brancard gelegd. Blijkbaar vond een heerschap uit het publiek het nogal grappig om volgende zin uit te roepen: "Het slachtoffer zou beter wat vermageren!" Ik weet dat ik niet tot de magersten van de wereldbevolking behoor en ik heb vlees op al de juiste EN verkeerde plaatsen, maar om zoiets te roepen naar iemand die je helemaal niet kent, vond ik beneden alle peil. Zijn vrouw, heel chique uitgedost, beladen met allerlei echte of fake juwelen en met een zonnebank oranje kleurtje, vond het allemaal heel grappig. Persoonlijk vond ik het iets minder grappig.
Toen achteraf bleek dat deze meneer geen aanstalte maakte om zich te komen verontschuldigen, heb ik hem een paar kwaaie blikken toegeworpen. Hij heeft toen wijselijk besloten om het hazenpad te kiezen, met zijn oranje vrouw in zijn kielzog.

True Romance

Ik mis je
Nog steeds

Minder = meer

Soms kan heel simpel veel beter zijn dan heel uitgebreid en luxueus.

Veel heb je niet nodig voor een geslaagde avond: een ondergaande zon, een tribune om van de zonsondergang te genieten, wat lekkers om te drinken en te eten en goed gezelschap. De Poolse entertainers die wilden bbq'en maar uiteindelijk frietjes hebben gegeten, zorgden voor meer dan 1 vrolijke noot gedurende de avond.

De laatste uren van mijn 32-jaar-en-366-dagen-verjaardag was een succes.

Fight or Flight

Iedereen heeft het oerinstinct "Fight of Flight" in zich. Terugvechten of vluchten. Het steekt de kop op als de mens zich bedreigd voelt door een situatie of door een ander dier. Het stamt uit de tijd dat wij ons nog moesten verdedigen tegen allerlei dieren die veel sterker waren als de mens. Ofwel probeerde je de bedreiging te bevechten met het risico dat je er zelf aan ten onder ging. Ofwel vluchtte je en had je een kans op overleven.
In onze moderne westerse samenleving heb je niet veel bedreigingen meer die je je leven kunnen kosten (als je even geen rekening houdt met allerlei ziektes, het verkeer op de baan of de vervuiling). Toch zit dit oerinstinct nog steeds in ons.
Persoonlijk ben ik meer het flight-type. Ik zal niet gauw terug vechten, integendeel. Als ik mij bedreigd voel door iemand of iets, zal ik eerder wegstappen dan de confrontatie aan te gaan. Ik ben niet trots op die reactie maar ik kan ze niet onderdrukken. Als ik een dreiging voel, alhoewel die vaak ingebeeld is (een lichte paranoia is mij niet vreemd), trek ik mij terug en laat de "winst" aan anderen over. Blijkbaar vind de oermens in mij dat dat de beste strategie is om te overleven...

Feestjes

Het is zomer! Al kan je het nauwelijks aan de temperaturen voelen, toch is het zo.
De zomermaanden zijn dè maanden bij uitstek om feestjes te organiseren, lijkt iedereen wel te denken.
Verjaardagen, BBQ's, kaas- en wijnavonden, etentjes om bij te praten... Ze passeren allemaal de revu. Na 3 maanden pure ascese mag het er ook wel eens een beetje copieuzer aan toe gaan. Het startschot werd gegeven begin juni met een voorbereidingsfeestje voor RW (daar begon ook mijn sangria-verslaving, of was die al eerder begonnen?) en sinds een week of 2 is de feestjes-kettingreactie niet meer in toom te houden en het einde is nog bijlange niet in zicht. Het verwachtte hoogtepunt zal zich ergens rond begin augustus in Parijs bevinden.
Je hoort mij niet klagen hoor, de enige die dat wel doet is mijn weegschaal, maar die moet ook maar eens 2 maanden vakantie nemen!

Live Earth

Na Live Aid is er nu Live Earth. Een muzikaal initiatief om zowel de wereldbevolking als de wereldleiders wakker te schudden dat het tijd is om aan het milieu te denken. Massaconcerten vinden vandaag plaats over heel de wereld: Berlijn, Shang Hai, New York, Rio de Janeiro, Londen, Sydney... Op Nederland 3 kan je het hele gebeuren volgen, hoogtepunten worden uitgezonden (kippenvelmoment bij Crowded House), tips worden gegeven om ecologischer te leven.
Toch enkele bedenkingen:

• Om Live Aid te kunnen volgen, moet ik mijn tv opzetten en dit liefst gedurende enkele uren als ik niet wil missen. Als al de miljoenen mensen die de concerten willen zien dit doen, kost dit toch ook massaal veel engergie?
• Men raadt de mensen aan geen verre vliegreizen te boeken, dit kost te veel energie. Waarvoor wordt er reclame gemaakt tijdens de breaks in de uitzending? Juist, verre vliegvakanties naar zonnige oorden.
• Je verplaatsen doe je bij voorkeur op een ecologische manier: te voet, de fiets, als het niet anders kan: het openbaar vervoer. Hoe zijn al die muzikanten met hun materiaal ter plaatse geraakt? Met een bakfiets? Nederland 3 heeft ook nog eens in bijna alle steden (bij voorkeur de steden die verder weg zijn) een reporter ter plaatse. Zat die dan ook in die bakfiets? Of zijn die reporters met een een vliegtuigje op biodiesel de oceaan overgestoken?
• Bovendien lijkt ierdere zichzelf respecterende zender (radio en tv) tijdens de afgelopen iemand naar Antarctica te hebben gestuurd om daar persoonlijk een stand van zaken op te maken. Hoe zijn die mensen op Antarctica geraakt? Ik vermoed niet al zwemmend.
• Een andere tip is zo weinig mogelijk licht te verbruiken. Wat is eigenlijk het lichtverbruik op al die podia?
• De meest fantastische tip vond ik tot nog toe dat je best je centrale verwarming 5° graden lager zet. Dat bespaart een heleboel energie. Maar hoe hoog zal mijn doktersrekening zijn als ik in de winter mijn verwarming niet hoger dan 15° graden mag zetten?
• Laatste bedenking: heeft iemand al eens de ecologisch voetafdruk van de oorlog in Irak berekend?

Het milieu is belangrijk, maar het terechtwijzende vingertje mag voor mijn part wel achterwege blijven.

JOERIS!!!

Als de hoog nood is, moet je wijd en gespreid gaan....

Soms vraagt een mens zich af - deel 2

Een mens moet af en toe eerlijk zijn met zichzelf, diep in hart en ziel kijken en dan komt hij er wel achter welke richting hij uit moet.
Na de nodige zelfreflectie en vergelijkingen (en met dank aan QT) ben ik er eindelijk achtergekomen welk spelletje mijn brein met mij heeft gespeeld. Ik wou iets wat ik eigenlijk niet (meer) wilde. Het gevoel dat ik in het begin van het jaar had, was juist. Ik werd onderweg alleen maar even in de war gebracht door de andere partij (de duivel mag weten waarom hij dit deed).
Nu ik daarachter ben, voel ik me opgelucht, ik kan verder. Ik ben klaar om terug gelukkig te worden. Dit hoofdstuk is afgesloten.

Vettigheid

Net zoals sommige andere vrouwen in mijn omgeving leef ik in een constant gevecht met mijn weegschaal. Af en toe moet je er gewoon gaan op staan om jezelf te confronteren met je slechte eetgewoontes. Het vergt een berg moed, zo hoog als de Mount Everest, om die confrontatie aan te gaan. Als het dan eenmaal gelukt is, is de knoop om op je eten te letten snel doorgehakt.
Vanaf dan ga je eten als een konijn: bergen sla, kilo's wortelen, 3 dozijn komkommers, heel der kippen of vissoorten, maar wel opgedeeld in brokjes van 100 gram (bedenking: ik heb nog nooit een konijn kip in brokjes van 100 gram zien eten. Ik vermoed dat dit is omdat konijnen geen zakje in hun pels hebben om geld in te steken als ze naar de supermarkt zouden gaan om kip te kopen. Bovendien is het koelvak waar de kippen in liggen te hoog voor een konijn. Als het er dan per toeval toch zou ingeraken, is de kans groot dat iemand denkt "hm, een lekker vers konijn, ik doe er gauw wat pruimen bij en het is een waar smulfestijn vanavond".)
Maar na enkele rauwkost en volkomen matigheid op het gebied van eten, heb ik nu ongeloofelijk veel zin in vettigheid: bergen frieten en pita en pizza en ijsjes en koekjes en chocola... Massa's chocola... Bij voorkeur melkchocola, zonder nootjes maar met caramelvulling... *Kwijl*Zever*
Gelukkig heb ik van dit alles niks, nougatbollen, nada in huis. Ik zou het allemaal opvreten tot ik er van ontplof. Lang leve de matigheid!

PS: Mijn hoofd zit zo vol dat het er van omloopt. HELP!

Bloed

Bloeddorstige creaturen van de nacht! Overdag, als je het meest alert bent voor hun aanvallen, zijn ze in geen velden of wegen te bekennen. Dan verstoppen ze zich in duistere hoekjes omdat hun priemende oogjes geen helder zonlicht kunnen verdragen. Ze bereiden in donkere spleten hun nachtelijke aanvallen voor.
Als de schemering valt, komen ze eindelijk te voorschijn. Heel voorzichtig. Ze testen hun wapens uit en als je het minst alert bent, zetten ze hun aanval in. Het begint met hoge geluiden die aangeven dat de oorlog begonnen is. Als je geluk hebt, kan je deze aanval nog afweren door de nodige maatregelen te nemen. Maar ben je minder gefortuneerd dan wacht je een gruwelijk lot van jeukend bulten die nog dagen doen herinneren aan deze bloeddorstige creaturen van de nacht.
Die potverdikkedekselse muggen!

Fiets+muziek

Als ik met de fiets naar het werk trek (wat veel te weinig gebeurt, ik geef het grif toe), mag ik graag een aangenaam muziekje in mijn oren laten klinken. Het maakt de rit, die toch wel vrij kort is, een stuk aangenamer. Een dansje op de fiets heb ik nog niet geprobeerd, dat gaat net een stapje te ver. Ik vrees dat ik dan de straatstenen van zeer dichtbij zal leren kennen en dat heb ik er niet voor over.
Sommige muziek is beter geschikt om op de fiets te beluisteren dan andere. Lift me up van Moby is bijvoorbeeld een liedje dat een aangenaam trap-ritme heeft. Suck my energy van Channel Zero is dan weer wat te traag voor op de fiets, voor de rest een uitstekend nummer hoor.
Deze morgen ben ik vol goede moed nog eens met de fiets naar het werk gegaan, het regende niet en er heerste een aangenaam temperatuurtje. Om mijn trap ritme wat op te drijven, had ik vandaag gekozen voor een integrale live opname van Bad Religion. Ik weet niet of u bekend met het oevre van deze groep, maar ik had mij danig mispakt aan dat ritme. Potverdorie, dat ging snel! In het heen rijden kreeg ik nog een beetje respijt vermits de batterij van mijn MP3 spelertje leeg was, maar daarjuist kreeg ik de volle lading. Met mijn super-slechte conditie kon ik totaal niet volgen met de muziek, maar... ik ben nog nooit zo snel thuis geweest, dat moet ik wel toegeven. Mijn longen heb ik uit mijn lijf gefietst en het zweet gutste van onder mijn armen, maar nu heb ik ten minste eens het gevoel dat ik ietwat beweging heb gehad. En nu... recht onder de welverdiende douche! BlubBlub!!

Soms vraagt een mens zich af

Is het mogelijk dat iemand zichzelf zodanig voor de gek kan houden dat hij/zij iets wil dat hij/zij eigenlijk niet wil? Of andersom: dat hij/zij denkt iets niet te willen wat hij/zij eigenlijk wel wil. Daarop volgt dan de zoektocht naar wat de werkelijkheid is, maar als je jezelf dan toch zo voor de gek kan houden, is het toch niet mogelijk om er achter te komen wat je echt wil. Of toch wel?

Esthetica

Reeds enkele weken buig ik mij over teksten die handelen over esthetica, de leer der schoonheid. Alle grote filosofen hebben er wel een mening over. Van Plato en Aristoteles over Augustinus en Hume tot Kant en Nietzsche, ze hebben er allemaal meerdere bomen aan opgeöfferd.
Ik stel mij daar 2 fundamentele vragen bij:
1) Kan iemand het mij uitleggen want ik snap de helft van de tijd niet waarover ze het hebben?
2)Hoe komt het dat de bovengenoemde knappe koppen (knap in de zin van slim natuurlijk, want mooi waren ze geen van allemaal) zich over zo een oppervlakkig onderwerp hebben gebogen? Ze hebben allemaal verbazingwekkende gedachten geformuleerd over de zin van het leven, de wereld en de kosmos, zelfs over god, waarom dan ook over zoiets oppervlakkig als schoonheid schrijven? Schoonheid is toch uiteindelijk maar relatief?

Global Warming

Iedereen heeft er momenteel de mond vol van, Global Warming oftewel de wereldwijde klimaatsopwarming. Niemand kan ontkennen dat er wel degelijk iets met ons klimaat aan de hand is, de symptomen zijn zo duidelijk dat zelfs een blinde ze met momenten kan waarnemen (tenzij hij nooit buitenkomt, geen besef van tijd heeft en niet in België woont en dus niet voelt dat er in onze contreien in april dagen zijn dat er 30°C wordt gemeten, boven nul wel te verstaan). Ook de oorzaak van deze opwarming is vrij duidelijk volgens experts: er wordt te veel CO2 de lucht in geblazen door de mens. De gevolgen zijn desastreus als we dezelfde experts mogen geloven.

Verantwoordelijk voor deze katastrofe is James Watt volgens mij. Hoewel hij nooit aan de gevolgen heeft gedacht, heeft hij de stoommachine uitgevonden en daarmee de aanzet van de Industriële Revolutie in de 18e eeuw gegeven. Een revolutie die tot op vandaag nog niet gestopt is.

Uit puur zelfbehoud ga ik niet ontkennen dat er iets aan ons klimaatprobleem moet gedaan worden, want de mens is de wereld en vooral zichzelf naar de maan aan het helpen. Maar er zijn mij enkele dingen opgevallen in heel deze discussie: 1. de mens is een controle freak; 2. de mens heeft schrik van veranderingen.
1. Er lopen bijna 7 miljard mensen rond op deze aardkloot. Allemaal moeten ze van eten worden voorzien en dromen ze overvloedige rijkdommen zoals de Westerse wereld ze heeft. De industrie moet dus op volle toeren draaien om dit allemaal te voorzien. Gevolg: veel te veel CO2 in de lucht. Wat zegt moeder natuur: "Dit kan zo niet langer" en ze zorgt er op haar eigen, wrede manier voor dat er af en toe een paar honderdduizend mensen om komen in natuurrampen. Als we blijven voortdoen zoals we nu bezig zijn, zullen er niet een paar honderduizend doden zijn, maar tientallen miljoenen. De Mens die zich ver verheven voelt boven de natuur wil laten zien dat hij controle heeft over de natuur en probeert zo goed en zo kwaad mogelijk haar te bedwingen. Ik denk dat deze controle op termijn nog grotere, katastrofale gevolgen zal hebben, maar ik ben geen expert natuurlijk.
2. Als je een beetje naar de geschiedenis van de aarde kijkt, dan zie je dat veranderingen van alle tijden zijn geweest. Er zijn blijkbaar niet altijd poolkappen geweest en dieren die nu al lang uitgestorven zijn, hebben hier ooit wel rondgelopen. Door de klimaatverandering verandert er ook vanalles in de nu bekende fauna en flora. Maar hoeft dit per se iets slecht te zijn? Wie heeft er ooit een traan gelaten omdat de mammoet of de dino's uitgestorven zijn? Geen mens vermoed ik, ook al omdat deze dieren een bedreiging voor de mens zouden zijn geweest. Maar vandaag wordt er moord en brand geschreeuwd omdat een tropische papegaai, die zich in de Belgische bossen nestelt, de kleinere inheemse vogelsoorten wegjaagt. Het is toch allemaal een uiting van de wet van de sterkste, of niet? Verandering hoeft niet in se nadelig te zijn. Geen enkel zoogdier heeft zo'n groot aanpassingsvermogen als het zoogdier dat mens heet, laat het ons dan ook gebruiken. Het wordt natuurlijk dramatischer als alle dierlijke leven verdwijnt ten gevolge van de opwarming van de aarde, we zullen dan allemaal verplicht worden op vegetariër te worden.

Er is weldegelijk iets aan de hand met ons klimaat, het valt niet te ontkennen en we kunnen er zelf ook iets aan doen. Niet alleen door de CO2 te verminderen, maar ook door er voor te zorgen dat de wereldbevolking terug naar normale proporties krimpt. Westerse geneeskunde is op dit ogenblik geen zegen, maar een vloek. Door onze kennis over het menselijk lichaam zijn we in staat langer te leven dan ooit voorheen. Waarom houden we hoogbejaarden nog in leven terwijl ze geen menswaardig leven meer hebben? Loop maar eens langs een bejaardentehuis en kijk eens naar de suffende oudjes die daar aan het raam zitten. Zouden ze nog weten wat er allemaal rondom hen gebeurt? We houden ze in leven om egoïstisch-sentimentele redenen, we kunnen geen afscheid van hen nemen. Schroef de gemiddelde leeftijd van de mens terug naar 40 of 50 jaar zoals het ooit vroeger geweest was (en op sommige plaatsen is het nog steeds zo) en een klein stukje van het probleem zou al kunnen opgelost zijn. Nogmaals, ik ben geen expert, het zou dus perfect kunnen dat ik er volkomen naast zit.

Er moet actie ondernomen worden, als we niet willen dat binnen enkele honderden jaren de wereld niet meer is dan een grote zandbak met niemand om er in te spelen, maar ik heb problemen met de manier waarop het momenteel aan de man wordt gebracht. Maar misschien is de enige manier om de mens tot orde te roepen wel juist door paniek te zaaien.

Motivatie

In het leven draait alles rond motivatie. Als je echt gemotiveerd bent om een bepaald doel te bereiken of iets te realiseren, dan ben je al half op weg. Ok, motivatie alleen brengt je niet op je bestemming, je moet er ook nog moeite voor doen, dat is waar. Maar zonder de motivatie zou je er zelfs niet aan beginnen.
Geld is een belangrijke motivator voor velen. Mensen associëren geluk met het hebben van veel spulletjes en liefst nog dure spulletjes en daarvoor hebben ze veel geld nodig. Nu vind ik persoonlijk dat geld op zich niet gelukkig maakt, maar het helpt je toch een verdomd eind op weg.
Ik heb het momenteel over een nog andere soort motivatie, namelijk het korte termijn type motivatie. Kort maar krachtig en toch het vooropgesteld doel bereiken. Oorzaak: een weegschaal die zei "Niet met zn beidjes aub!". Gevolg: crash dieet. Ik heb vorige week beslist om minimum 7 kg kwijt te spelen en dit tegen 28 juni. Motivatie: ik wil mijn favoriete versleten jeans terug aan kunnen doen. Je kent dit soort broeken wel, tot op de draad versleten en overal gaatjes, maar ze zit toch oooo zoooo comfortabel (als ik ten minste 7 kg minder weeg). Ondertussen is er 1 week voorbij sinds mijn beslissing en ben ik ook al 1 kg lichter. Nog 6 te gaan!

Wel ja

Melancholiek en avontuurlijk.
Staan popelen om het onbekende op te zoeken maar tegelijk schrik hebben om het bekende achter te laten.
De schemering voor eeuwig willen vasthouden.
Die enkele perfecte seconden inkaderen en koesteren.
Alles en niets willen doen en dit alles tesamen.
In de oneindigheid turen over het water terwijl de zon je armen verwarmt.
Doodmoe, maar toch klaarwakker.Pro en contra, wie geraakt er nog uit wijs en wat is de juiste beslissing?

Decolleté

Iedereen geniet momenteel volop van het mooie zomerweer. Truien en jassen zijn in de kast verdwenen en in de plaats komen zomerse rokjes en topjes het straatbeeld opfleuren.
Zo gebeurt het dus dat ik regelmatig opmerkingen krijg over mijn decolleté, voornamelijk van mijn collega's. Zij zetten dan een gezicht vol medelijden op want het is toch o zo erg voor mijn baas die tegenover mij om heel de dag met zo een decolleté te worden geconfronteerd. De man in kwestie heeft mij al evenveel keren gerustgesteld, hij heeft er echt geen probleem mee (DUH!!!).
Vanonder het medelijden van mijn vrouwelijke collega's druipt af en toe de groene jaloezie. Want al zeg ik het van mezelf, mijn decolleté mag gezien worden. Uiteraard zijn er mooiere, maar ik ik kan er mee leven. Ik vermoed dat de jaloezie voort komt uit gebrek aan lef om zelf een iets lager uitgesneden topje aan te doen of gewoon uit het gebrek aan decolleté tout court. Tuurlijk is het moeilijk om een mooie hoeveelheid cleavage te tonen als je maar een A'tje hebt, maar dat is mijn schuld toch niet dat ik iets beter in het vlees zit?
Wat de meeste collega's ook wel neigen te vergeten, is dat dit aspect van mezelf het enige is waar ik een beetje de aandacht mee kan trekken. Ik heb geen fantastisch slank figuurtje, ik bezit geen oogverblindende schoonheid, er staan geen lange benen onder mijn lichaam, ik heb zelfs geen fantastisch goed karakter. Het enige waarmee ik dus een beetje mannelijke aandacht kan krijgen, is mijn decolleté. Zoals andere vrouwen hun troeven uitspelen, speel ik de mijne uit. Ik ben uiteindelijk geen non hè en zal het ook nooit worden. En de pogingen om een beetje zediger gekleed te gaan met dit weer blijven beperkt tot 1 dag, langer kan ik het niet volhouden.

Verdwijntruc

Soms zou ik willen verdwijnen van alles en iedereen. Gewoon verdwijnen in de massa of naar een ver en onbekend land. Enkel mensen die mij niet kennen rondom mij of beter nog, niemand rondom mij. Overdag leven van de hemelse dauw en 's nachts naar de sterren kijken. Maar dan realiseer ik mij, ik wil niet van iedereen verdwijnen, ik wil enkel van mezelf verdwijnen.

Virginia Tech University

Ik ben gechoqueerd! 33 doden, inclusief de moordenaar, na een schietpartij op een Amerikaanse universiteit. De reden zou zijn dat hij ruzie had met zijn vriendin. Eerst heeft hij haar neergeknald samen met een opzichter, daarna heeft hij in koele bloede nog 30 medestudenten vermoord. Ik kan ergens nog begrijpen dat je jezelf een kogel door de hersens jaagt als de vrouw van je leven je verlaat (hoewel ikzelf niet voor de kogel zou kiezen, het laat zo veel rommel achter hè). Maar dan ook nog 30 andere mensen de dood injagen? 30 mensen die eigenlijk niets met jouw privé-problemen te maken hebben. 30 onschuldigen. Dat begrijp ik niet.
De volgende vraag die me stel is: "Waarom grijpt dit mij zo aan?" Het is uiteindelijk niet de eerste keer dat er een bloedbad wordt aangericht op een Amerikaanse school (Lang leve het vrije bezit van wapens. Goeie bal Bush!). Als het op een gewone middelbare school was gebeurd, dan kan je nog zeggen dat het pubers zijn. Die zijn nog enorm beïnvloedbaar en het is algemeen geweten dat pubers af en toe domme dingen doen. Van een universiteitsstudent verwacht je dit soort gedrag niet meer. Grijpt het mij aan omdat ik zelf op de universiteitsbanken zit momenteel? Dit lijkt mij momenteel de meest voor de hand liggende reden. Ik kan het mij levendig voorstellen op het ene moment rustig in de les te zitten en het volgende moment gegijzeld te worden door een psychopaat.
Net zoals alles, zal ook deze catastrofe na verloop van tijd verdwijnen onder het stof van het collectieve geheugen en zullen alle latere gelijkaardige gebeurtenissen minder en minder aandacht krijgen door de gewenning. Iedereen weet nog de naam van de jongen die vorig jaar werd neergestoken voor zijn MP3 speler, maar wie weet er nog de naam van de jongen die enkele weken geleden werd vermoord omdat hij geen sigaret wou geven aan een kennis?

Barometer

Iedereen kent wel het begrip "barometer". Het is een soortement meettoestelletje waarmee je kan zien wat voor weer het zal worden. Mooi weer, met zon en als der op en der an. Of slecht weer met regen en wind en koude. En alles wat er tussen zit qua weertypes. Ik denk wel dat we het er over eens kunnen zijn dat dit meetinstrument niet erg nauwkeurig is. Zeker niet in dit apenland waar je 4 seizoenen op 1 dag kan hebben. Of toch ten minste op 2 dagen.
Er zijn nog andere soorten barometers. Zo is er bijvoorbeeld de kleine teen. Bij sommigen kan dit ook de grote oftewel dikke teen zijn. Meestal wordt deze teen (zowel de grote als de kleine) ook aangewend om het weer te voorspellen. Er zijn mensen die aan deze welbepaalde teen kunnen voelen of het droog of nat weer zal worden in de komende dagen. Gewoonlijk helpt het wel om deze voorspelling accurater te maken als er één of ander bot in de buurt gebroken is geweest.
Er is ook het water dat als barometer kan dienen. Als iemand iets aan zijn water voelt, is het meestal hoog tijd om een sanitaire instelling op te zoeken. Aan je theewater kan je ook iets voelen, maar gewoonlijk wijst dat enkel op het feit dat je er over zit.
Ik heb vandaag nog een barometer ontdekt, namelijk tipp ex. Als je merkt dat er zich meer tipp ex op je blad bevindt dan geschreven tekst, is het de hoogste tijd om iets anders te gaan doen, bijvoorbeeld gaan slapen.
Kan u nog volgen? Fijn, dan mag u het mij allemaal eens komen uitleggen!

Sex met je ex

Het kan lekker zijn, maar absoluut af te raden volgens talloze damesbladen. Als het even kan, probeer ik het dan ook te vermijden, alleen heb ik niet altijd invloed op de dingen die gebeuren.
Eén van die dingen waar ik geen vat op heb, zijn mijn dromen en het is nu net in mijn dromen dat sex met mijn ex de laatste tijd regelmatig voorkomt. Opvallend is wel dat de sex veel beter is dan het ooit in werkelijkheid is geweest. Gemiddeld komt het 1x per week voor en telkens ben ik weer even van de kaart als het weer gebeurd is.
Nu die sex kon ik nog wel een beetje aan, maar de laatste keer kwam er helemaal geen sex voor in de droom over mijn ex, maar wist hij te zeggen dat hij een echte mobil home had gekocht en hij steld voor om samen te gaan rondtrekken. Was ik even blij dat ik wakker werd... Ik weet wel waar die droom vandaan komt, maar ik heb besloten om dat af te doen als een vlaag van verstandsverbijstering. De man wist gewoon niet wat hij aan het zeggen was. Dat is veel beter voor mijn gemoedsrust.

Muziek, dit is Belgisch

Een gewone zondagavond, tv staat op de achtergrond te spelen. Eén of andere op en top Amerikaanse detectiveserie is zijn ding aan het doen. Onbewust neurie ik mee met het achtergrondmuziekje. Klinkt niet slecht, het lijkt alsof ik het al eens eerder heb gehoord. En dan gaat er een lichtje branden. Als ik een stripfiguurtje zou zijn, of een cartoon figuurtje, dan zou er een zo een lampje boven mijn hoofd staan pinken. Geen wonder dat ik dit liedje ken, het is Hooverphonic! Op en top Belgisch en toch wel 1 van de beteren.

België brengt heel wat muzikale trash voort, denken we maar aan Milk Inc en consoorten of aan Laura Lynn of nog erger: de geweeeeeeeeeldige Eddy Wally. Maar er zijn ook pareltjes van Belgische artiesten, zoals Hooverphonic, Sioen, Tom Barman en de zijnen (niet alleen fijn om naar te luisteren, maar ook nog jummie om naar te kijken) en zeker niet te vergeten de oudere parels zoals Arno of van nog vroeger The Kids of Front 242.

De Amerikaanse serie behoort misschien tot de trash, maar de makers hadden alleszins voor deze aflevering goede muzikale smaak. We mogen met recht en rede trots zijn.

Vrouwendag

Vandaag was het de Vrouwendag. Dit werd me deze morgen al in alle vroegte door Sofie Lemaire toegejubeld. Zij mocht vandaag voor 1 dag de Grote Ochtendshow overnemen van Peter Van De Veire die voor 1 keer "Peter-van-het-nieuws-jongen" werd. Goegeluimd sprong ik uit bed, vond onmiddellijk de juiste outfit om te gaan werken en maakt nog gauw een dansje in mijn blinkend propere badkamer. Ik rij over de verkeersloze wegen naar mijn werk waar ik in een opperbest humeur mijn collega's 1 voor 1 begroet en tegelijk ook informeer naar hun kleine en grote zorgen. Op mijn bureau vind ik een tasje thee dat mijn baas daar voor mij heeft neergezet omdat het Vrouwendag is. Er liggen geen bergen werk op mij te wachten en alles verloopt op rolletjes. Als ik thuis kom na een aangename werkdag heb ik nog genoeg energie om uitgebreid te koken, de afwas te doen, wat spullen op te ruimen en nog enkele uurtjes te studeren.
Wake up and smell the coffee!!! De werkelijkheid is lichtjes anders. Ik word inderdaad gewekt door de vrolijke stem van Sofie, maar ik doe er ruim 45 minuten over om mijn ogen een halve centimeter open te krijgen. Ik vind niet meteen de perfect outfit omdat de meeste van mijn kleren wachten om gestreken te worden (waar zijn de kaboutertjes als je het hardst nodig hebt?), de werkelijkheid is dat ik 5 minuten verlies met naar ondergoed te zoeken terwijl ik in mijn blootje in mijn ijskoude slaapkamer te bevriezen. De weg naar werk is bezaaid met zondagsrijders op donderdag met als gevolg dat ik maar net op tijd hijgend op mijn bureaustoel neerzijg (en mijn ogen zijn ondertussen al 7,5 mm open). Er staat geen tas thee op mij te wachten, er liggen enkel bergen werk en mijn baas is zoals gewoonlijk weer de charme zelve, NOT. Thuisgekomen heb ik nog net genoeg energie om een pizza in de microgolf te schuiven en daarna in de zetel te ploffen en enkel nog de zapper te bedienen. De afwas zal voor later zijn. Ah ja, als kers op de taart zat er nog een fijne brief van de politie (uw vriend?) in de bus...
Vrouwendag? Ik heb er niet veel van gemerkt, u wel?

Peking

Filosofie en Peking Express gaan niet samen. Vandaag kende ik de uitvinding van de huurwet aan Pythagoras toe. Het is al erg genoeg dat die mens een stelling heeft, nu staat de huurwet dus ook op zijn naam. Gelukkig zag ik de fout op tijd in. Ik moet er niet aan denken wat voor situatie zo een uitspraak op een examen zou zijn.Wel mijnheer de prof, Pythagors is ook bekend voor de ontdekking van de huurwet... euh... ik bedoel de oerwet...

Pijnlijk

Het is pijnlijk te moeten vaststellen dat de mensen die je zelf vertrouwt, jou niet vertrouwen

Dieet

Niet alleen mijn bankrekening staat dezer dagen op een streng dieet, ook mijn lijf moet op een streng dieet. En iedereen weet dat een voedingsdieet moeilijker vol te houden is dan een financieel dieet.
De examens hebben met niet enkel (redelijk) goeie punten opgeleverd, maar ook 4 kg lichaamsgewicht. Het eerste is heel leuk, het tweede stukken minder. Ok, nu is er wel van mij om graag gezien te worden, maar vanwege het financiële dieet heb ik nu geen geld om een nieuwe garderobe te gaan kopen.
Alle koekjes, snoepgoed en ander lekkers wordt buitengegooid. Morgen geef ik het laatste stuk zoetigheid aan mijn bezoek en vanaf maandag is het enkel nog maar worteltjes en magere kost wat de klok slaat. Die 4 kg (en liefst nog wat meer) moet en zal er terug af zijn tegen juni. Dan kan ik ten minste met een gerust gemoed terug beginnen schransen als de volgende examenperiode begint.

Mars and beyond

"Mannen komen van Mars en vrouwen van Venus". Dit is de titel van een wereldberoemd boek over de verschillen tussen mannen en vrouwen. Volgens mij is deze titel verkeerd. De titel zou moeten zijn: "Mannen komen van veel verder dan van Mars...". Ik denk dat ze zelfs uit een ander heelal komen.
Enkele weken vroeg een kennis van mij of ik geen zin had om eens iets met hem te gaan drinken. Hij voegde er in 1 moeite aan toe dat hij al langer een boon voor mij had. Daar stond ik dan met mijn mond vol tanden. Ik kreeg er op de koop toe ook zijn gsm nummer bij. Een dag of 2 later bel ik de man in kwestie op met een voorstel voor een dag om af te spreken. Niet dat ik echt geïnteresseerd was in deze kerel, maar het is gemakkelijker om iemand af te wijzen tussen pot en pint en bovendien vond ik het wel eens een leuke afwisseling. Zijn antwoord wekte al even veel verbazing als zijn vraag. Hij was ondertussen terug samen met zijn vorige vriendin en dus kon hij niet meer afspreken. Ik vroeg mij af of hij besefte hoe hopeloos hij overkwam?
Vandaag kwam dan de kers op de taart. Hij wist mij te zeggen dat die afspraak er wel eens zou komen, zijn ondertoon was dat ik er mij geen zorgen om hoefde te maken. Alsof IK vragende partij was geweest! Heb het diplomatisch afgewimpeld dat we zulke dingen niet kunnen weten omdat we geen kristallen bol hebben. Maar ik heb mij wel voorgenomen om de volgende keer dat de vraag zich weer aandient, dat ik beleefd ga weigeren.

Geestesgestoord

Vandaag hoorde ik op het radionieuws een uitspraak van een advokaat. Deze brave man wist te zeggen dat hij voor een internering van zijn cliënte pleitte want zij was zeer zeker geestesgestoord. Op zijn minst vertoonde zij toch vreemd gedrag want de afgelopen jaren werd zowel door hemzelf als door haar familie vastgesteld dat zij onder andere tegen de muren praatte.
Om eerlijk te zijn, ik verschoot wel een beetje van deze uitspraak. Iemand geestesgestoord noemen omdat deze persoon tegen de muren praat. Ik praat als sinds ik mij kan herinneren tegen alles wat ik tegenkom. Eén van de favoriete verhalen van mijn moeder is dat ik als kind 's morgens tegen mijn kousen praatte. En ik doe dit nog steeds. Niet noodzakelijk tegen mijn kousen en ook niet noodzakelijk 's morgens want meer dan gegrom zou dat dan toch niet zijn, maar ik praat nog steeds in mezelf. Onlangs maakte ik het mee dat ik zelfs antwoord kreeg, namelijk van de collega die in het andere wc-hokje zat. Behoorlijk genant, dat kan ik u verzekeren! Hoewel ik sommige onder jullie nu al hoor denken "Ja, maar we wisten wel al langer dat er iets mis was met jou", vind ik de uitspraak van deze advokaat, op zijn zachtst gezegd, kras.
Nu ja, de dame in kwestie had ook nog wel andere dingen uitgespookt, zoals op een nacht een aantal graven op een kerkhof beschadigd zonder enige reden. Gelukkig ben ik (nog) niet in dat stadium, maar ik laat jullie zeker weten wanneer het zo ver is.
Als u me nu wil excuseren, ik heb nog een conversatie af te werken met de kussens in de zetel en daarna moet ik nog een hartig woordje praten met mijn kousen, ze zijn namelijk niet tevreden met de kast waarin ze liggen. Alsof ze daarin mogen kiezen, humpf!

U bent mijn moeder

"U bent mijn moeder", dit is de titel van een monoloog die geschreven en gespeeld wordt door Sien Eggers in het Paleis. Voor de nostalgen onder jullie, het Paleis is het vroegere Jeugdtheater.
Een stuk over een dementerende moeder en haar dochter. Het geduld van de dochter en de nieuwe kinderlijke verwondering van de moeder verenigd in één persoon. Het was vertederend en ontroerend om te zien. Maar het was ook confronterend. Iedereen weet wel dat dit een reëel toekomstbeeld is, maar niemand wil er aan herinnerd worden.
Dit was toneel van de bovenste plank of zoals de spreuk in de inkomhal van het Paleis zei "Toneel moet niets, alleen boeien".

Seizoen

In de volksmond wordt er gezegd dat het vallen van de bladeren of het botten van de bomen moeilijke periodes zijn voor labiele mensen, voor relaties, voor de mensheid in het algemeen.
Maar nu de eerste echte koude zich in ons land heeft genesteld, kan je nauwelijks van een herfst- of lentegevoel spreken. Toch merk ik op dat er zich nu veel relatiebreuken voordoen. Het is nauwelijks bij te houden. Ik ben nog maar bekomen van de ene melding van echtscheiding of de volgende staat al voor de deur. Er zijn ook relaties die momenteel een heel moeilijke evenwichtsoefening uitvoeren, maar daar ben ik van overtuigd dat het in positieve zin zal uitdraaien.
De nieuwe singles hebben wel allemaal iets gemeenschappelijks, namelijk hun werk. Ik vraag me dus af of dat een meebepalende factor is. Een mens zou dat bijna gaan geloven.
Een andere mogelijkheid is dat dit soort periodes een steeds weerkerend fenomeen is. Een jaar of 5 geleden heb ik het nog eens gezien. Niet alleen liep mijn eigen relatie op de klippen, iedereen rondom mij vond het de hoogste tijd om het gras aan de andere kant eens te gaan inspecteren. Zouden relatiebreuken dan een cyclisch weerkerend fenomeen zijn?
Ik sta er bij en kijk er naar, biedt een luisterend oor of een troostende schouder aan daar waar het nodig is, maar verder ben ik eigenlijk wel opgelucht en blij dat ik tot hiertoe voor één keer de dans ontspring.

Het uur van de waarheid

Het is dan uiteindelijk zo ver, morgen moet ik mijn eerste examen afleggen, eigenlijk is het al binnen enkele uurtjes.
Tot mijn grote verbazing ben ik rond geraakt met de leerstof, van de presocratici tot en met Frierich Nietzsche, ik heb ze allemaal doorgenomen, geblokt, er op gevloekt, proberen te begrijpen, ...
Iemand zei me onlangs dat ik hen bijnamen moest geven, hen verpersoonlijken, er een praatje mee doen. Dat heb ik gedaan en nu zitten ze allemaal door mekaar te praten en versta ik geen woord van wat ze zeggen!
Doorheen de cursus zie ik verbanden (en ditmaal zijn het geen kruisverbanden) tussen wat de ene zegt en wat de andere zegt. Ik zie overal potentiële examenvragen, maar op geen enkel kan ik een antwoord geven.
Ik heb al tientallen keren zin gehad om alle cursussen door het raam te gooien en gewoon mijn eigen domme zelf te blijven. Uiteindelijk is dit een puur theoretische "opleiding", Het Leven zal je hier niet leren. Vandaag kreeg dan ook nog eens een sms'je van de enige persoon die juist hetzelfde volgt als ik en ongeveer dezelfde achtergrond heeft (full time werken, geen vorige universitaire ervaringen) en die stopt er mee. Niet dat we zo'n goede vrienden waren geworden op die korte tijd, maar ik vind het toch wel jammer. Ik voelde me gesterkt in mijn initiatief omdat ik er niet alleen voor stond.
Nu sta ik er wel alleen voor en ondanks de aanmoedigingen van vele vrienden en sympathisanten heb ik er geen goed oog in. Ik kon het vroeger al niet, dus waarom zou ik het ineens nu wel kunnen???

Digitaal

De strijd om de consument is nu wel echt begonnen. Niet dat hij vroeger al niet in alle hevigheid woedde, maar nu ligt oorlog echt wel open en bloot op tafel.
Met de slogan "Binnenkort kijkt iedereen digitaal" heeft Telenet de jacht op de tv-kijkende Belg geopend. Telenet en Belgacom zijn al langer dan vandaag concurrenten. Het begon met het gewone telefoneren, daarna volgden de gewone en draadloze internetverbinding en nu is er dus de tv.
Met zijn nieuwe slogan is het duidelijk dat Telenet een behoefte tracht te creëren bij de mensen die nog geen digitale tv in huis hebben. Als je er bij wil horen, moet je wil digitale tv in huis hebben. Ze doen het voor alsof deze mensen achterlijk zijn omdat ze niet met deze hype meeheulen.
En waarom moet je dan digitaal tv kijken? Om nog meer bull shit programma's op je buis te krijgen, nog meer reality tv waaraan een normaal mens zich doodergert, nog meer films die je opneemt, maar wegens tijdsgebrek (ah ja, want je moet Beauty and the Nerd, Temptation Island, Big Brother, Expeditie Robinson, 71° Noord ook allemaal volgen) niet kan zien, nog meer idiote dansshows (al dan niet op ijsschaatsen).
Telenet tracht de mensen wijs te maken dat je niet zonder hun digitale tv kan leven, maar zouden de mensen echt zo dom zijn zich daaraan te laten vangen en vergeten dat het echte leven zich niet op tv afspeelt?
Als het van mij afhangt, komt digitale tv hier pas in huis als ik echt niets anders meer kan ontvangen. Tv helemaal bannen zal mij niet lukken, want ook ik kijk al eens graag naar pulp pur sang, al was het maar om mijn grijze massa een uurtje rust te gunnen.

Aaarrggghhhhh

De titel omschrijft mijn gevoel van vandaag en voor een keer gaat het niet over mijn studievooruitgang.
Ik heb vandaag in gedachten mijn baas minstens 5 keer vermoord op de meest pijnlijke methodes. Diegene die mijn (puur professionele) relatie met mijn baas kennen, weten dat ik die mens door dik en dun zou verdedigen. Behalve vandaag dus. Niet alleen was hij zijn gewoonlijk irritante zelve, hij was bovendien ook nog eens niet vatbaar voor rede en ongewoon arrogant, degoutant, ...
De rede hiervoor ligt vrij voor de hand: de overmatige werkdruk van de laatste weken. Ondanks een welverdiende kerstvakantie, lijkt iedereen zo stilletjes aan door het lint te gaan van de exorbitante eisen van onze klanten. Het is geen uitzondering dat klanten vandaag vragen om volgende week te leveren... in Burkina Fasso! Ik vermoed dat sommige mensen denken dat Hoboken ergens in Afrika ligt. Soms zou ik wel wensen dat dit waar was hoor, al was het maar voor de zon.
Het is algemeen geweten dat de mens stress ontlaadt op de persoon die het dichtst bij hem staat en op het werk sta ik dus soms letterlijk het dichtst bij mijn baas. Bijgevolg krijg ik regelmatig de volle lading. Meestal terecht, vooral als ik weer eens iets vergeten ben, maar vandaag dus ook een paar keer onterecht. Ondertussen heb ik al geleerd op zo'n momenten mijn mond te houden, antagonisme lokt alleen maar meer antagonisme uit. Binnenin borrelt het dan dat het op koken lijkt, maar we blijven kalm en hopen op een minder drukke werkperiode. Ondertussen zullen we nog maar wat overuurtjes doen en proberen zo relaxed mogelijk 's avonds achter de boeken te kruipen.

Mirakel

Het is officieel nu, ik heb een mirakel nodig! En geen kleintje, bij voorkeur een heel groot, liefst in de vorm van een nieuw stel hersenen.
De verschillende theorieën van de dode filosofen kan ik onder de knie krijgen (ik snap best waarom sommigen onder hen aan waanzin ten onder zijn gegaan). Het inzicht in de kunstgeschiedenis van de voorbije 3000 jaar zal ik ook nog wel krijgen. Maar waarom het een hoop lettertjes verbonden door logische connectoren en besluit in de vorm van een ander lettertje wordt getrokken en dan nog dit bewijs kunnen leveren, dat gaat ver boven mijn petje. Ik sta al een stapje verder dan 3 maanden geleden, toen wist ik zelfs nog niet hoe ik er aan moest beginnen. Nu lukt dat al een beetje, maar het enige bewijs dat ik kan leveren is dat mijn logica niet overeenstemt met de logica in het boek! En je snapt wel dat dit een groot probleem is. Ik heb het enkel nog maar over 1 deel van de in totaal 3 delen. Ik durf zelfs nog niet denken aan de andere 2. Wat betreft de semantiek (=behoud van waarheid) van beweringen heb ik nog een beetje vertrouwen, maar propositielogica 1? Nee, dat lukt me nooit in dit leven.
Ik zou natuurlijk de rest van mijn leven kunnen wijden aan het uitvinden en uitwerken van een nieuwe logica, maar ik vrees dat ik dan, zoals Nietzsche, in totale waanzin zal sterven. Ik heb best wel sympathie voor die man, alleen maar omwille van dat feit.
Waarom heb ik alleen maar het ongeduld en de opvliegendheid van mijn vader geërfd en niet zijn logisch verstand????