Blog on!

Enkele mensen die mij nauw aan het hart liggen, zijn ook fervente bloggers. Er is Lielaloeke die mijn voorbeeld is geweest en Fijn Eten voor wie ik rolmodel ben geweest. Om u het plezier niet te ontnemen deze 2 pareltjes van blogs te lezen, heb ik de links hiernaast gezet. Have fun zou ik zeggen!

Hoera!

Na de zoveelste keer dat mijn auto mij in de steek heeft gelaten, heb ik vandaag de knoop doorgehakt. Vanaf 30 december 2006 ben ik de trotse eigenaar van een Renault Clio van 6 jaar oud!!! Ok, deze wagen is geen diesel en heeft niet de net iets grotere koffer die ik wilde, maar een mens mag ook nu weer niet té kieskeurig zijn in tijden van nood. Al mijn spaarcenten gaan er ook aan op, maar de situatie zoals ze nu was, was ook niet meer houdbaar. Nog 3 nachtjes slapen en ik mag mijn nieuwe tuuteke gaan halen, ik voel me net een kind op de vooravond van Sinterklaas =)

Bezinning

Het is tijd voor een moment van bezinning. Niet omdat het Kerstmis is, maar omdat het nodig is.
Gedurende maanden vertoont mijn leven sterke gelijkenissen met de vlakke hartslaglijn van iemand die dood is. Ik had daar geen problemen mee, integendeel zelfs. Het gaf me de mogelijkheid op me te concentreren op de belangrijke dingen.
En net nu, dat ik de rust en kalmte in mijn verstand zo broodnodig heb (het is binnenkort examentijd), wordt alles verstoord. Daarom probeer ik het op deze manier rationeel te benaderen.
Goed, ik geef toe, het was een ingeving van het moment. De sfeer, het te veel aan alcohol in mijn bloed speelden een belangrijke rol. Iedereen heeft al eens behoefte aan aandacht en soms ook aan de foute soort aandacht. Het stelde niets voor, maar de herinnering blijft doorspelen. Er zijn 1000 en 1 redenen waarom het niet kan en niet mag.
Ik moet me concentreren blijven concentreren op de belangrijke dingen, niet op de bijzaken. Dus... shoo.... weg met die herinnering....

Buren

Beter een goede buur dan een verre. Zo gaat het Vlaamsche spreekwoord. Op dit moment ben ik daar niet al te zeker van.
Een maand of 2 geleden heb ik nieuwe onderburen gekregen. Een jong koppel, Elke en Kevin. "Leuk" was mijn eerste gedachte. Een beetje verjonging van het gebouw waar ik in woon, kan zeker geen kwaad. Dat "leuke" heeft niet lang geduurd. Het is niet dat deze mensen overmatig lawaai maken of alles vuil maken. Was het dat maar. Een week of 2 nadat ze in hun appartement waren getrokken, werd ik voor de eerste keer midden in de nacht uit bed gebeld. Het was een nacht van zondag op maandag, ik had al problemen gehad om de slaap te vatten en een deurbel die om half zes 's morgens keihard gaat, is echt geen opkikker voor mijn humeur. Nu goed, ik had nog een beetje begrip. Ze hadden waarschijnlijk nog niet de kans gehad om het naamplaatje van hun bel te veranderen en met 2 dezelfde voornamen is de vergissing snel gemaakt natuurlijk. Ik was hoopvol dat dit voorvalletje niet meer zou gebeuren. Helaas ging mijn hoop snel in rook op. Na de derde nachtelijke wake-up call ben ik eens gaan praten met mijn onderburen. Wat bleek, ik was niet de enige die 's nachts uit bed werd gezet door hun bezoek, maar een nieuw naamplaatje is wel moeilijk want ze gingen hier niet lang blijven wonen. Ok, ik snap dan wel dat je in zo'n geval niet al te veel geld wil uitgeven aan zoiets stoms als een naamplaatje, maar het is kleine moeite om dan maar een papiertje of een dymo stickertje te hangen.
De kers op de taart kwam afgelopen week. Om half zes ging de bel weer. Omdat ik al uit ervaring wist dat ze blijven bellen tot er iemand antwoordt, ben ik maar uit bed gerold om te gaan zeggen dat ze op het verkeerde belletje hadden gedrukt. Maar in plaats van het gebruikelijke zinnetje "Is de Kevin daar?" te horen was het deze keer iets helemaal anders. Een beschaafde mannenstem wist mij te zeggen dat hij Amoris van Amoris Consult was en of ik gebeld had om mij eens te laten verwennen.... Nu laat ik duidelijk zijn over enkele dingen: als ik mij wil laten verwennen in de zin dat die gast bedoelde, ben ik zeker niet bereid om er voor te betalen. En ten tweede ga ik dat niet om half zes 's morgens laten doen als ik diep in slaap ben en aan het dromen van mijn prins op het witte paard. Mijn vermoeden is dat de verwennerij voor de Elke van een verdiep lager bestemd was en niet voor mij. Ik heb alleszins niet naar Amoris consult gebeld en als het een grap van iemand uit mijn kenissen- of vriendenkring was, kennen ze me heel slecht anders zouden ze zoiets niet hebben bedacht.

Leave me out with the waste
This is not what I do
It's the wrong kind of place
to be thinking of you
It's the wrong time
for somebody new
It's a small crime
and I got no excuse

1 minuut stilte

Ik zou 1 minuut stilte willen vragen voor het heengaan van een zeer geliefd man.
Vanavond, op de vooravond van zijn verjaardag, heb ik moeten vaststellen dat de traditie van Sinterklaas al stopt midden november in plaats van op 7 december.
Inderdaad, midden november werd de goedheiligman reeds verbannen naar de baby afdeling van mijn warenhuis. Alsof hij een dementerende, incontinente bejaarde zonder tanden was, werd hij tussen de luiers en de babyvoeding geplaatst. Een regelrechte heiligschennis! Ik zou menig kranig oudje het hem nog wel eens zien nadoen om bij nacht en ontij op een paard over de daken te rijden en zo de kinderen te belonen voor een heel jaar van goed gedrag. De mandarijntjes die hij meebrengt, zijn nog maar net op smaak. Nu ja, mijn smaak ten minste. Ik heb het niet zo met die droge, zure, in de vriezer gestoken mandarijntjes. Manadarijntjes moet voor mij stevig en sappig zijn zoals... nou, zoals goeie mandarijntjes hè.
Alsof dit nog niet voldoende was, zag ik dat er vandaag, 5 december, al helemaal geen sprake meer was van Sint Nicolaas. Hij was helemaal verwijderd uit het winkelbeeld en hij had plaats gemaakt voor een regelrecht kerstboom mét cadeautjes er onder. Ik vermoed dat Kerstmis gewoon rendabeler is voor winkels, maar wat is er mis met een beetje nostalgie en traditie?

Chaos

Een tijdje geleden smste iemand me dat chaos enkel een orde is die nog niet ontcijferd is. Je zou kunnen zeggen dat het mijn lijfspreuk is.
Er bestaat ook een wiskundig bewijs dat zegt dat als je niet tussenkomt in de orde van een ruimte dat die orde stilletjes aan naar chaos evolueert. Ik ga dit wiskundig bewijs niet uitleggen, want ik snap er zelf ook niets van, maar ik verondersteld wel dat diegene die het heeft uitgedacht geen fouten heeft gemaakt.
Orde en chaos, voor eeuwig met elkaar verbonden.
Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik nogal chaos-bestendig ben. Ik voel me redelijk goed thuis in chaos. Te veel orde geeft me de creeps. Maar ook ik heb een grens voor het bestaan van chaos in mijn leven. Ik heb gemerkt dat ik afgelopen deze grens heb bereikt. Chaos en stress op het werk, een auto die niet wil meewerken, een appartement waarin een bom ontploft lijkt te zijn. Het gevolg was grote wanorde in mijn hoofd waardoor veilig weggeborgen herinneringen als een heuse wervelstorm door mijn hoofd raasden. Ik kan het je verzekeren, geen prettig gevoel.
Daarom heb ik de koe bij de horens gevat. Ik ben begonnen met eerst de onafgewerkt rommel op werk op te ruimen. Daarna heb ik de rommel thuis weggewerkt. En wonder boven wonder, het resultaat was dat ook de demonen in mijn hoofd zich te rusten hebben gelegd. Driewerf hoera.
Tot ik vanavond mijn agenda opendeed en merkt dat ik morgen een dubbele boeking heb (waarom werk ik ook toch met 2 agenda's???). Het zal prioriteiten vastleggen worden. Ik ga er nog eens een nachtje overslapen, maar diep binnenin weet ik wel al wat de prioriteit zal krijgen, hetgeen me het meeste plezier zal opleveren...

Groot

Mijn autootje is terug in de wereld van de levenden. Hij is vakkundig gereanimeerd geworden in een in mijn ogen zeer louche garage. Ik heb echter de raad gekregen om toch maar stilletjes aan naar een nieuw modelletje uit te kijken, want die schroothoop van een auto zal het niet lang meer trekken.
Het is mij afgelopen week weeral eens opgevallen hoe hopeloos verloren een mens is zonder auto. Probeer maar eens in een deftige tijdspanne in Brussel te geraken met het openbaar vervoer. Je moet al bijna een overlevingspakket inclusief slaapzak meenemen. Gelukkig heb ik een fantastisch lieve, lieve, supersympathieke baas (hij moest eens weten dat ik dit over hem schrijf). Ik heb namelijk de afgelopen week gebruik mogen maken van een bedrijfswagen die op overschot was. Ik geef eerlijk toe dat de eerste 2 ritten niet vlekkeloos verlopen zijn. Ten eerste ben ik niet gewoon om met zo'n grote auto te rijden, ten tweede waren er enkele technische eigenaardigheden waar ik aan gewoon moest worden. Maar eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik na een week wel gewoon was geworden aan deze superluxueuze wagen. Alleen al het genot om zonder problemen en zonder plankgas te moeten geven andere auto's kunnen voorbijsteken, een totale zaligheid. Parkeren met zo'n ding is wel iets minder, maar ja, parkeren is nooit mijn sterkste kant geweest. Mijn motto in parkeren is: "Schoon scheef is ook niet mis". Als deze auto zou verkocht worden, weet ik dat ik eerste keuze krijg om hem over te nemen, maar ik ga dit fantastische aanbod toch moeten afslaan, want ik vrees (weet zeker) dat ik mij zal blauw betalen aan verzekering.
Nu is dus de hamvraag, koop ik terug een tweedehandse wagen (mijn adviseur van vorige keer neem ik alvast niet meer mee) of ga ik voor een totaal nieuwe auto. Dit is vooral een financiële hamvraag en het financieel aantrekkelijke aanbod dat ik uit totaal onverwachtte hoek heb gekregen, neem ik zeker in overweging. Ondertussen is het duimen dat mijn schroothoop het nog uithoudt tot ik mijn beslissing heb genomen.

What's in a name

Iedereen doet het wel eens, zijn eigen naam googelen. Gewoon om te zien wat de resultaten zijn. Het is gewoon leuk om te weten hoe dikwijls je eigen naam op het internet te vinden is en meer nog op welke websites. Stel je voor dat je je naam plots terugvindt op een pornosite. Dat zou wel even schrikken zijn, zeker als het lichaam dat bij je naam staat ook nog eens je eigen lichaam is. Dan zou ik toch maar vragen beginnen stellen bij het soort vrienden dat je er op na houdt....
Gewoon voor fun heb ik vandaag eens mijn bijnaam gegoogeled (zou het werkwoord "googelen" al opgenomen zijn in Van Dale?). Ellemina is een naam die ik al meer dan 10 jaar meedraag, zij het wel dat hij tegenwoordig iets minder frequent wordt gebruikt dan vroeger. Ik heb hem gekregen van een vriend die hem heeft afgeleid van de naam van een dorpje in Nederland. Het klonk goed is en is als vanzelf overgenomen door vrienden. Die vriend zie ik nu nog met een gemiddelde van 1 maal per jaar maar de naam is wel gebleven. Er zijn zelfs al varianten opgekomen: Willemina, Sannemina.
Groot was dan ook mijn verbazing dat ik tijdens het opzoeken van de naam Ellemina er achter kwam dat het ook een echt gebruikte voornaam is. Er is een Ellemina Underkoffler, een Ellemina Trautman, er zullen ook nog wel andere Ellemina's zijn. Wat ik dacht iets unieks te zijn, is het dus eigenlijk niet. De naam Ellemina staat zelfs vermeld als een gangbare babynaam op een site waar je namen kan opzoeken.
Weeral een illusie minder in mijn leven, maar ik ga deze bijnaam toch wel behouden, al was het maar omwille van de talloze herinneringen.

Heilige koe

Nee, ik heb het hier niet over de Indiaase heilige koe, maar over de westerse heilige koe: De Auto. Op dit moment permiteer ik het mij om te zeggen Klote-Shit-Metalen-Bak-Met-Vier-Wielen!
Mijn eigen heilige koe staat op de rand van de figuurlijke afgrond: deze avond weigerde hij alle dienst. Een half geluid en daar niets meer, nada, noppes, nougatbollen. Ik heb eigenlijk geen geld voor een andere (laat staan nieuwe) auto, maar als hij zo blijft voortdoen, ben ik meer dan bereid om mezelf er voor in schulden te steken, want ik ben het BEU! Met de olie-vreterij kon ik nog leven. De douche die af en toe vanuit het dak komt, ok, als ik eerst een paar keer een rechtse bocht neem als het heeft geregend dan is mijn passagier nat en niet ik. Maar nu deze weigering is de spreekwoordelijke druppel. Als ik hem morgen aan de praat krijg (ik zal mijn vrouwelijke charmes in de strijd moeten gooien bij mijn mannelijke collega's), rij ik regelrecht naar de eerste beste garage en ruil deze schroothoop in voor een ander model. En deze keer zal het een vrouwelijke auto worden, want deze is een op en top mannelijk model: hij laat me telkens weer in de steek als ik hem nodig heb.

Onrust

Het zal je maar overkomen, zoals het mij overkomt vanavond. Moe in bed kruipen, lichten uit en na een uur nog klaarwakker liggen. Ik voel de onrust vanaf mijn voeten naar omhoog kruipen. Een heel vervelend gevoel.
Eigenlijk heb ik zin om een eindje te gaan wandelen, maar het is al voorbij middernacht en dan moet ik mij terug aankleden. Naar waar zou ik trouwens op dit uur wandelen?
Allerlei gedachten, herinneringen eigenlijk, spoken door mijn hoofd. Een etentje in een chique restaurant. Sommige stomme details kan ik mij herinneren, zoals dat er broodjes met sesamzaad werden gesereerd, dat er kleine blauwe visjes in het aquarium zaten, welke kleren ik aan had, over andere stomme details breek ik mijn hoofd zoals zat hij nu rechts of links van mij. Ik herinner me ook nog dat ik er eigenlijk wel een beetje trots op was dat ook ik was uitgenodigd die avond. Ik was toen nog zo dom om te denken dat dit wel eens het zou kunnen zijn waar ik zo naar op zoek was (op slechte momenten denk ik dit nog steeds, met heel veel spijt er bij dat het niet zo heeft mogen zijn).
Ik heb al één en ander geprobeerd om de slaap te vatten: in 2 boeken gelezen, eentje over prostitutie op het einde van de 19de eeuw (ik zou niet graag vrouw zijn geweest in die tijd) en eentje over religie en zelfs die laatste heeft niet het gewenste effect. Melk heb ik niet meer in huis, zo die kan ik ook niet warm maken met het oog op slaapverwekking. Totale lichaamsontspanning lukt ook niet, daarvoor is de onrust al te groot geworden. Bovendien voel ik ook nog eens een lichte paniek opkomen omdat binnen een kleine 6 uur mijn wekkers aflopen en ik een lange dag voor de boeg heb waarvoor ik maar beter kan uitgeslapen zijn.
Met dit allemaal te schrijven, denk ik dat ik ondertussen er achter ben gekomen welke factor de boosdoener van mijn probleem is: het weekend, of beter gezegd mijn bioritme dat zich in het weekend terug naar normaal zet, het is te zeggen naar een nachtritme. Het kan heel plezant zijn om een nachtraaf te zijn (de rust, de stilte van de nacht kunnen zo weldadig zijn), maar op moment zoals deze is het een vloek!

Kus

Is het niet raar dat je nooit je eerste kus vergeet, maar wel de laatste?
Een eerste kus is iets speciaal, het laat een onuitwisbare indruk achter. Ik herinner me bijna al mijn eerste kussen nog. Op de meest gewone plekjes zoals in de cinema (de cinema vind ik trouwens een slechte plaats om te kussen. Je mist dan een stuk van de film) of in de auto. Ook de minder gewone plekjes zoals de luchtmatras of 's nachts op het midden van een anders druk kruispunt. Ik kan mij soms de meest bizarre details herinneren. Niet alleen welke hoek van welke straat, maar ook de auto die voorbijreed en toeterde en de muziek achteraf op de radio. Hoewel ik toen al lang uit mijn tienerjaren was, voelde ik mij even terug in tijd gekatapulteerd. Alleen de eerste kus met mijn eerste echte lief herinner ik me langs geen kant. Wel nog de reden waarom hij het uitmaakte: hij had iemand anders. Wist ik veel toen dat dat the story of my life ging worden.
Een laatste kus is daarentegen iets anders. Hoe hard ik ook mijn best doe, ik kan ze mij niet meer herinneren. Je denkt ook nooit "Dit is mijn laatste kus met die persoon". Je besteedt er geen aandacht aan, het kussen is een gewoonte geworden. Voortaan ga ik beter mijn best doen om er wel aandacht aan te besteden want je maar nooit wanneer die laatste kus komt.

Leo

Vorig weekend is Leo gestorven, reden: Alzheimer. Zijn is dood is ongeveer 3 jaar na de vaststelling van de ziekte en 3 maanden na zijn 65ste verjaardag gekomen. Weinigen onder jullie kennen hem, maar Leo was een standbeeld van een man. Ik herinner me hem als iemand die altijd goedgezind was, een harde werker en vooral een man met koolschuppen van handen. Het was raar om afscheid van hem te nemen, alhoewel ik hem de laatste jaren niet veel meer heb gezien, moest ik toch moeite doen om mijn tranen te verdringen. Bij zo'n gelegenheid moet ik altijd denken aan mensen die mij nauw aan het hart lagen en er nu niet meer zijn, Patrick en mijn grootvader.
Ik denk dat de voornaamste reden voor mijn tranen de idee was dat ik ooit ook mijn ouders zal moeten verliezen. Dat is nu eenmaal de loop van het leven. Hoewel ik misschien niet de allerbeste band heb met mijn ouders, er bestaan slechtere relaties tussen ouders en kinderen. Ik ben helaas nog niet klaar om mijn ouders al af te geven aan het vuur van de crematie-oven, maar ben je daar eigenlijk ooit echt klaar voor? Maar als het zo ver is, hoop ik dat zo ofwel op heel hoge leeftijd sterven ofwel heel snel weg zijn. Ik hoop dat ik niet een lijdensweg moet afleggen zoals de kinderen van Leo hebben gedaan, maar daar heb je nu eenmaal niet in te kiezen.
De enige manier om dit probleem te omzeilen, is dood te gaan voor mijn ouders dood zijn, maar dat zou wel heel egoïstisch zijn.

Paniek

Een lichte paniek heeft zich van mij meester gemaakt. Het academiejaar is nog maar net begonnen en het lijkt alsof ik nu al niet genoeg tijd ga hebben om de, ocharme maar, 3 vakken die ik tegen januari moet beheersen, onder de knie ga krijgen. En dan moet ik nog mijn eerste echte les krijgen!
De infosessie voor wijsbegeerte werd aangekondigd door de prof als volgt heel enthousiast aangekondigd: "Vandaag krijgen jullie les!!!". Stel je daar een opgewonden, blije prof bij voor. Zo eentje die er een kick uit krijgt om verbaasde uitdrukkingen op het gezicht van zijn (toekomstige) studenten te toveren. Het bleek om uiteenzetting te gaan over hoe je een scritpie moet schrijven (WTF is een scriptie???). Het is hier dat de paniek kwam inzetten: ik moet minstens 2 van die monsters schrijven en heb dat nog nooit in mijn leven gedaan. Ik was er nog maar juist aan gewend om een woordenboek naast mij te leggen (lang leve Van Dael on line) terwijl ik mijn cursus las en dan krijg je er die scripties ook nog bij. De cursus over logica heb ik even opengeslagen en onmiddellijk terug dicht gedaan. Dit lijkt verdacht veel op wiskunde (lees: de paniek werd nog groter).
Maar... ik ben een groot meisje, ik bijt door. Ik ga laten zien dat ik dit allemaal onder de knie kan krijgen. Al was het maar omdat ik eerst voor een jury, verspreid van Kruibeke over Merksem en via Leuven tot in Rome, moet verschijnen voor ik er de brui aan mag geven...

Note to self: oppassen met welke kleren ik aan trek. Proffen zijn blijkbaar ook maar mensen en kunnen dus ook moeite hebben met hun ogen op de juiste hoogte te houden...

Het Leven zoals het is... Fuiven

Magda is een alleenstaande moeder met 2 tienerkinderen. Haar dochter Hanne is 13 jaar oud, haar zoon Tim is 17. Vrijdagavond vertrekt Tim met de fiets naar een fuif in een gemeente die 10 km verder ligt. Hij wil het begin van het nieuwe schooljaar vieren met zijn vrienden en eens goed uit de bol gaan. Het drinktempo in de groep ligt hoog, net zoals de temperaturen in de fuiftent. De pintjes smaken Tim heel goed en vermits hij toch wel al wat ervaring heeft met drinken, heeft hij niet meteen door dat deze avond wel eens minder goed voor hem zou kunnen aflopen. Rond half twaalf voelt hij zich wat misselijk en zijn vrienden brengen hem in de frisse buitenlucht. Hij kan nog nauwelijks op zijn benen staan. Zijn vrienden besluiten daarop om hem naar de EHBO post te brengen. Zij zijn van de last af en deze mensen zullen wel weten wat ze met hem moeten aanvangen. Nadat hij zijn ziel uit zijn lijf heeft gekotst, wil hij alleen nog maar slapen, lang en diep slapen. Gelukkig kent hij de gsm nummer van zijn moeder uit het hoofd. De EHBO mensen bellen haar op met de vraag of ze aub haar zoon wil komen halen. Als Magda aankomt in de EHBO tent, vindt ze haar zoon in een bijna comateuze toestand. Uit het weinig verstaanbare gebrabbel kan ze opmaken dat hij zich doodziek voelt en nooit meer zoiets zal doen. Met moeite krijgt ze hem in de auto en daarna ook in bed. Magda weet dat ze hem zou moeten straffen met bijvoorbeeld 6 maanden huisarrest, maar ze staat er alleen voor. Hoe kan ze zo'n jonge nu binnen houden?

Annelies is 16 jaar en gaat met een groepje vriendinnen naar de jaarlijkse Chiro fuif in haar gemeente. Ze hebben allemaal veel plezier, maar het is zo warm in de tent dat ze besluiten om even naar buiten te gaan. Hoewel het meerendeel van de meisjes zeer schaars gekleed is, krijgen ze het daarbinnen toch wat benauwd, wat natuurlijk ook aan het verbruik van alcohol kan liggen. Ook het stroboscoop effect van de belichting geeft een beklemmend gevoel. Als ze eenmaal in de open lucht staan, valt Annelies plots neer en begint hevig te schokken. Ze wordt onmiddellijk opgeraapt door iemand van security en naar EHBO post. De mensen daar proberen haar tot bedaren te brengen maar besluiten toch maar haar naar het ziekenhuis te brengen, er is iets dat een kortsluiting in haar hersenen heeft veroorzaakt en dat moet onderzocht worden. Haar beste vriending, Tanja, mag mee met de ziekenwagen. Zij belt algauw nog haar vader om hem op de hoogte te brengen van de situatie. De overige vriendinnen van Annelies worden ook op de hoogte gebracht. De ziekenwagen keert naar verloop van tijd terug, maar zonder Annelies. Haar ouders zullen een slaaploze nacht tegemoet gaan.

De namen en leeftijden zijn fictief, de gebeurtenissen helaas niet en zijn maar een greep van wat er op 1 avond gebeurd is. Mijn conclusie: ik gebruik mijn eicellen voorlopig niet voor voortplanting.

Hunk

Ze bestaan dus echt, de mannen met het allure van een steracteur. Je kent ze wel, dit is het soort man dat er altijd cool en knap uit ziet, no matter what ze doen of welk uur van de dag of nacht het is. Ze zijn altijd nonchalant gekleed, alsof ze zo maar iets uit de kast hebben genomen, maar als je wat nader kijkt, zie je dat het toch wel heel zorgvuldig is uitgekozen designer kledij is.
Deze mannen weten helaas van zichzelf dat ze de meeste vrouwen hun hoofd kunnen doen draaien en de speeselklieren in werking doen komen. Het is ook het soort man waarvan je weet dat zelfs al heb je je meest sexy jurk en stilleto heels aan, ze je nog geen blik waardig gunnen. Als je ze dan op een zaternamiddag in de supermarkt tegen komt terwijl je je nog suf en voos voelt van de avond voordien, ben je helemaal lucht voor deze hunk en heb je zin om de grond in de kruipen omdat je er zo slonzig uit ziet. Maar dan zie je het... deze Knappe Man laat zich kennen aan een pakje batterijen dat zeer nonchalant in de achterzak van zijn jeans zit en dat hij toch wel per toeval vergeet af te rekenen aan de kassa zeker.
Zelfs hunks hebben hun imperfecties...

Dan toch

Het zag er niet uit dat het ging lukken.
Na een eerste teleurstelling omdat ik de gekozen richting om praktische redenen niet kon volgen (dagschool is nu eenmaal niet combineerbaar met een full time job), ben ik vol goede moed op zoek gegaan naar een nieuwe studie. Ik heb die ook gevonden en na enige verdieping in de vakken en welke formulieren een mens juist nodig heeft om avondschool te volgen, vertrok ik vol goede moed, maar toch wel zeer zenuwachtig, richting Brussel om mij in te schrijven. Mijn onderbewuste ik gooide echter roet in het eten. In plaats van de afslag rechts nemen, nam ik de afslag links en belandde daarmee midden in de Europese wijk. Qua sightseeing Brussel kon het wel tellen (Europese Commissie, de Wetstraat, Avenue Louise, ...) was het niet dat ik mijn ogen op het verkeer moest houden als ik niet levend begraven wou worden in het helse verkeer. Nu ken ik Brussel een beetje dankzij de stage die ik daar gelopen heb, maar het probleem is dat als je eenmaal op een bepaalde baan zit, je daar nog maar moeilijk vanaf kan geraken. Dus bleef ik maar rijden, passeerde het Zuidstation (toen begon het me te dagen dat ik nooit op tijd op mijn bestemming zou geraken), de slachthuizen in Anderlecht om ten slotte in Sint Jans Molenbeek te belanden. Dan maar terug de Brusselse ring op (letterlijk aan de andere kant van waar ik moest zijn) en dan maar hopen dat ik de juiste afslag deze keer nam. 15 min na het sluiten van de inschrijvingen was ik eindelijk op de juiste plek, maar tevergeefs dus. 3 uur rondgereden en in file gestaan voor niks.
2de poging, een dag later, ging beter. Ik kwam aan 10 minuten voor de inschrijvingen werden afgesloten. Net op tijd dus. De inschrijving is gebeurd, de formulieren zijn binnengebracht, ik heb zelfs al enkele cursussen kunnen afhalen. Er moet enkel nog wat administratieve rompslomp worden afgehandeld omtrent de registratie van het studietraject en de gekozen minor, maar vanaf nu ben ik offcieel terug student en het is een goed gevoel.

Organisatietalent

Als ik nu over organisatietalent spreek, heb ik het niet over het talent om een feestje of evenement te organiseren. Daarvan weet ik dat ik het kan.
Nee, ik het heb dan over het talent om een huishouden te organiseren. Stiekem sta ik in bewondering voor al die vrouwen die er in slagen om een job, al dan niet full time, te combineren met stralende kinderen en een perfect onderhouden huis (propere keuken, opgeruimde woonkamer, slaapkamers met opgemaakte bedden met kraakverse gestreken lakens op die bedden). In mijn ogen zijn dit supervrouwen met bovennatuurlijke krachten.
Ik slaag er nog niet eens in mijn eigen kot op orde te houden, laat staan dat ik orde heb in mijn volledige leven. Als ik 's avonds thuis kom van werk ben ik gewoonlijk doodop. Een hele dag ordelijk zijn en dingen onthouden, vergt enorm veel energie. Het eerste uur dat ik thuis ben, is puur uitblazen van een dag werken. Een uurtje even aan niks denken en in mezelf keren. Ik heb dat nodig om de rest van de avond door te komen, zeker als ik voor die rest nog plannen heb. Na dat uurtje slaag ik er meestal wel in om iets eetbaars in mekaar te draaien, maar de keuken opruimen is dan toch wel te veel gevraagd. Die zal met al die rommel wel blijven staan tot de volgende ochtend (gemakkelijkheidshalve vergeet ik dan wel dat ik 's morgens zodanig laat opsta dat ik geen tijd meer heb om de rommel van de vorige avond op te ruimen).
Ik moet er niet aan denken dat als ik thuis kom er nog een stel kinderen rond loopt die ook eten nodig hebben en dus zeuren dat ze honger hebben of zich vervelen en die je, als het even kan, ook nog moet helpen met hun huiswerk. Gewoonlijk loopt de vader van die kinderen ook nog wel in de buurt rond, maar uit gesprekken van vrouwen-met-een-gezin heb ik geleerd dat die vaders eigenlijk voor niet veel dienen (buiten dan dat ze noodzakelijk zijn voor het verwekken van die kinderen, of toch alleszins hun sperma is er noodzakelijk voor).
Ik word moe van de gedachte alleen al en ik was al zo moe...

Raar = moeilijk

Liefde is iets raars. Ze raakt je met de kracht van een hevige donderslag op een moment dat je het het minste verwacht. Ze maakt je blind voor wat er komen gaat. Ook al weet je wat er komen zal, je kan niet stoppen tot je met je hoofd tegen de muur knalt.
Je wordt voorzichtiger met ouder worden, je houdt rekening met onvoorziene wendingen, je berekent de risico's, je houdt mogelijke casualties of war in het achterhoofd. Toch breek je je muur af, je probeert te vertrouwen en hoopt dat je vertrouwen niet wordt beschaamd. Dan komt de dag dat dit toch gebeurt. Je weet dat de pijn hevig is en uiteindelijk zal verdwijnen, maar dat doet ze niet. Het is niet het bedrog dat pijn doet, maar het gebrek aan moeite om dit in de toekomst niet meer te doen voorvallen. Het is dan dat je je ook realiseert dat er geen toekomst is, behalve dan de toekomst van een "bezoekrecht-relatie". Je weet wel, om de 14 dagen mag je op bezoek bij je lief en daar tussen in doet ieder waar hij zin in heeft. Zoals een kind van gescheiden ouders dat op bezoek mag bij zijn mama of papa. Je hebt het plaatje gezien, je weet dat de toekomst er zo zal uit zien.
Dan komt er een dag. Een dag die je er aan herinnert hoe fijn het allemaal eigenlijk wel was. Je kan wel wachten, maar hoe lang kan je wachten? Soms lijkt het alsof je wacht op Godot. Je wil een teken dat je best nog even kan wachten, maar je krijgt het niet. En het is in dit moment dat je een keuze moet maken, maar ze is toch zo verdomd moeilijk!

DIY

Het DIY'en is me stilletjes aan naar het hoofd aan het stijgen. Ik vraag zelfs al netjes en beleefd en met 3 alstubliefst of een lusterklem zichzelf wil losdraaien want ik heb niet genoeg kracht. Hoe diep kan een mens zakken...

Schoonzusters

Ik denk dat ik dit jaar 1 van de leukste verjaardagscadeau's uit mijn hele leven heb gekregen: een dvd met daarop met eerste en enige echte toneeldebuut. Het dateert van 3 jaar geleden, maar de herinnering aan die leuke periode ligt eigenlijk nog kersvers in mijn geheugen en vandaag zelfs nog een beetje verser want ik heb de dvd bekeken. Het was niet echt mijn bedoeling om te blijven kijken, maar ik ben er aan blijven plakken.
Plakken was ook het onderwerp van dit toneelstuk, want er moesten een miljoen zegeltjes worden geplakt. Ach, het is te lang om allemaal uit te leggen hoe het in mekaar stak.
Ik weet nog wel dat ik serieuze problemen heb gehad met de rol die ik kreeg toebedeeld. Ik moest een traag en dom iemand spelen. Over dat dom wil ik eventueel nog wel discussiëren, maar traag? No way!
Het was ook een stuk met alleen maar vrouwenrollen. De enige mannen die er aan te pas kwamen, waren diegene die voor de techniek zorgden en de regisseur. Nog altijd neem ik mijn hoedje af voor deze laatste, want doe het maar, 12 vrouwen gedurende 4 maanden intensief begeleiden en er bovendien ook nog voor zorgen dat ze (tijdelijke) hechte vriendinnen werden.
Tijdelijke was het wel, want zoals alle dingen die zeer intens zijn, was ook deze periode in onze levens een kort leven beschoren. Het belangrijkste is dat we tevreden kunnen terug kijken en de goede herinneringen koesteren. En het deed begot deugd om het geheel nog eens terug te zien.

Zwembad

Ken je het gevoel dat je met een zwembad rond rijdt in plaats van een auto? Nee? Dan nodig ik je uit om eens met mijn auto te rijden!
Ik ben een voorstander van een open dak in een auto. Liever dat dan airco. Maar sinds vandaag begin ik daar stilletjes aan van terug te komen vermits mijn open dakje zo lek als een vergiet is. Toen ik deze middag in mijn auto stapte, stond er mij letterlijk een koude douche te wachten. Het regenwater druppelde niet meer binnen zoals het vroeger heeft gedaan, maar stroomde echt binnen. Heel fijn, vooral als je een bruuske rembeweging moet maken of een korte bocht moet nemen. De volgende keer dat het regent, zal ik een volledig duikpak moeten aantrekken als ik met mijn auto rij.
Helaas zal deze auto nog een jaar of 2 moeten meegaan en is de betaalbare auto van mijn dromen nog net iets te onbetaalbaar. Zucht....

Sneak preview

Voor de nieuwsgierigen onder jullie, hier is een klein voorsmaakje van hoe mijn keuken er binnen een paar weken zal uitzien... Zij die het niet geloven, zijn welkom om het met hun eigen ogen te komen bewonderen :o). Ik weet nu al dat ik trots zal zijn op het resultaat.

Kanker

Kanker is al meer dan enkele jaren alomtegenwoordig in onze maatschappij. Iedereen kent wel minstens 1 of meerdere personen die aan kanker gestorven zijn. Ook de films en series waarin dit thema behandeld wordt, zijn talrijk. Het blijft altijd wel een beetje een "ver-van-mijn-bed-show" en iedereen denk "mij zal die niet overkomen".
Maar wat als er volgende week bij mij kanker wordt vastgesteld? Dit is een gedachte die mij angst aanjaagt. Niet alleen omwille van het terminale karkater van sommige kankers, maar ook omdat ik niet weet wie er voor mij zal zorgen. Uiteraard zijn er mijn ouders, maar die zijn om een leeftijd gekomen dat ze zelf allerlei kwaaltjes beginnen te ontwikkelen en ik zie hen niet dag en nacht hun bed bij maken. Verder is er nog het handje vol vrienden, maar van hen kan ik zeker niet verwachten dat ze voor mij zullen zorgen, zij hebben hun eigen leven. Broers of zussen heb ik niet, voor zo ver weet toch, dus daar moet ik ook al niet op rekenen. En dan durf ik nog niet denken aan de financiële gevolgen van zo'n ziekte.
Als het ooit zo ver komt, vrees ik dat ik zoals zo dikwijls eerder zal opgeven dan te vechten, gewoon omdat ik geen last wil zijn voor mijn omgeving. Dat ze mij dan maar een spuitje geven, zoals een hond of een kat. Das het simpelste, korte pijn en niemand zit met de last.

Verkeersaggressie

Vandaag besloot ik de fiets te nemen om een boodschap te doen, meer specifiek om uithaalchinees te gaan halen. Een mens moet uiteindelijk af en toe eten en dankzij uithaalchinees heb ik minsterns voor 2 dagen eten in huis. Bovendien staat mijn keuken op het ogenblik helemaal ondersteboven wegens het herdecoreringsproject dat ik vandaag begonnen ben. Het chinese restaurant is niet zo ver af, het weer was mooi, dus waarom zou ik de auto nemen, met de fiets was ik even snel over en weer.
Terwijl ik lustig terug naar huis peddelde met het plastiek zakje met mijn chinese food in aan mijn stuur, kwam ik een nogal onbeschofte taxichauffeur tegen. Hij kwam met zijn grote mercedes taxi vanuit een rechterzijstraat, zag mij aan komen fietsen en besloot vlak voor mijn neus om toch maar door te rijden. Ik hef mijn linkerarm op in een poging om een beweging uit te drukken die wil zeggen "Allez, waarom doe je dat nu". Steekt die man zijn hoofd uit het raampje en roept op het platst mogelijke antwerps "VEURRANG VAN RECHS TELT OEK VEUR VELOOS!" Ok, technisch gezien had hij gelijk, hij kwam inderdaad van rechts, maar schept hij er nu zo'n genoegen in om een fietser de pas af te snijden? En voelt hij zich nu ongeloofelijk goed omdat hij zoiets tegen mij (of een andere fietser) heeft kunnen roepen? Ik stak nog niet eens mijn middelvinger uit of ik riep niet eens 1 of ander vies scheldwoord naar hem. Waaraan had ik dan deze tirade verdiend? Blijkbaar is het echt wel moeilijk voor sommige mensen om een beetje hoffelijk in het verkeer te zijn, zeker tegenover fietsers of voetgangers.
Ik ben verder naar huis gefietst, maar wel met een beetje veel schrik. In gedachte zag ik die taxichauffeur al achter me aan komen en me met zijn grote auto van het fietspad rijden of me op een andere manier toetakelen. Ik was er echt niet goed van van die man zijn uitspraak.

Burgerplicht

Vandaag heb ik mijn burgerplicht vervuld. Op exact 2 uur en 15 minuten van de uiterste deadline heb ik mijn belastingformulier gedumpt in de brievenbus van het Ministerie van Financiën. De is weeral een verbetering van mijn persoonlijk record. Het vorige stond op 3 uur en 30 minuten en dateert ondertussen toch ook weer al van 2 jaar geleden. Ik besef dat ik nog wel enkele jaartjes training voor de boeg heb, maar ik hoop toch ooit op een dag mijn tijd terug te brengen tot onder de 5 minuten.
Vorig jaar heb ik mij laten vangen in een bui van plichtsbewustheid en mijn ingevuld formulier binnengestuurd binnen de 2 weken nadat ik het ontvangen had. Achteraf gezien heb ik daar wel spijt van. Niet alleen mis ik nu een jaartje broodnodige training, bovendien maakt het totaal niks uit of je je formulier nu vroeg of laat binnen dient. Je krijgt je centen altijd even laat terug. Het is dus niet omdat jij een beetje moeite doet om ruimschoots op tijd te zijn, dat de ambtenaren van dit specifieke overheidsdepartement op hun beurt een effort zullen doen.
Ik blijf alleszins oefenen om onder die legendarische 5 minuten te geraken en kijk al uit naar de belastingsbrief van volgend jaar...

Sounds from Beirut looking for a room

A minimalistic improvisation by: Mazen Kerbaj
Trumpetthe israeli air force
Bombsrecorded by Mazen Kerbaj on the balcony of his flat in Beirut, on the nightof 15th to 16th of july 2006.

Check out http://www.l-m-c.org.uk/audio/mazen.html
Listen and get goosebumps....

I am not pro Israel, I am not pro Hezbollah and certainly not pro Bush. I am contra war!

If you want to see more of Mazen Kerbaj's work, check out his blog on http://mazenkerblog.blogspot.com/

Afspraak

Iedereen fantaseert er wel eens over, het perfecte afspraakje met de nobele onbekende. Helaas voor de romantische zielen bestaat die soort afspraakjes enkel in Hollywood.
De meer realistische versie gaat als volgt:
Je voert tijdens verschillende gelegenheden een gesprekje met iemand die je hebt leren kennen via gemeenschappelijke vriende, kenissen of een gemeenschappelijke interesse. Na enkele weken komt dan, PLOP! complete out of the blue, de vraag of je zin hebt om eens samen naar de film te gaan of samen iets te gaan drinken. Je bent zo stomverbaasd van deze vraag dat het niet eens in je op komt om gewoon te zeggen "Bedankt voor de uitnodiging, maar eigenlijk heb ik daar niet veel zin". Je vraagt je ook af waarom die man nu juist deze vraag aan jou stelt. Nu zit je dus met dat afspraakje dat de andere partij blijkbaar niet wil vergeten. Je beseft wel dat je niet eeuwig kan blijven treuren. It's time to move on, maar NU AL????
Goed, er wordt een datum afgesproken en "we zullen wel zien wat we doen". Naargelang de datum nadert, begin je te piekeren over wat dat "doen" wel zal inhouden. Met een filmpje meepikken kan er zeker niks mislopen. Geen gênante stiltes tijdens de avond, er gaan minstens 2 uur van de avond voorbij dat je rustig in het donker zit en kan doen alsof je alleen naar de film bent gekomen en gegarandeerd een onderwerp om achteraf nog wat over te keuvelen. Dan is de hamvraag natuurlijk: "Welke film???" Je weet dat de film "Inside Deep Throat" wordt gespeeld, een film over de gevolgen van de legendarische pornofilm avant la lettre uit de jaren '70. Je wilt die wel zien, maar is dit nu een film om met een eerste afspraakje te gaan zien??? Het laatste wat je wil is hem de verkeerde indruk geven. Je besluit dan maar op het initiatief aan de tegenpartij over te laten en je te laten verrassen door wat de avond zal brengen. En terwijl in je elegantste houding om je rug ligt om je verwarming proper te maken voor zijn schilderbeurt, begin je je af te vragen wat je zal aan trekken...

Schemer

In de schemerzone tussen dag en nacht is alle mogelijk. De schemer houdt een belofte in. De belofte van een nieuwe dag of de belofte van een zwoele avond. De kleuren van de dag worden feller. Het blauw van de hemel wordt eerst diepblauw en daarna inktzwart. De roze-oranje gloed van de zon wordt eventjes intenser alvorens te verbleken en plaats te maken voor de eerste fonkelende sterren. Een eenzaam vliegtuig zoekt de weg naar zijn landingsbaan of is net vertrokken naar een onbekende, avontuurlijke bestemming.
De avondschemer is een moment om te bezinnen. Even stil staan bij je dag, je week of zelfs je leven. Het is ook een moment om van te genieten. Je zit op je vensterbank en bewondert de lucht met al zijn kleurschakeringen. JJ Cale op de radio zingt over wat er gebeuren kan after midnight. Je voelt de koele zomerbries om je armen en even ben je gelukkig.

Evenwicht

Mijn evenwicht zoekend tussen gewoon gek en toch nog redelijk normaal, maak ik de balans op. Het is meer een tussentijdse balans, ik besef dat ik nog niet in de buurt ben van mijn einddoel. Heb ik de juiste beslissing genomen? Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk. Er zijn nog talloze kleine dingen die ik graag met jou in de buurt had meegemaakt. Vaak denk ik "Hier had je moeten bij zijn", hoewel ik goed besef dat je er zowiezo niet had bijgeweest. Hoe hard ik ook mijn best doe, ik krijg je niet uit mijn leven. Gedurende die korte tijd hebben je wortels zich diep gevestigd in mijn binneste.
Snap je dat ik deze beslissing heb genomen in een poging om je even hard te kwetsen dan dat jij mij hebt gekwetst, om je te doen inzien wat je op het spel zet? Ik ben niet trots op mijn beslissing en besef nu wel dat ze niet het gewenste effect heeft gehad.
Hoewel jij hoogstwaarschijnlijk niet hetzelfde voelt, ik mis je en zie je nog steeds graag en vrees dat dit nog wel even zal duren. Het spijt me.

Warm

"Het is werm!", zou Anja zeggen. En ja hoor, de meesten onder ons lopen er al enkele dagen als een vodje bij. Hopend op een beetje verkoeling in wat water of in een ruimte met airco.
Maar vandaag is het pas officieel ECHT warm voor mij. Het is vandaag de allereerste keer sinds ik hier woon dat ik mijn donsdeken van mijn bed haal. Niet dat ik mijn donsje niet meer graag zie, integendeel zelfs. Ik weet dat mijn donsje mij ook nog graag ziet, want het heeft mij afgelopen nacht net iets te veel warm gehouden. Daarom heb ik het tijdelijk een nieuw onderkomen op mijn vrije zetel gegeven. Daar kan het rustig afkoelen en wachten tot het eindelijk terug wat frisser wordt zodat het terug op mijn bed mag gaan liggen. Telkens als ik er voorbij loop, strijk ik eens met mijn hand over mijn donsje en spreek ik het bemoedigende woorden toe. Het zal echt nog wel frisser worden. Het blijft niet voor eeuwig zo warm. Zo weet mijn donsje dat ik er nog steeds ben en haar niet helemaal heb afgeschreven.
In afwachting van het zo zeer gewenste frisser weertje geniet ik van mijn nieuwe liefde die mij met een zoemende kracht verkoeling brengt, dag en nacht.

Men zegt

Men zegt…
Men zegt “3 huwelijken uit 4 eindigen in een echtscheiding”
Men zegt “de “jeugd” van tegenwoordig weet niet wat het is om een verbintenis aan te gaan”
Men zegt “dat een huwlijk niet meer van deze tijd is”
Men zegt “zij is gelukkig en hij is getrouwd”
Men zegt “het huwelijk is al een succes als het koppel samen de kerk uit gaat”
Men zegt “het huwelijk is als een belegerde vesting die er buiten zijn, willen erin en die erin zijn, willen eruit”
Men zegt “het huwelijk is een eerbiedwaardige instelling. Maar wie wil er in Gods naam een heel leven lang in een instelling zitten?

Ach, men zegt zo veel.
Ik geloof enkel wat ik zie en ik zie dat Sanne en Kris elkaar graag zien. Dat is toch wat telt zeker?!?

Vrouwen & Techniek

Vorige week heb ik mezelf getrakteerd op een nieuw speelgoedje: een dvd recorder. In theorie is dit stukje techniek simpel om aan te sluiten en in te stellen. Ten minste, dat zeiden de verkoper en de handleiding. Uit ervaring weet ik echter dat de praktijk gewoonlijk een beetje anders in elkaar steekt.
Vol goede moed ben ik begonnen met de installatie van dit ding met de handleiding in de hand. Maar daar was al een eerste probleem: een kabel met allerlei kleurtjes waar je veel mee kon doen volgens het boekje (zeg maar boek, want klein zijn die spullen niet. Helaas zijn het niet echt page turners). Klein probleem: waar moet je die dingen in steken? Het kabeltje ligt hier nu nog ergens rond te slingeren, blijkbaar had ik het niet echt nodig. Maar het grootste probleem moest nog komen: de instelling van de posten. 3 (drie!) dagen ben ik er mee bezig geweest om uit te dokteren wat ik in hemelsnaam toch verkeerd deed. De handleiding had ik al lang opzij gesmeten. Daar kon ik toch niks mee doen. Het was nu niet alsof het in een verstaanbare taal was geschreven. Hoewel zowel mijn nederlands als mijn engels een zeker niveau hebben, kon ik er kop noch staart van maken. Waarom schrijven ze die bloody manuals niet als een roman? Dat zou de dingen een stuk gemakkelijker maken. Zoiets als "Jane kwam die dag thuis met een dvd recorder. Vooraleer ze het toestel aansloot, maakte ze een plaatsje vrij boven (of onder) haar tv om het te neer te zetten. Vervolgens nam ze het uit de doos, zette het op zijn plaats en stak de stekker in het stopcontact...." Gooi daar nog een knappe handy man mee tussen en wedden dat zo'n ding gemakkelijker te installeren valt?
Nu ja, de dvd recorder is ondertussen al uitgebreid getest en goed bevonden. Ik heb mij kunnen bedwingen om hem niet de raam uit te smijten en ook de handleiding heeft het avontuur ook overleefd. Niet slecht vind ik voor iemand met zo weinig geduld als ik.

Rock Werchter 2006 - De foto's

Ondanks 2 uur file toch nog lachende gezichten op de eerste festivaldag. En we waren nog juist op tijd voor een eerste hoogtepunt: Tool.














Ok, er zullen nog wel gekkere figuren rondlopen, maar dit was dan ook nog maar het begin. Tijdens het optreden van Manu Chao mag je uit je bol gaan.

Er zijn slechtere plaatsen voor Bert en Bobje om te vertoeven...

De Rock Chinees is in het land en hij (zij) speelt altijd vals. Wock & Woll...

We just luuuuuuuv Humo.....

Een stelletje ongeregeld, de ene al wat vuiler dan de andere, maar allemaal even plakkerig. Het was wachten op dEUS en Placebo en beiden overtroffen de verwachtigen. Vooral dEUS zorgde voor een echt oorgasme. Sommige dingen zijn gewoon beter dan sex!

Als je goed kijkt zie 2 voor de prijs van 1.

Dag 4: van sommigen onder ons kan je al een heerlijke bouillon trekken...

Met warm weer moet je smeren.... overal....

Niks gedronken, geen komieke sigaretten gesmoord, gewoon een beetje last van de zon.

Op de knieën voor Discobar Galaxi. Hail bobby Ewing... Hail Lars Kapaldi...

Dikke vriendjes...

Tot slot: "May the chokes with bocco be with you", sprak de drie-eiïge tweeling...

Reddende Engel

Ik ben de laatste tijd nogal bezig geweest met het analyseren van mijn meest recente relaties en ik ben tot een bedroevende conclusie gekomen. Blijkbaar slaag ik er de laatste jaren om mannen met in min of meerder mate psychologische problemen. Ik denk dat ik mezelf zie als de reddende engel die deze mannen eindelijk "het licht" zal laten zien. 1 probleempje: deze mannen zater er niet op te wachten om "gered" te worden en al zeker niet door mij. Zij vinden hun leven prima zoals het is, dus waarom veranderen?
Waarom ik dit doen? Geen flauw idee om eerlijk te zijn. Ik denk dat de voornaamste reden is dat het een beter gevoel geeft over mezelf. Wat ik wel keer op keer vergeet is hoe miserabel ik me voel als ik weer eens met mijn kop tegen de muur loop.
Omdat ik na de laatste keer mijn les wel heb geleerd, heb ik me voorgenomen om mezelf van de markt te halen. And miracles do happen, het lukt me wonderbaarlijk goed. Ik heb me neergelegd bij het alleen zijn, ben er zelfs zowaar aan gewoon geworden. Maar wat als er nu iemand "normaal" mijn pad kruist? Zal ik er op in gaan, hoewel ik weet dat "normaal" niet mijn type is?

Kritische geest

Het is altijd goed om je geest open en kritisch te houden. Daarom deze kanttekening bij de vorige blog. Zoals altijd, zal de waarheid ergens in het midden liggen. Aan u om zelf te beslissen wat of wie u gelooft..
http://www.broodjeaap.nl/boeing.html

9/11

Neem de tijd om naar deze film te kijken. Ik ben mij er ter dege van bewust dat media en internet feiten kunnen verdraaien en een verhaal dat volledig gelogen is toch als waarheid kunnen doen overkomen. Maar als nog maar een fractie van deze film waarheid en realiteit is, is dit gewoon weg shockerend. Kippenvel gegarandeerd en zorg dat je neer zit als je er naar kijkt.

http://video.google.com/videoplay?docid=7763546943852727250&q=loose+change+dutch

Je bent er niet meer...

Hey Patrick,

Het is bijna 1 jaar dat je er niet bent. Soms is het nog altijd moeilijk om te geloven dat je niet meer zal terugkomen. Heel af en toe denk ik nog dat ik je stem in de gang hoor of je hoor zingen of fluiten of neuriën. Hoewel ik je goede humeur dikwijls vervloekd heb als ik 's morgens binnen kwam met een slaapkop, mis ik het nu enorm.
We missen je allemaal hoor. Je kennis, je grapjes, je stomme liedjes, je... alles eigenlijk. Steve heeft nog op de dag van je begrafenis een foto van je opgehangen in ons bureau. Ik zie er alle dagen recht op. In het begin was het telkens even slikken, maar nu ben ik er aan gewoon. Ik zou deze foto zelfs niet meer kunnen missen. Als ik het eens moeilijk heb of ik zie het niet meer zitten met het werk, moet ik maar even naar je kijken en het gaat weer stukken beter.
Vorige zomer heb je met zoveel geholpen met het toen nog nieuwe Fuji project. De machine wilde maar niet draaien en jij hebt je er dag in dag uit mee bezig gehouden en het zo mee mogelijk gemaakt dat we toch nog op tijd konden leveren. Ik hou mijn hart vast dat er deze zomer weer zoiets gebeurt. Wie gaat me dan helpen?
Steve en ik praten dikwijls over je, herinneringen ophalen. Zoals die keer dat je me zo hard hebt laten verschieten door met een boek op mijn bureau te slaan dat ik bijna zat te huilen. Steve vertelde me onlangs dat je je daar heel schuldig over voelde. Moet je niet doen hoor, dat is voor niks nodig. Of die andere keer, al een paar jaar geleden, toen je me op de kast hebt gejagen door te zeggen dat je op Anke Vandermeersch ging stemmen. Ze kwam toen op voor het Vlaams Blok en ging naakt poseren in de Playboy als ze genoeg stemmen kreeg.
Je kon met goed op de kast jagen, vooral over politieke onderwerpen kreeg je me gemakkelijk op mijn paard. Samen met Steve waar jullie onoverwinnelijk. Zonder jou lukt het Steve niet meer zo gemakkelijk. Het zou natuurlijk ook kunnen dat ik met ouder worden een beetje beter nadenk voor ik weer weg rij op dat paard van mij.
Wouter, je weet wel, die knul die Els heeft vervangen tijdens haar zwangerschapsverlof, is je opvolger. Hij doet dat niet slecht hoor, maar hij mist natuurlijk wel de nodige ervaring en know-how. Voor jou had geen enkele dop nog een geheim, geen enkele inlage was je onbekend. Wouter zal daar ook wel geraken, hij heeft gewoon de pech dat hij tegen jou moet opboksen. Hij heeft het zelfs nog niet over zijn hart kunnen krijgen om jouw spulletjes op je bureau op te ruimen. Al de frulletjes staan er nog altijd zoals jij ze hebt achtergelaten op je laatste werkdag.
Patrick, je bent veel te vroeg gestorven, maar 1 ding moet je mij toch ooit eens uitleggen. Hoe geraakt zo een grote man zoals jij in zo'n klein doosje!

Lieve kus en dikke knuffel,

Triatlon

Vanaf vandaag ben ik een grote supporter van de triatlon. Versta me niet verkeerd, ik heb totaal geen behoefte om mezelf te gaan afbeulen in het water, op de fiets of met loopschoenen aan. Nee, ik doe het puur voor het oogplezier, want het is een zaligheid voor het vrouwelijke oog om al die knappe mannelijven in strakke pakjes te zien voorbij komen. Toegegeven, sommigen weten hun voor- niet meer van hun achterkant te onderscheiden als ze uit het water komen en als je ze dan ziet moeite doen om de ritssluiting van hun waterpakje open te krijgen, lijken het wel motorisch gehandicapten. Maar dat neemt het plezier niet weg om al die kontjes te zien passeren als ze aan hun looptocht zijn begonnen.

Maar soms is het leven toch ongeloofelijk sarcastisch (of beter gezegd: sadistisch). Aan de aankomst van de triatlon speelde een covergroepje. De stemmen van de zanger en de zangeres klonken mij bekend in de oren en toen ik hun naam zag, was ik wel zeker. Ongeveer een jaar geleden heb ik ze ook al eens bezig gezien tijdens een optreden aan de Gaarkeuken in de haven. Het was toen ook fantastisch mooi weer, net zoals vandaag. Alleen was ik toen in ander gezelschap. En dan slaat de werkelijkheid keihard in het gezicht. Ik ben iets kwijt door mijn eigen stomme koppigheid. Ik vraag mij af of hij af en toe ook nog eens aan de mooie momenten denkt.

Borsten

Borsten zijn al eeuwen een onderwerp van plezier voor menig man, maar tegelijkertijd zijn ze ook een bron van ergernissen voor de vrouwen die er mee opgescheept zitten.
Het lijkt alsof een vrouw nooit tevreden is met de cup die ze toebedeeld kreeg door Moeder Natuur. Het is alijd wel te weinig of net te veel. In deze moderne tijden is dat nu zo geen heel groot probleem meer. Silliconen komen dezer dagen in alle maten en gewichten voor zij die 1, 2 of zelfs 3 of 4 maatjes meer willen. Voor de dames die net wat minder willen, hebben de plastisch chirurgen ook wel een oplossing. Plastische chirurgie kan iets moois zijn, maar waarom hebben ze nog geen afneembare borsten uitgevonden? Al naargelang de gelegenheid zou je dan kunnen kiezen welke cup je die dag of avond aan doet.
Maar wat als je niet in je vel wil laten snijden om aan een schoonheidsideaal te kunnen voldoen? Dan is het sakkeren en vloeken, want op tijd en stond zitten die borsten echt wel in de weg. Een voorbeeldje: je vindt het kleedje van je dromen. Je ziet in gedachten al hoe het prachtig rond je lijf zal zitten, alle overbodige rondingen verhullend, je vermoed dat ook het decolleté heel mooi zal zijn, maar dan pas je het aan en wat blijkt... Die stomme borsten zijn gewoon te groot en puilen er langs alle kanten uit.
Dames met een kleine cup uiten dikwijls een vorm jaloezie op mijn maatje meer, maar zij weten niet hoe gelukkig ze zijn. Zij kunnen ten minste af en toe van die leuke, goedkope BH'tjes kopen ipv lingerie die stukken van mensen kost enkel en alleen omdat het een maatje meer is. Vrouwen met grote borsten moeten ook niet tot hun 50ste wachten om de zwaartekracht zijn werk te zien doen. Nee hoor, vanaf dag 1 zijn die gevolgen duidelijk zichtbaar. Geen potloodtest voor ons, daar slagen we toch niet voor. OK, als je een stevige boezem hebt, zal je meer mannelijke aandacht krijgen, maar geloof me vrij, het is niet altijd even leuk als je merkt dat je mannelijke gesprekspartner denkt dat je ogen zo'n 30 cm lager dan normaal zitten.
Ach, ik mag er eigenlijk niet over zeuren. Ik ben nog altijd beter af dan dat meisje dat een badpak met voorgevormde cups ging kopen en toen ze uit het pashokje kwam zei de winkeljuffrouw tegen haar: "Juffrouw, u moet wel uw borsten in de cups steken". Het meisje haar antwoord was: "ZE STEKEN ER IN!!!!!"

Snel of traag?

Het is blijkbaar tegenwoordig mode om iemand die in je weg loopt of je niet geeft wat je wil omver te knallen.
Maar waarom iemand snel doden als je het ook langzaam kan doen? Als ik iemand zo hartsgrondig zou haten dat ik hem zou willen vermoorden, zou ik het goed voorbereiden en er voor zorgen dat de persoon in kwestie zou afzien.
Ik zou kunnen verder gaan en de details van mijn fantsieën hier neerschrijven, maar ik heb besloten om dit niet te doen om de eenvoudige reden dat ik er zelf heel hard van geschrokken ben. De goorste details speelden zich af in mijn hersenen en ik wil niemand ongerust maken met de gedachte dat ik die ooit op een mooie dag ten uitvoer zou brengen. Fantasie is het sterkste wapen dat de mens heeft. Daar kan niks tegenop, dus blijf ik voorlopig maar voort fantaseren over wat ik mijn ergste vijand zou willen aandoen (en hij kan maar al beter beginnen beven van schrik).

Veiligheid

"My reason for cheating,
I don't know what to say.
Maybe it's nature, having it's way"

Dit is een stukje tekst uit een liedje geschreven en gezongen door een man.
Is het werkelijk zo gemakkelijk om het op de aard van het beestje te steken als je je partner bedriegt? Onder het mom van "spread the seed" probeert de onverbeterlijke rokkenjager zich te verschuilen omdat hij zich niet tot 1 partner kan of wil beperken. Er zijn mannen die gewoon geen "nee" kunnen zeggen als een vrouw avances maakt en "veroveringen" verzamelen zoals andere mannen jachttrofeeën verzamelen. Er zijn ook mannen die niet willen trouw blijven aan hun partner omdat ze denken dat ze nog steeds dat oeroude jagersinstict in zich hebben.
Ik vraag mij af waarom een mens (meestal vrouwen) het zo belangrijk vinden dat hun partner niet vreemd gaat. In dit tijdperk van AIDS en andere soa's, zal dit zeker 1 van de angsten zijn. Maar voor mezelf is de belangrijkste motivatie emotionele veiligheid. Ik wil mijn partner voor 100% kunnen vertrouwen. Ik wil niet mezelf steeds moeten afvragen wie er de avond voordien in zijn bed heeft geslapen of als hij alleen op stap gaat met wie hij mee naar huis zal brengen. Zelfs al kan mijn partner mij alles geven op alle andere gebieden, als ik weet dat hij nog met anderen de koffer induikt, valt mijn veiligheid weg.

Zouden deze mannen eigenlijk wel weten hoeveel pijn ze veroorzaken bij hun partner als deze achter hun "grote geheim" komt? Het is niet zo zeer het feit dat de partner bedrogen is dat zeer doet, maar het wegvallen van het vertrouwen, het wegvallen van de partner in het geheel, dat doet ongeloofelijk pijn. Maar moet ik mijn eigen principes opzij zetten om iemand anders zijn pleziertjes te gunnen en dus de andere kant opkijken als de eerste de beste hypocriet? Ik weet niet wat het meeste pijn zou doen: doen alsof mijn neus bloedt of de overspelige partner uit mijn leven weren. Ik ga het alleszins niet uitproberen want ik vrees dat het op 2 keer pijn zal uitdraaien.

Lijd lijder lijdst?

"Il faut souffrir pour être belle" zei mijn moeder tegen mij als ze de knopen uit mijn kinderharen kamde.
Al sinds onze oerjaren moet de vrouw afzien om er aantrekkelijk uit te zien. Denk maar aan de vrouwen met wespentaille enkele eeuwen geleden. Zij moesten zich zodanig insnoeren tot ze niet meer konden ademen en heel dikwijls ook nog flauwvielen. Comfortabel is anders.
Maar is er eigenlijk wel zo veel veranderd sinds de opkomst van de Dolle Mina's en de BH verbrandingen door de hippie-vrouwen?

De hedendaagse vrouw moet minstens evenveel afzien om er een beetje goed uit te zien als we de reclame mogen geloven. Verschillende bevallige dames raden ons met de glimlach aan om ons te ontharen met warme of koude wax of beter nog, met een epileerapparaatje. Als je hen zou geloven is heel die procedure geheel pijnloos. Wel, ik heb zelf ondervonden dat dit NIET waar is. Lichaamshaar uittrekken, op eenders welke manier, doet wel pijn! Maar we blijven het toch maar doen omdat we vinden dat behaarde vrouwenbenen toch echt geen zicht is. En als we daarmee klaar zijn, kunnen we beginnen met crèmekes te smeren: eentje voor de rimpels te doen verdwijnen. Is het je trouwens al opgevallen dat die anti rimpel crèmes zeer doeltreffend zijn? Het zijn allemaal 50 plus vrouwen die er uitzien als een frisse dertiger die die dingen aanprijzen. Daarna komt de anti-cellulitis crème voor onze billen en terwijl we dan toch bezig zijn, kunnen we ineens een zalfje op onze platte buik smeren om die buik helemaal te doen verdwijnen en we mogen de parel crème voor onze oksels niet vergeten want wie wil nu niet dat zijn oksels er parelend mooi uit zien?
En om echt, echt, echt gelukkig willen zijn, mogen we natuurlijk niet het wasproduct vergeten dat witter dan wit wast. Want alleen ECHT wit maakt ECHT gelukkig. Nu weet ik waarom ik nog nooit gelukkig ben geweest. Note to self: koop nooit meer iets wit tenzij ik mijn gelukt op het spel wil zetten.

Zie jezelf graag

Dit is een stukje uit een mail die ik deze week kreeg:
(...)Het gaat over jezelf graag zien. Zie eerst jezelf graag en dan pas de anderen. Klinkt raar en egoïstisch maar het heeft wel iets. Als je jezelf graag ziet dan ga je dat ook uitstralen. En dan bedoel ik niet van een arrogantie uit te stralen, maar wel zoiets van “hey iedereen, ik ben Elke, en ik voel me goed en jullie?”
Dat heeft als serieus voordeel dat je op die manier ook de juiste mensen aantrekt. Mensen die niet over jou gaan lopen, maar naar je opkijken, bij je willen zijn, en zelfs mee in jouw leven willen. Klinkt dus als zever, i know. Maar geloof me, jezelf niet graag zien, dat straal je uit en met gevolg dat daar twee typen van mensen op afkomen: 1. hij die zichzelf ook niet graag ziet (depri-people) en 2. hij die eens goed van je wil profiteren en jou leven begint te leiden en je daarna dus laat staan (...)

Ik zie mezelf eigenlijk wel redelijk graag. Ik heb mezelf min of meer aanvaard (de ene dag gaat dat al wat beter dan de andere) met al mijn min en plus punten. Het probleem is dat de buitenwereld mij anders beziet dan ikzelf. Ik weet dat mijn uitstraling er eentje is van "hier ben ik, take it or leave it". Ik wijt dit aan de pesterijen van een stel opgroeiende pubers op de speelplaats tegenover het dikke meisje met het brilletje. Mijn afweermechanisme heeft zich toen opgebouwd: een grote mond opzetten tegen iedereen die mij klein probeerde te krijgen.
Met ouder worden kreeg ik dan weer andere opmerkingen (over het algemeen goed bedoeld) te horen: je bent te brutaal, je bent niet sexy genoeg, je kleedt je als een man, je bent te braaf, je bent te kritisch, je kan geen kritiek verdragen, je kan niet luisteren, je bent niet dit, je kan niet dat. Is het dan een wonder dat een mens soms aan zichzelf twijfelt en zichzelf niet zo heel graag ziet? Ik wil helemaal niet zeggen dat ik geen opmerkingen kan verdragen en hoewel mijn houding al eens te wensen laat als ik zoiets te horen krijg, denk ik daar wel degelijk over na.
De laatste tijd loop ik rond met het gevoel dat ik iedereen rond mij teleur stel. Ik ben niet de perfecte collega en werknemer die ze op het werk verwachten. Ik ben niet de goede vriendin met het luisterende oor en aandacht voor details die ik voor al mijn vrienden zou willen zijn. Ik heb mijn ouders geen kleinkinderen gegeven. Ik heb het gevoel dat ik mij in duizend bochten moet wringen om iedereen tevreden te stellen en dat is een enorme last die op mij weegt. Soms vraag ik me af hoe lang het nog duurt voor mijn innerlijk elastiekje *knap* zegt en mijn stoppen volledig doorslaan.
Meestal kan ik de vrij goed relativeren, maar soms vraag ik me af of ik me niet beter zou opknopen. De enige redenen dat ik dat niet doe is a) ik ben daar te laf voor en b) dat wil ik mijn ouders en de paar vrienden die mij nemen zoals ik ben, niet aandoen.

Second Best

Ik ben het beu om aan de kant te worden geschoven voor een beter exemplaar van het vrouwelijke geslacht. Ik weet dat ik op alle gebied maar gemiddeld ben. Ik ben geen supermodel met glimmende benen zonder 1 haartje op of totaal cellulitis-vrij. Ik ben niet uitzonderlijk intelligent of zo rijk als de zee diep is. Bovendien beschik ik ook niet over de nodige eigenschappen om iemand te vinden die het ok vindt om wat langer dan een paar weken/maanden in mijn gezelschap te verblijven.
Enkele voorbeeldjes:
Nr 1 zei dat hij nooit in zijn leven nog een relatie ging aangaan. 3 maanden later is hij gaan samenwonen.
Nr 2 wou van zijn vrijheid genieten en was niet geïnteresseerd in een relatie. 2 weken later (een record, al zeg ik het zelf) vertelde hij mij dat hij tot over zijn oren verliefd was en met deze vrouw de rest van zijn leven wou doorbrengen.
Nr 3 was een flierefluiter, een vlinder die van bloem tot bloem ging. 2 maanden later was hij getrouwd (voor de 2de keer). 1 troost: hij gaat nog altijd van bloem naar bloem, maar in het diepste geheim en niet meer zo frequent als vroeger.
Nr 4 wint de Trofee der Excuzes: hij zou mij alles kunnen geven, behalve trouw blijven want hij kan toch geen nee zeggen tegen het vrouwelijke geslacht. Ik wacht niet af wat de toekomst voor Nr 4 brengt. Al dat wachten en hopen brengt alleen maar meer pijn als het verdict valt en daar heb ik geen zin in.

Ik weet dat dit allemaal heel wanhopig klinkt, maar ik kan er niet meer tegen om steeds weer aan de kant te worden geschoven voor iemand anders, ik ben het beu om Second Best te zijn. Ik haal mezelf van de markt, het is genoeg geweest!

Leeg

Ondanks het feit dat ik zou willen huilen dagen aan een stuk, lukt het me niet. Ik voel me leeg en hol, alsof er een stuk van mezelf gisteren gestorven is. Ik zou mijn stem moeten laten horen over wat er eergisteren in Antwerpen is gebeurd, maar ik kan het niet. De wereld kan me op de moment gestolen worden. Waarom kan iets dat zo goed aanvoelt zo veel pijn doen?

Gelukt

Het is me gelukt, ik heb het over mijn lippen kunnen krijgen dat ik hem niet meer in mijn leven wil. Niet dat ik mij er goed bij voel, integendeel zelfs. Ik zou het liefst van allemaal in een bolletje willen kruipen en willen janken. Ik heb, op 1 persoon na, niemand zo graag nog gezien. Ik weet dat dit rationeel de beste oplossing is om de deur dicht te doen en verder te gaan met mijn leven, maar het doet zo'n zeer. En de enige reactie was begrip, geen smeekbede om toch maar contact te houden, geen kus, geen aanraking, niks, nada, nothing. Het leven is toch geen film.
But... zoals Gloria Gaynor zei: I will survive. Onkruid vergaat per slot van rekening niet en de hoop die ik nog altijd heb zal ook wel langzaam maar zeker uitsterven.

Moed

Hopelijk vind ik de moed om te zeggen wat ik moet zeggen en daarna de deur definitief dicht te doen.

Studeren

De academische wereld maakt het mij niet gemakkelijk in mijn keuze om terug te gaan studeren. Het zou natuurlijk ook kunnen dat ik het mezelf weer eens moeilijk maak.
De richting die ik wil gaan studeren (psychologie voor zij die het nog niet weten) kan enkel in avondschool worden gevolgd als je al over het noodzakelijk voor-diploma beschikt, zijnde assistent in de psychologie, maatschappelijk werker of iets aanverwants in de zachte sector. En dat heb ik dus niet.
Ik kan nog wel psychologie gaan studeren, maar dan als voltijdse dagstudent. Het merendeel van de lessen zou ik wel samen met de werkstudenten kunnen volgen, maar het grootste gevolg is dat ik geen recht heb op educatief verlof. Niet dat ik terug wil gaan studeren voor het extra verlof, maar het is toch wel handig als je moet studeren dat je een paar extra dagen hebt om te blokken. Ook hiervoor heeft de univ een oplossing klaar liggen: je spreidt je curssusen over een aantal jaren, eigenlijk doe je dan 2 jaar over 1 jaar. Gevolg: indien ik voor alle examens van de eerste keer zou slagen, doe ik er 10 jaar over om mijn studie te vervolledigen. Tegen dan ben ik 42 en wie zit er nu te wachten op een 42 jarige, pas afgestudeerde psycholoog? Mogelijke oplossing is part time gaan werken, ideaal zou natuurlijk zijn om 5 jaar loopbaanonderbreking te nemen en echt voltijds te gaan studeren, maar helaas heb ik geen ezeltje om voor mijn financiën te zorgen en mijn minnaar is echt niet zo welgesteld dat hij mij gedurende 5 jaar zou kunnen onderhouden. Zelfs part time werken zou niet echt een oplossing zijn, want de dagen of uren dat je niet moet gaan werken liggen vast en kan je dus niet aanpassen aan je lessenrooster. En dan blijft nog de vraag: ga ik het allemaal wel kunnen combineren?
En dan is er nog de praktische kant (dankuwel lieve ouders): wat ga ik met dat diploma doen? Geen flauw idee eigenlijk. Het is geen diploma dat kan bijdragen aan mijn huidige carrière. Als ik dus iets met het diploma van psycholoog wil doen, zal ik een heel andere richting moeten inslagen.
Waarom wil ik dit eigenlijk doen? Vooral om voor mezelf uit te maken of ik te dom ben voor een universitaire opleiding of niet. Op mijn achtiende had ik het zeker niet aangekund, maar ga ik 14 jaar later wel aankunnen? Dat is natuurlijk een vraag die onbeantwoord zal blijven als ik het niet probeer.
Voorlopig zit ik nog met te veel vragen om een duidelijke beslissing te kunnen nemen, maar tijd brengt raad (hopelijk).

Mislukking

Gisteren heb ik de zoveelste mislukking in mijn leven in 6 maanden tijd meegemaakt. Blijkbaar slaag ik er tegenwoordig niet meer in iets tot een goed einde te brengen. Ik begin aan vanalles, maar af maken zit er niet in.
Dat 40 km stappen voor een ongetraind iemand niet slecht is, doet er niet toe. Wat belangrijk is, is dat ik de eindmeet niet heb bereikt. Ik vraag mezelf af of ik misschien dan toch zwak ben en veel te snel opgeef.
Ik krijg het idee dat dit de straf is omdat ik het tijdens mijn jeugd zo gemakkelijk had of gewoon voor de gemakkelijkste weg koos. Op een moment dat je karakter wordt gevormd, heb ik er altijd voor gekozen om het mezelf gemakkelijk te maken. Gevolg: nu heb ik geen karakter of doorzettingsvermogen. Hopelijk is het nog niet te laat om dat aan te kweken.

Pomezia

Ik hoorde deze week dat wij doppen gingen opsturen naar Pomezia en of onze transportman de postcode 00040 wel juist had.
Door een ongeloofelijke speling van het lot, wist ik dus dat die postcode wel degelijk juist was. Ik ken Pomezia van er al eens met de trein te stoppen, als de trein naar 00041 Albano weer eens te laat is of we hem gemist hebben.
Door dit klein detail op te vangen tijdens mijn werkuren, werd ik plotseling overvallen door heimwee. Als ik mijn ogen sluit, kan ik mij het landschap daar zo voorstellen en ruik ik terug de italiaanse lucht. Ik kreeg zin in pizza uit het vuistje van die goeie pizzeria in de hoofdstraat van Albano en om die dan op te eten in het park dat er vlak tegenover ligt. Het is niet dat ik de inwoners zo fantastisch vind en hun mentaliteit vind ik nog minder fantastisch, maar het is gewoon het geheel dat het hem doet. Italië is een prachtig mooi land, alleen spijtig dat er Italianen wonen.
De heimwee naar Albano werd nog versterkt door het feit dat daar iemand woont die mij fantastisch goed kent en nog belangrijker, mij neemt zoals ik ben, met al mijn fouten (en dat zijn er veel). En al woont zij daar al bijna langer dan dat ze ooit hier heeft gewoond, ik mis haar nog elke dag. Alleen daar al voor zou ik overwegen om naar daar te verhuizen. Tot de dag dat ik eindelijk die beslissing neem, ben ik heel gelukkig dat er dingen zoals internet en sms bestaan, zodat we soms toch het idee hebben dat we dicht bij elkaar wonen.

Bijgeloof

Vandaag vond ik een briefje in mijn brievenbus met volgende tekst op:

"Monsieur Bassa: Groot Helderziende - Medium
Gespecialiseerd in liefdesproblemen, genezer van onbekende ziektes, terugkeer van uw geliefde, geluk, bescherming tegen alle gevaar, onttovering, ... Laat u geen vrees aanjagen. Resultaat 100 % gegarandeerd voldoening"

De eerste vraag die in mij op kwam was "Hoe groot is die Monsieur Bassa eigenlijk? 2m? 2m15?" Als hij effectief zo groot zou zijn, zou hij beter basketter zijn geworden in plaats van helderziende.
Het is niet de eerste keer dat ik een briefje van deze meneer in mijn brievenbus vind. Zou hij gewoon om de X-aantal weken bij iedereen in mijn straat een briefje in de bus komen steken of zou hij echt helderziend zijn en dus weten dat ik met een aantal vragen omtrent mijn toekomst worstel. Mijn rationele kant zegt dat het hoogstwaarschijnlijk de eerste mogelijkheid is. Ik zou natuurlijk al mijn buren kunnen afgaan en vragen of zij dit briefje ook hebben gekregen en dan heb ik onmiddellijk antwoord op mijn vraag. Maar ik heb al ondervonden dat een beetje te vriendelijk tegen buurmannen zijn, kan leiden tot een bezoekje aan de politie en ik heb geen zin om dat nog eens mee te maken.
Mijn minder rationele kant is eigenlijk wel nieuwsgierig naar wat Monsieur Bassa over mij te zeggen zou kunnen hebben. Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik op café (ik weet het, niet de ideale omgeving) eens tarotkaarten geschud en laten lezen door iemand daar naar eigen zeggen vrij bedreven in was. Volgens haar ging ik binnen de 2 jaar de man van mijn leven ontmoeten en ze sprak zelfs over een baby (een meisje, damn en ik wil alleen maar jongens). De man die ik toen net had leren kennen, was niet de man van mijn leven (als er al zo iemand bestaat) en kinderloos ben ik nog steeds. Je begrijpt dus wel dat ik nogal sceptisch tegenover zo'n dingen sta. Tenzij natuurlijk in de komende 6 maanden ik toch die man zou tegenkomen en bovendien ook nog eens een baby-meisje op de wereld zou zetten. Maar ik schat die kansen zelf heel klein in, dus why bother?

Zomer

Mensen, het wordt zomer. De zon schijnt, de vogeltjes fluiten, alles komt in bloei.
De hoogste tijd dus om uw kinderen in een donkere kamer op te sluiten en voor tv of PS2 te dumpen. Als u dat niet doet, zou u misschien wel eens ruzie krijgen met uw buren. Want kinderen maken lawaai en dat hebben de mensen tegenwoordig niet zo graag.
Iedereen is zo bezig met zijn eigen kleine wereldje dat er geen plaats meer is om kinderen te laten buiten spelen als de zon schijnt. Kinderen roepen, tieren, brullen, kortom maken kabaal. Is dit dan zo erg? Blijkbaar wel voor mensen die in de buurt van kinderdagverblijven wonen, want zij spannen processen aan tegen die instellingen. Reden: ze kunnen niet rustig in hun tuin zitten want in de tuin ernaast spelen kinderen en af en toe vliegt er een bal over de haag en dat is toch wel heel lastig.
Als ik in zo'n kinderdagverblijf zou werken, ik zou die kinderen de hele dag buiten laten ravotten en veel lawaai laten maken alleen maar om de buren pissed te maken. Gelukkig werk ik daar niet, nu kan ik alleen maar mijn baas pissed maken...

Soms

Soms, heel soms, zijn er zo van die dagen dat alles goed gaat. Het weer dat mee zit. Een e-mail die heel de komende week goed maakt. Tickets kunnen krijgen voor een concert dat je dacht dat uitverkocht was. Zelfs lachen met een strontzakje te gebruiken in de bosjes of achter een boom. Echt een dag om verliefd op te worden en jezelf te verzoenen met je leven...
Positive thinking hè?! Ik verschiet er zelf van...

Brief aan mijn ex-lief

Wat begon als een kalverliefde tussen 2 tieners is uitgegroeid tot een duurzame vriendschap.
We hebben veel lief maar ook veel leed gedeeld. Wie had kunnen denken dat die kus op een onnozel fuifje onze verdere toekomst ging bepalen?
Ik zal nooit vergeten hoe je mij op Cuba verdedigde toen een animator mijn 2de graads verbrandde schouders vast nam. Of de dagelijkse telefoontjes naar mijn werk als jij al thuis was van je werk, gewoon om te horen hoe het met mij was en om je dag te vertellen.
Er zijn nog zo van die dingen die ik niet zal vergeten. Hoe je op een dag aan mijn school stond met 1 rode roos in je hand. Elke keer als ik voorbij mijn oude school kom, moet ik daar nog steeds aan denken. Ook de uren dat ik op tram en bus heb gesleten om de afstand van Hoboken tot Merksem te overbruggen omdat we geen van de 2 over een auto beschikten, zijn mij in het geheugen gegrift. Weet je ook nog die keer toen we door het rode licht overstaken en werden tegengehouden door de politie? Vandaag stak ik op dezelfde plaats over (de lichten zijn er nu niet meer wegens wegenwerken en ook de politie was nergens te bespeuren) en die herinnering kwam plots weer boven. Ondertussen weet jij ook wel dat bloemsuiker niet gemaakt wordt door bloem en suiker met elkaar te mengen. Dat was ook meteen het einde van je keukenavontuur voor lange tijd.
Naargelang we ouder werden, verdween de dolle verliefdheid en zijn we uit elkaar gegroeid. Een breuk was onvermijdelijk. De maanden en jaren die daarna kwamen, waren niet gemakkelijk, maar blijkbaar geloofden we allebei rotsvast in onze vriendschap. Het bewijs is er. We zijn een constante in elkaars leven, we zitten elk op een kant van de wipplank met een wankel evenwicht, maar we slagen er in om dit evenwicht te bewaren.
Binnenkort ga je trouwen en ik ben daar blij om, want ik weet dat dat een droom van je is. Eentje die je met mij nooit zou kunnen hebben omdat ik nu eenmaal niet marriage-minded ben. Ik apprecieer het enorm dat ik voor een stuk bij jullie huwelijk betrokken ben. Het bewijst voor mij nogmaals hoe belangrijk onze vriendschap ook voor jou is. Maar als je zou durven nog maar te overwegen om dit huwelijk niet te laten doorgaan dan kom ik je hoogstpersoonlijk voor het altaar slepen! En je weet dat ik daartoe in staat ben....

Auto

De meeste mensen zitten maar heel ongelukkig in hun auto. Ongelukkig is nog zwakjes uitgedrukt, nors is een beter woord voor de gelaatsuitdrukking van de meeste chauffeurs. 's Morgens kan ik dat nog begrijpen, ik ben nu zelf niet echt een zonnetje in de auto 's morgensvroeg. Je bent dan op weg naar je werk, misschien wel een job die je niet graag doet met een baas op wiens gezicht je niet graag ziet en je hebt al een half uur in de file gestaan nadat je de jengelende kinderen hebt afgezet aan de school/chrèche/onthaalmoeder/whatever. Allemaal begrijpelijke redenen waarom een mens niet echt breeduit lachend 's morgens in de auto zit. Maar 's avonds snap ik niet goed waarom je dan zo kwaad moet kijken. Ok, er zullen er wel een paar tussen zitten die, zoals ik, een norse uitdrukking op hun gezicht hebben als ze denken dat ze een neutraal gezicht trekken, maar toch niet allemaal zeker!
Mensen zijn ook heel wantrouwig als ze in hun auto zitten. Ze zien dat je hen iets wil vekopen (RK stickers in mijn geval) en ze zitten al van ver heftig te nee te knikken of met hun hand te wuiven dat ze niets moeten hebben. Alsof dat ik zo zot zou zijn om mezelf radicaal voor hun auto te gooien om toch absoluut 1 miezerig stickertje te verkopen. Of ze draaien hun raampje plotseling dicht alsof ik mijn hand met sticker en al er toch tussen zou duwen. Het zou natuurlijk ook wel kunnen dat ik er in mijn fluo jas er uit zie als een regelrechte car jacker... In dat geval moeten de mensen heel hard oppassen, want zo'n typkes lopen er wel meer op de baan de komende dagen.
Het is algemeen geweten dat de beste kopers de moeders in gezinswagens zijn, of de occasionele geite-wollen-sokken-drager in een 4de hands autootje en de slechtste kopers zijn de mannen met grote, chique BMW's, Mercedessen, Chryslers, etc... Gelukkig zijn er ook uitzonderingen zoals de man met zijn cabrio Ferrari die al van ver aan het wuiven was dat hij een sticker wou kopen. Heel handig zo'n wagen voor de verkoper, je moet je namelijk niet bukken om de chauffeur te kunnen zien. Je steekt de sticker gewoon langs boven in de auto en langs dezelfde weg ontvang je je centen.
Mijn goede raad voor alle automobilisten: kijk eens wat vrolijker als je in je auto zit en als je een verkoper aan een kruispunt tegen komt, een kort knikje met je hoofd volstaat om de mensen duidelijk te maken dat je niet geïnteresseerd bent.

Kunst

Soms komt iemand op het juiste moment binnen en denk je dat je in een sprookje zit. Helaas komt er altijd een moment dat iemand een naald in je fantasie steekt en alles ontploft. Dan slaagt de realiteit je kei hard in het gezicht. De kunst is om op te staan en verder te gaan. Wie verstaat die kunst en kan ze mij uitleggen?

Leven

Deze week zei een vriend van mij dat als hij nu zou sterven, hij ten minste geleefd zou hebben. Ik vind dat rare woorden voor iemand van 30 jaar. Als je op die leeftijd zegt dat je "geleefd" hebt, wat moet je dan nog verwachten voor de volgende 40 jaar? Nu, ik denk niet dat hij nog 40 jaar gaat leven, maar dat is een ander paar mouwen natuurlijk.
Nu heb ik wel mijn twijfels over de kwaliteit van dat leven waarover hij het heeft. OK, hij heeft veel gezien en gedaan, maar ik vermoed dat het meeste daarvan in een roes van alcohol zweeft en dat de herinneringen ofwel niet-bestaand ofwel heel mistig zijn. Gelukkig heeft hij andere mensen om hem aan sommige dingen te herinneren, daar waar hij zijn zwarte gaten in zijn geheugen heeft.
Liever dan toch een iets soberder leven, maar waar ik de controle over mezelf kan behouden, dan binnen 20 jaar te moeten zeggen dat ik misschien wel "geleefd" heb, maar het eigenlijk niet zo goed weet.

(Ramp)toerisme?

Hoe ver wil de rijke westerse toerist gaan om zijn droomvakantie te vinden? Heel ver blijkbaar want vandaag de dag worden er toeristische uitstapjes naar Tsjernobyl geörganiseerd. Een daguitstap naar het rampgebied kost algauw € 300! Je zou kunnen zeggen dat er een prijs op gezondheid staat.
Je kan heel het rampgebied bezoeken onder de deskundige leiding van een goed opgeleide gids, je slaapt en eet er in een rustiek Oekraïens hotel. Enkel de reactor zelf is nog verboden terrein voor de toeristen.
En als je dan 9 maanden na je ultieme rampvakantie een kindje met 2 hoofden en 3 benen op de wereld zet, kan je nog uitpakken bij vrienden en familie dat je een levensecht souvenir hebt meegebracht uit Tsjernobyl.

Laat me gaan

Laat me gaan of neem me vast en zeg dat het in orde komt.
Haal je voet van tussen de deur zodat ik ze kan dichtdoen en op slot draaien,
Of gooi de deur helemaal open en kijk niet terug op gemiste kansen.
Maar geen spel in het schemer, daar heb ik mijn buik van vol.

Bewegen

Als je denk dat je van meer bewegen, sporten dus, gaat vermageren, dan heb je dik verkeerd gedacht!
Vorige week heb ik bewogen (gesport) als een zot. Ik heb meer bewogen op 3 dagen tijd, dan ik anders op een jaar doe. Stappen, fietsen, zwemmen, ik heb het allemaal gedaan vorige week. Nog even en ik kan gaan meedoen aan de Iron Man op Hawaï...
Maar gewicht kwijtgeraken, like hell ja! Ik zou zelfs het tegendeel durven vermoeden. En dat is ook wel logisch: je beweegt meer, dus je verbrandt meer energie en als gevolg ga je meer eten dan je gewoon bent. Bovendien zijn spieren zwaarder dan vet, dus voor elke gram vet dat je kwijt bent, krijg je 2 gram spieren in de plaats. HEEELP!!!! Je kan dus beter in je luie zetel blijven zitten en worteltjes in plaats van chips knabbelen. Dat is dan ook nog eens stukken minder pijnlijk. Pijnlijke spieren en gewrichten beginnen hier dagelijkse kost te worden, maar de bijna-doodervaringen zijn toch al aan het verminderen. Toch iets positiefs.
Ik probeer nog altijd te snappen hoe iemand verslaafd kan geraken aan sport, maar ik vrees dat dat voor mij altijd een raadsel zal blijven.